The Story of the Novel

Chapter 4

"Kahel, I think we should go now. You're tired, aren't you—" Jiro was pulling my arms just when someone opened the door. Napaatras ako nang makita ang taong tumambad sa amin.

"Hello! I was waiting for you." Isang matamis at malambing na tinig ang siyang narinig ko nang makita kami ng isang batang babae.

What happened? It was not the person I expected to come out of that door!

"W-Why? Th-This is not—"

"Ate Kahel? What's wrong?"

"Uhm, sorry to interrupt... but you gals know each other?" naguguluhang tanong ni Jiro sa aming dalawa. Hindi ko magawang magsalita, hindi ako lubos na makapaniwala sa nakikita dahil ang batang kaharap namin ngayon ay ang batang version ni tita Flora— hindi ako p'wedeng magkamali.

"Kahel! Hey! Are you okay?!" And there's a sudden feeling of my vision spinning right before everything around me changed...

~

"Where am I?" Bigla akong napapikit nang mariin nang unti-unting magbago ang paligid. Ang kaninang silaw na hindi ko alam kung saan nagmula ay unti-unti ring nawala hangga't sa may masilayan ang aking mga mata.

Hindi ko magawang igalaw ang aking katawan. Nanatiling nakatayo lamang ako sa kung saan. Hangga't sa nabaling ang tingin ko sa dalawang tao na nakatayo sa harap ko. Nang sinubukan kong magsalita ay bigla rin akong natigil nang maaninag ko ang kanilang mukha.

"Kahel." She looked at the person standing before her. His eyes were too emotionless to read but no matter how cold he treats her, she saw, always, the version of the man she had fallen in love with.

"It's okay. You can shout at me," she told him and forced a smile.

"You won't even try to explain yourself?" Mahina siyang napatawa sa binitawang salita nito. She gave him a long stare but didn't respond to his question.

It was too stupid and painful...

Napabuntong hininga ito nang wala siyang marinig na sagot mula kay Kahel kaya tumalikod na lang ito at nagsimulang naglakad papalayo sa kanya.

'Why is it so easy for him to walk away from me?' she thought

"Seven." Tumigil ito sa ilang hakbang lang ng layo mula sa kanya. Hindi lumingon ang lalake pero alam niyang narinig siya nito.

"I just wanna tell you that I'm healing. Hindi ako nagpaliwanag kasi ayokong saktan ang sarili ko. Kasi alam ko... na kahit anong salita ang bitawan ko, you will never believe me again. So please..."

"What do you mean, Kahel? I never--" bigla itong natigil sa pagsasalita nang humarap siya sa dalaga.

"I'm slowly healing from losing you, Seven. It might sound selfish to you but please... stop hurting me. I sincerely want to be happy right now."

~

"Kahel! Can you hear me?!" Unti-unti ay bumalik ang paningin ko sa paligid. Nawala na lang bigla ang eksena na nakita ko kanina. Hindi ko maaninag nang maayos ang dalawang tao na nakita ko.