Μικρή Βαλίτσα

29. Αγκαλιά

                 29. Αγκαλιά  

Και μπροστά απ' τους κολασμένους

περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.

Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί.  

"Ημερολόγιο" Χ. Θηβαίος 

Πρώτη φορά είχε στηθεί τέτοια μεγαλειώδης εκδήλωση για τα κομματικά μέλη. Τελευταίο βράδυ πριν τις εκλογές και ο αρχηγός έδινε την τελευταία του ομιλία. Για συμβολικούς λόγους, δεν είχε επιλέξει να μιλήσει σε κάποια πλατεία, άλλωστε  την τελευταία μέρα πριν, έπαυαν όλες οι τέτοιου είδους εκδηλώσεις και διαφημίσεις-λόγω νόμου. Είχε επιλέξει, λοιπόν, να μιλήσει στο επιτελείο του και στα μέλη του κόμματος σε μια μεγάλη εκδήλωση στα νέα γραφεία του κόμματος νωρίς το απόγευμα.

Στην μεγάλη αίθουσα συνεδριάσεων είχαν μαζευτεί περίπου διακόσια-πενήντα άτομα, υποψήφιοι βουλευτές, κομματικά στελέχη, μέλη. Ο αρχηγός τους μιλούσε με μικρόφωνο περνώντας ανάμεσα τους. Ήθελε να δείξει πόσο καθημερινός και απλός άνθρωπος ήταν.

«Θα είμαστε οι σίγουροι νικητές!» ούρλιαζε με πάθος. «Θα εξοντώσουμε τους αντιπάλους μας! Θα οργανώσουμε το καθεστώς μας με όσα μέσα έχουμε. Δεν θα δείξουμε έλεος στους προδότες!»

Τα μάγουλα του είχαν κοκκινίσει. Τα κουμπιά του ακριβού πουκαμίσου κόντευαν να εκτοξευθούν απέναντι. Σάλια εκτοξεύονταν στον αέρα απέναντι τους. Ο Ορέστης στεκόταν όρθιος μακριά του, με συγκρατημένη αηδία. Το πρόσωπό του έμενε ανέκφραστο και σοβαρό, αλλά μέσα του κάτι είχε σπάσει. Δεν πίστευε σε αυτή τη φάρσα πια.

«Θα καταλύσουμε τη δημοκρατία! Ποιος τη χρειάζεται άλλωστε; Θα κλείσουμε τα βρωμο-κάναλα! Θα τιμωρήσουμε τους προδότες! Θα επιβάλλουμε τη δύναμη μας! Μετά από τις εκλογές κανείς δεν θα μας πάει κόντρα. Ποτέ πια!»

Κοίταζε τους ανθρώπους γύρω του. Σιχαμένα καθάρματα, τεμπέληδες και απόκληροι. Άνδρες και γυναίκες χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς παιδεία και ήθος. Κόλακες και απατεώνες. Πρόσωπα διεφθαρμένα που ζητούσαν να ανέβουν στην πλάτη του λαού. Κι αυτός κομμένος στα δυο. Να χειροκροτεί και να επιδοκιμάζει μηχανικά, πράγματα που δεν πιστεύει. Που δεν πιστεύει πια.

«Σας ευχαριστώ! Σας ευχαριστώ πολύ για τους αγώνες που δώσαμε μαζί. Σας ευχαριστώ που για χάρη μου δώσατε μάχες. Άλλοι φυλακίστηκαν, άλλοι τραυματίστηκαν, άλλοι έδωσαν από το υστέρημά τους. Σας ευχαριστώ που ανεχτήκατε αυτά τα μιάσματα πέντε ολόκληρους μήνες στα υπόγεια μας. Ο αρχηγός όμως δεν ξεχνά... Ο αρχηγός ανταποδίδει. Γι' αυτό. Γι' αυτό αύριο κιόλας θα τους διώξουμε! Αύριο το πρωί θα τους πετάξουμε έξω! Δεν θα τους ανεχτούμε άλλο να βρωμίζουν τα κτίρια μας. Αφού τους εξευτελίσαμε όσο θέλαμε, ήρθε η ώρα να τους πετάξουμε έξω».