Flikken Maastricht - In het kort gezegd

Marco - Deel 1

Goed, omdat ik jullie de afgelopen maanden al genoeg geplaagd heb met verhalen boordevol drama, nu een kort verhaal van de lichtere categorie (uiteraard moet ik jullie er ook van kunnen overtuigen dat jullie geen psycholoog voor mij hoeven te verwittingen voor enige negatieve gedachtes die ik zou ervaren - ik ben zelf gelukkig heel anders dan mijn verhalen misschien doen laten geloven ;) ). In ieder geval, heel veel plezier met het eerste deeltje van 'Marco', en laat vooral een reactie achter! x Maaike

Eindelijk, na weken van telefoontjes plegen, wachten, emails versturen en nog meer wachten, had Eva eindelijk toestemming gekregen van Bureau Jeugdzorg. Triomfantelijk houdt ze de brief omhoog waar het verlossende bericht in staat. 'Het mag, het mag!' roept ze enthousiast. Wolfs kijkt op van zijn laptop. Zijn bril staat op het puntje van zijn neus, en Eva bedenkt zich hoe schattig hij eruit ziet als hij zo verstrooid over zijn brilglazen heen kijkt. Zijn vragende blik verraadt zijn onwetendheid. Ze had het hier toch met hem over gehad? 'Ik mag Marco een dagje mee uit nemen, dit is het toestemmingsformulier van Jeugdzorg. Zij en Marco's pleegouders gaan ermee akkoord!' legt ze uit. Wolfs leg zijn bril op de keukentafel en lacht. Hij weet hoeveel de jongen voor Eva betekent. 'Ah, sorry Eef, ik zit met mijn hoofd nog helemaal in die moordzaak. Ja natuurlijk, daar ben je zo lang mee bezig geweest om dat voor elkaar te krijgen. Wat goed dat het nu eindelijk gelukt is!' Hij krijgt het toestemmingsformulier in zijn handen gedrukt door Eva die voor de duidelijkheid de bewuste zin aanwijst waarin staat dat ze toestemming krijgt. De gelukzalige grijns is niet van haar gezicht te slaan. 'Ja, leuk hè? Het is alweer zo lang geleden dat ik hem gezien heb!' Wolfs loopt met het formulier nog in zijn hand langs haar heen richting de koelkast en geeft haar in het voorbijgaan een kus op haar wang. Ze voelt de bewuste plek op haar huid nagloeien.

De zaterdag daarop is het eindelijk zover. Ze had met Marco's pleegouders afgesproken dat ze de jongen om 10:00uur bij hen thuis zou komen ophalen. Die ochtend is ze natuurlijk veel te vroeg opgestaan en daarom draalt ze nu maar wat doelloos rond in de keuken tot het tijd is om te vertrekken. Wolfs wordt op zijn zachtst gezegd nogal nerveus van haar gedrag. 'Zeg, zal ik met je mee gaan vandaag?' vraagt hij daarom maar nadat hij een laatste slok van zijn koffie heeft genomen. Eva houdt halt bij het aanrecht en begint een rondzwervend kopje af te wassen. 'Nee hoor, dat hoef je echt niet te doen. Wij redden ons wel.' Ze wil Wolfs hier niet mee lastig vallen, en bovendien kent hij Marco niet eens zo goed. Dus om hem nu de hele dag met de jongen op te zadelen lijkt haar niet het beste plan. Aan de andere kant zou het natuurlijk wel heel fijn zijn als haar partner erbij is vandaag... Gewoon, voor de gezelligheid. Ze draait zich om zodat ze Wolfs kan aankijken. 'Tenzij je graag mee wilt natuurlijk?' Een plagend lachje vormt zich om Wolfs' lippen en hij haalt zijn schouders op. 'Waarom ook niet?'

