şefkat yoksunu

7 YAŞ

Dedemle bir başımıza kalmıştık . O eşsiz ben annesiz .....

Her öğle vakti camın önüne oturur . Elleri sema da Allahtan güç isterdi dedem ha birde eşine merhamet .

Gene boş bulundum günün birinde. Dedemlerin odasına girmiştim . Ne yapayım oyuncaklarım sedirin üzerinde kalmıştı . Gene yatağa bakakaldım öyle . Gene aynıydı manzara dedem gene sola dönmüş yatıyordu . Göz pınarlarımı dolduran bir eksiklik vardı ama bu sefer .Dedem aynı yerde uyuyordu , aynı şekilde... İlk gördüğümden tek farkı , annem yatakta değil toprakta yatıyordu . Yeri dolmayan bir eksiklikti bu. İliklerime kadar hissettim.

Cenaze gününden beri bir amca ve teyze bizde kalmışlardı . Çok iyiydiler , bana tonlarca oyuncak getirmişlerdi . Mana verememiştim . Teyzenin bana her bakışında gözleri dolardı . Bende üzdüğümü sanardım . Nerden bilebilirdim ki ; beni terketmenin acısını yaşadığını .

Evet o annemdi benim . Beni terk eden hatta öldürmeye bile yeltenen annem . Nasıl da nefreti sevgiye dönüşmüştü böyle . Oysa hiçte istememişti beni ...

Bir sabah dedem beni karşısına alıp ;

"Artık annen Semadır , babanda Ömer "

dediğinde adımımı nereye atacağımı şaşırmıştım . Dedem beni onlara verecekti . Oysa ben çocukluğumun kasabasından , annemin kokusundan , evimizin huzurundan gayet memnundum . Dedem yeterdi yeni bir anne ve babaya ihtiyacim yoktu .

Ne kadar ağladıysamda dedeme söz geçiremedim . Ve dedemden ayrılma günümde gelmişti.. öyle sarıldımki ona . Bağıra bağıra ağladım . Oda benimle ağladı . O sert huysuz sinirli adama çaresizlik hükümdar olmuştu .

O gün bir kez daha kızmıştım babanneme . Bu sefer sadece beni değilde dedemide bıraktığı için .

Yeni bir hayata adım atmıştım . Ama tamamen farklıydı alışık olduğum yaşamdan ... Üstelik annemin mezarınada cok uzaktı burda yaşayamazdım ben . Ya küserse annem ? Ya özlerse beni ? Nasıl olurda onun yanına giderdim . Bana sadece saçları ve avuçladığım toprağı yetmezdi ki . Onun gibi kokan mezar papatyalarınada ihtiyacım vardı . Ama sadece onun mezarının papatyalarına ...