Η Ιστορία Της Σελήνης

Κεφαλαίο 1

Για τη Σελήνη του.

        ''Σελήνη, Σελήνη δεν φτιάχτηκε ο κόσμος για 'μας, εκείνοι δεν έμαθαν πόσο πονάς και λίγοι   θα είναι μαζί μας ως το κρύο αντίο ως εκεί που θα πας. Γιατί Σελήνη, Σελήνη τα τραγούδια μου   απόψε ματώνουν, οι λέξεις που δεν είπα ποτέ με στοιχειώνουν κι αν γύρναγα στη νύχτα εκείνη   δεν θα σ' άφηνα μόνη σου στο σπίτι να πας.'' Είναι τα λόγια από το ρεφρέν του τραγουδιού που   έγραψε για εκείνη μια κρύα νύχτα του χειμώνα πριν κοιμηθεί και την δει στα όνειρα του, καθώς   αυτή κοιμόταν έχοντας αγκαλιά το μαξιλάρι της νομίζοντας ότι είναι αυτός. Εκείνη τη νύχτα   ξύπνησε αλαφιασμένη και ιδρωμένη από το όνειρο που είχε δει. Είδε ότι έφυγε για πάντα, πως   δεν τον ένοιαζε για αυτή και απλά έφυγε με το χειρότερο τρόπο, ένας από τους μεγαλύτερους   φόβους της έγινε πραγματικότητα μέσα σε μια νύχτα. Μέχρι να συνέλθει από αυτό το όνειρο   πέρασε μία ώρα κοιτάζοντας σαστισμένη το ταβάνι ελπίζοντας και παρακαλώντας το Θεό να   μην γίνει ποτέ. Μέχρι εκείνη τη νύχτα πίστευε ότι τον αγαπούσε επειδή τον χρειαζόταν, αλλά   στην πραγματικότητα τον χρειαζόταν επειδή τον αγαπούσε πιο πολύ από την ίδια τη ζωή της.   Όταν τον κοίταζε έβλεπε στα μάτια του το άπειρο και κάθε φορά ήθελε να βουτήξει μέσα στα   αστέρια και τους γαλαξίες με τις γοητευτικές αποχρώσεις του μοβ και του μπλε, θέλοντας να   χαθεί μέσα στα αστέρια, να κάτσει παρέα με το φεγγάρι και να της μιλήσει για την αγάπη που   είχε για τον ήλιο, για αυτή τη μοναδική αγάπη που κάθε πρωί πέθαινε για να μπορέσει εκείνος   να αναπνεύσει.