Eva belt voor de zekerheid naar de pleegouders van Marco om te vragen of het goed is als Wolfs vandaag ook mee gaat. Nog geen half uurtje later stappen ze beide, met goedkeuring van de pleegouders, de auto in. Marco woont met zijn pleeggezin in Valkenburg, een klein stukje rijden maar van Maastricht. 'Wat zijn de plannen voor vandaag?' vraagt Wolfs geïnteresseerd terwijl Eva zich een weg baant door het drukke verkeer richting de A79. 'Ik wil hem mee de mergelgrotten innemen om te gaan grotbiken,' antwoord ze met een bloedserieus gezicht. Wolfs heeft spontaan spijt dat hij heeft ingestemd met hen mee te gaan vandaag. 'Dat meen je toch niet hè?' vraagt hij lichtelijk nerveus. 'Nee, dat meen ik niet,' grijnst Eva nu. Ze weet wel hoe ze haar partner op stang kan jagen. 'Je laarzen zullen maar vies worden,' lacht ze nu voluit. Voor die opmerking moet ze een duw tegen haar schouder incasseren, maar dat vindt ze het waard. 'Hé, oppassen jij, ik wil graag heel bij Marco aankomen vandaag,' kan ze niet laten eraan toe te voegen. 'Oké, maar als we niet gaan grotbiken, wat gaan we dan wel doen?' probeert hij nogmaals. Met een ondeugende blik kijkt ze voor een kort moment zijn kant uit. 'Rustig afwachten Wolfs. Nu je hebt besloten om mee te gaan blijft het voor jou net zo'n grote verrassing als het is voor Marco.'

Zodra ze de straat inrijden waar Marco woont nemen de zenuwen bij Eva weer toe. Wat als Marco de activiteiten die ze heeft gepland maar saai vindt? Of als hij het niet leuk vindt om een hele dag met haar en Wolfs op pad te zijn? Als ze de auto heeft geparkeerd doet ze er iets langer over dan normaal om het portier te openen. Wolfs geeft haar een bemoedigend kneepje in haar knie. Zich niet willen laten kennen stapt ze de auto uit en met stevige passen beent ze naar het huis waar Marco nu woont.

Ze heeft haar vinger nog niet eens op de bel gelegd als de deur met een zwaai wordt opengegooid en haar adem bijna wordt benomen doordat een blonde jongen haar stevig omhelst. 'Hé Eva,' roept Marco enthousiast. De rechercheur haalt haar hand door zijn lang-geworden lokken. 'Hé Marco, wat ben ik blij om jou te zien!' Als hij haar heeft losgelaten ziet Eva dat de pleegmoeder van Marco achter hem staat. 'Nou, nou wat een welkomstcomité,' lacht die. 'Hallo, ik ben Moniek, leuk je eindelijk eens te ontmoeten,' geeft ze Eva een hand. De twee vrouwen hebben elkaar alleen nog maar via de telefoon gesproken. 'Hoi Wolfs,' roept Marco. 'Hoi jongen,' antwoord Wolfs lachend terug en tegelijkertijd probeert hij hem een high-five te geven. Hierop krijgt hij een behoorlijk vreemde blik. 'Dat is zo uit al!' verzucht Marco. 'Je moet me een boks geven.' Hij heeft zijn hand al tot een vuist gevouwen en brengt die nu in de richting van Wolfs. 'Een boks, juist ja,' bevestigd Wolfs wat onzeker, maar toch volgt hij Marco's voorbeeld. Eva ziet het hele gebeuren geamuseerd aan.

'Wat gaan we doen vandaag?' vraagt de jongen terwijl hij opgewonden van het ene op been op het andere wipt. Eva geeft Wolfs een knipoog. 'Wat is dat toch met jullie mannen? Wolfs was net in de auto ook al zo nieuwsgierig. Jullie moeten gewoon netjes afwachten en dan komen jullie er vanzelf achter wat we gaan doen,' lacht ze. 'Nouhou...' reageert Marco lichtelijk teleurgesteld. Moniek kijkt haar pleegzoon gespeeld streng aan. 'Niet zo'n beteuterd gezichtje Marco, je gaat het hartstikke leuk krijgen vandaag.' Eva had aan haar al wel verteld wat het programma is van de dag. Snel drukt Moniek Marco's rugzak in zijn handen. Het is duidelijk dat de jongen weinig geduld heeft en niet kan wachten om op pad te gaan met Eva en Wolfs. 'Dag Marco, tot straks! Gedraag je hè!' roept Moniek terwijl de drie naar de auto lopen. De jongen zwaait nog snel, maar stapt meteen daarna de auto in waar hij zich op de achterbank nestelt.