In verkeerde handen.

Deel 7.

De volgende ochtend zie ik dat ik minstens vijftien gemiste oproepen heb van Tristan. 'Bel me!' lees ik in zijn berichtje. Ik stap mijn bed uit en loop al bellend de trap af. 'Wat is er nou?... Wat?... Hoe bedoel je?... Waarom?... Ben je gek?! Het is mijn buik hoor!... Oh, omdat jij geen vader wil zijn? Sorry hoor, maar dat had je ook eerder kunnen bedenken toch?... Oh, nu is het allemaal mijn schuld?... Jezus Trist, doe is even normaal... Nee, ik laat het niet weghalen... Gozer, als het je niet bevalt dan heb je pech, dan is 't klaar wat mij betreft... Oké, prima. Als dat is wat jij wilt... Nou, dan is het klaar... Oké, doei' zeg ik en ik gooi mijn telefoon op de tafel. 'Godverdomme!'
'Hij wil het niet' zegt mijn moeder die aan de keukentafel zit.
'Nee, hij wil niet. Eikel!'
'Lieverd, laat je niet zo beïnvloeden door hem. Dat is 'ie niet waard'
'Snap jij dat nou, dan verkracht 'ie me en vervolgens is 'ie verbaast dat ik zwanger ben?'
'Het is gewoon een lul, maak je niet druk. Het is beter zo' zegt mijn moeder en ze loopt richting de keuken.
'Een hele goede morgen zonder zorgen' zegt mijn vader terwijl hij de trap af komt lopen. Mijn moeder en ik werpen hem een blik toe. 'Heb ik iets verkeerds gezegd?'
'Het is klaar met Tristan' zeg ik en ik ga aan de tafel zitten.
'Ach lieverd, maar zeg nou zelf'
'Knap was 'ie niet, ik weet het'
'Het komt wel goed, je kan nu weer gaan scharrelen'
'Dat dacht ik niet. Ze heeft verantwoordelijkheden nu' zegt mijn moeder die direct inspringt.
'Hoezo heeft zij ineens verantwoordelijkheden?'
'Pap, ik ben zwanger'
'Wat?'
'Dat is waarom het uit is tussen ons. Hij wil een abortus, maar ik heb besloten het te houden'
'Maar jullie hebben daar samen voor gekozen neem ik aan'
'Lieverd, ze is verkracht' zegt mijn moeder als ze me met tranen in mijn ogen ziet zitten.
'Oh, het spijt me lieverd' zegt mijn vader en hij staat op, 'ik laat jullie wel even alleen'. Hij loopt de deur uit en we horen hoe zijn auto wegrijd. 'Hij kon er niks aan doen' zegt mijn moeder waarop ik knik. Even later horen we de brievenbus en mijn moeder loopt ernaartoe. 'Hier, die is voor jou' zegt ze en ze overhandigd me een brief. Ik open de enveloppe en haal het A4-papier eruit. "Je bent nog niet van me af. Je laat het weghalen, anders zwaait er wat. T." staat erop. Ik doe de brief terug in de enveloppe en leg hem op de tafel. 'Liefdesbrief?' vraagt mijn moeder nieuwsgierig als ze naar de brief grijpt, maar ik haal hem voor haar weg.
'Dat gaat je niks aan' zeg ik waarna ik ermee naar mijn kamer om hem achter slot en grendel te verstoppen.

Regendruppels vallen op de stoeptegels. Het is stil op straat. Slechts enkele personen lopen haastig voorbij. Hij staat voor haar deur en belt aan. Ze doet open, kijkt hem verbaast aan en laat hem binnen. Hij trekt zijn jas en schoenen uit waarna hij naast haar op de bank gaat zitten. 'Ze is zwanger' zegt hij voor zich uit starend.
'Oh, ik wist niet dat ze al weer zo ver was' antwoord Birgit.
'Ik wordt opa'
'Opa? We hadden het toch over Mirjam?'
'Nee, Suus, Suus is zwanger'
'Wat doet ze?'
'Hoe bedoel je wat doet ze?'
'Houdt ze het?'
'Ja'
'En ben jij het daarmee eens?'
'Ik denk het. Het is haar leven, haar keuze'
'Nou wordt je wel echt een oude vent,' hij kijkt haar verbaast en boos aan, 'grapje'
'Ik heb altijd gezegd dat experimenteren geen kwaad kon, maar ik had nooit gedacht dat ze zo ver zou gaan'
'Maar het was dus wel haar eigen keuze?'
'Nee, ze heeft zich laten meevoeren. Ze had geen idee, ze was helemaal buiten westen'
'Dan heeft ze wel heel veel geslikt'
'Behoorlijk,' hij staat op, 'wat moet ik nou?'
'Je moet er voor haar zijn'
'Maar ik wil jou niet te kort doen'
'Je doet mij niet tekort, ik begrijp het volledig. Ze is je dochter, ga naar haar toe, ze heeft je nodig nu,' ze loopt naar hem toe, 'en neem de tijd'. Samen lopen ze naar de deur waar hij de drempel over stapt en terug naar huis rijd.