You'll always be in my life

#24 Kiedyś przyjdzie taki moment, że powiem Ci wszystko.

Siedziałam jak sparaliżowana, każde słowo wypowiedziane przez lekarkę dochodziło do mnie w zwolnionym tempie, jak przez mgłę. Nie mogłam uwierzyć, dlaczego wszystko w moim życiu tak nagle się psuło. Zdrada przyjaciółki, zerwanie z Archiem i do tego wszystkiego choroba.

Czy moje życie grało ze mną w ciuciubabkę ? 

Byłam chora i to nie na jakąś grypę czy inne mało istotne gówno. Zachorowałam na białaczkę. Moje życie nagle się zatrzymało, a myśli krążyły tylko i wyłącznie wokół tej informacji. 

- Mia, spokojnie, wszystko musimy jeszcze potwierdzić kolejną serią badań, tylko musisz się zgodzić, a ja już Ci wypisuje skierowanie do szpitala - powiedziała kobieta, wyciągając kartkę i przybijając pieczątki.

- To dla mnie za dużo - stwierdziłam, patrząc na białą ścianę, która była nagle tak bardzo interesująca.

- Rozumiem Cię, Mia. Nie załamuj się. Zgłoś się jak najszybciej do szpitala. Choroba została, wykryta dość wcześnie, dlatego masz duże szanse na wyzdrowienie. Musisz walczyć - powiedziała kobieta, dając mi kartkę ze skierowaniem do szpitala.

Popatrzyłam, na skrawek papieru i przytaknęłam. Podziękowałam kobiecie i wyszłam. Opuszczając ośrodek, czułam się okropnie, moje emocje były nieokreślone, a ja sama czułam się, jakbym dostała w twarz od losu.

Wsiadłam do samochodu i patrzyłam bez celu przed siebie. 

- Mia, wszystko dobrze ? - zapytał chłopak, a ja cicho westchnęłam.

- Jedź - powiedziałam spokojnie, lecz chłopak nie dawał za wygraną.

- Co się stało - chłopak drążył temat, co wcale mi się nie podobało.

- Jedź, do kurwy - krzyknęłam wściekła, a chłopak już po chwili odpalił samochód i ruszył w stronę domu. 

Przez całą drogę nie odezwałam się ani słowem, tak jak brunet, który co jakiś czas zerkał w moją stronę. Po moich myślach wciąż chodziły słowa lekarki, "Ma pani przewlekłą białaczkę szpikową", " Możliwe, że będzie potrzebny przeszczep", " Musimy zrobić dodatkowe badania". Te myśli nie dawały mi spokoju. Czyli tak czuje się osoba chora? Jak gówno? Czy tylko ja mam takie samopoczucie.

Samochód zahamował, co wybudziło mnie z zamyśleń, a ja zdałam sobie sprawę, że stoimy już przed domem moich rodziców. Otworzyłam drzwi i nie czekając na chłopaka, ruszyłam prosto przed siebie. Olewając, wszystkie pytania mojej matki i ojczyma, po prostu pobiegłam do pokoju. W tamtej chwili potrzebowałam samotności. Usiadłam na łóżku i przykryłam się kocem pod sam czubek nosa. Nie chciałam zacząć płakać, bo uznałam, że to i tak jest bez sensu. Łzy pokazują, jak słabi jesteśmy, a ja nie chciałam nikomu pokazywać, że wszystko się spieprzyło, że w środku się rozsypywałam. Co mi z tego, że pokażę, jak słaba jestem, to nie da mi zdrowia, tylko litości ze strony innych, a tego nie chcę. Nie potrzebuję, żeby ktokolwiek się nade mną litował. Bo litowanie się i mówienie, że wszystko będzie dobrze, jest chuja warte i tylko jeszcze bardziej dołuje. Teraz musiałam przemyśleć, czy leczyć się i dawać sobie złudne, nadzieję na wyzdrowienie, czy lepiej żyć pełnią życia i po prostu umierać powoli ? Kompletnie nie wiedziałam co mam zrobić. Potrzebowałabym rady osoby drugiej, która by mi doradziła, kiedyś tą osobą była Amber, to ona byłą powierniczką moich wszystkich problemów i zmartwień, a teraz już jej nie ma, już nie ma tej przyjaźni, która była czymś naprawdę cudownym. Dylan odpadał na pierwszym miejscu, tak jak David, a nie wspomnę już o moich rodzicach. Jedyną osobą, która jeszcze przychodziła, mi na myśl była, Jass, która mimo swojego szalonego stylu bycia potrafiłaby mi doradzić.