Koruyucu (DÜZENLENİYOR)

Bölüm 9 - Yeni Biri

'' Aklını bunlara yorma '' dedi gözlerini camdan dışarıya çevirerek.

'' Benimde bilmeye hakkım olduğunu düşünüyorum '' dedim.O ise kafasını camdan ayırmayarak konuştu.

'' Zamanı gelince öğreneceksin ...''

'' Sakın başkasından öğrenmeye de çalışma '' diye devam ettirdi.Sanki beynimi okumuştu.Doğru ya o zaten beynimi okuyabiliyordu.

'' Aç mısın ? '' diyerek konuyu değiştirdim.Kafasını sonunda bana çevirebilmişti.

'' Biraz '' dedi.

'' Ben yemek almaya gideyim o zaman '' diyerek odadan dışarı çıktım.Dışarıda gördüğüm genç benim yaşlarımdaki bir çocuğun yanına gittim.

'' Pardon kafetarya nerede acaba ? ''

'' 1. katta solda ''

'' Peki teşekkürler '' diyerek asansöre gittim.Asansörün gelmesini bir süre bekledikten sonra asansör geldi.Bindim.Asansör bomboştu.Tam kapısı kapanacaktı ki bir kol kapanmasını engelledi.Bu daha demin kafetaryayı sorduğum çocuktu.Garip bir şey sezdim bu çocukta.Kötü bir gariplik.

'' Ben Liam''

Adını sormamıştım ama.Kafamı sallamak ve zoraki bir gülümsemeyle karşılık verdim.Off gelmedi bir şu kafetaryada.

'' Sadece tanışmak istiyorum ''

dedi daha sonra.Bu çocuktan ne zarar gelirdi ki ? Hem bir daha görüşemeyecektik.

'' Sammy bende '' dedim bu sefer daha gerçekci bir gülümsemeyle.Sonunda asansör kafeteryaya geldiğinde asansörden indim.Arkama bakmıyordum.2 tost ve 2 meyve suyu alıp asansöre geri döndüm.Bu sefer bir kaç kişi vardı.Odaya geri çıktım içeri girdim.İçeride doktor vardı ama arkası dönüktü.Ben içeri girdiğimde kafasını bana çevirdi.Bu asansördeki çocuktu ama o doktor olamazdı.Üstünde önlük felan görrmemiştim.

'' O Sammy ne hoş bir süpriz '' dedi anlayamadığım bir gülümsemeyle.

'' Siz tanışıyor musunuz ? '' dedi Peter.Hayır Asansörde tanıştık diyecektim ki ağzım farklı şeyler söyledi.

'' Evet çok yakınız hatta ''

dedim.Şu an yönetiliyor gibiydim.Peter'sa şaşkın gibiydi.Liamınsa yüzünde aynı o gülüş vardı. Bu sanki her şey yeni başlıyor dercesine bir gülüştü.

'' Nerden tanışıyorsunuz ? '' dedi Peter şaşkınlığını üzerinden atarak.

'' Eski bir arkadaşlık ''

5 dk öne asansörde tanıştık lan biz neyin eski arkadaşlığı ? Ağzımı bu sefer kapalı tutmaya özen gösteriyordum.Yoksa yine istemediğim cümleler kurabilirdim.

'' Doktor bey artık siz çıkabilirsiniz '' dedi Peter benim kurmak istediğim ama cesaret edemediğim cümleyi kurarak.Doktor kafa sallayıp odadan çıktı.Tabi çıkarken bana sinsi bir gülüş atmadı değil.

'' Aklını okuyamıyorum '' dedi bir süre sonra Peter.

'' Yani ? ''

'' Düşüncelerini korumayı mı öğrendin ? ''

'' Hayır ''

'' O doktorla nereden tanışıyorsun ? ''

'' Seni ilgilendirmez. ''

dedim.Gerçekten biri beni kontrol mu ediyordu ? Ben bunu demek istemedim ki.

'' Doğru ya beni ilgilendirmez.Sanki ben o adam değilim'' dedi mırıldanarak.Sanki duymamı istemiyordu ama duymuştum.

'' Ne dedin sen ? ''

'' Hiçbir şey '' dedi toparlamaya çalışarak.

'' Duydum o adam derken hangi adamı kastediyordun ? ''

'' Hiç kimseyi '' dedi sesini yükselterek.

'' Kimsin sen Peter ? ''

'' Kim olduğum neden bu kadar önemli ? ''

'' Çünkü... '' derken yine kolumdaki rakam yine parıldamaya başladı.Ama bu sefer kıpkırmızı bir şekildeydi.

'' Hah harika '' dedi küçümseyici bir şekilde.Kolumu arkama gizledim.

'' Ne bu ? ''

'' Onlara istediklerini veriyorsun.''

'' Ben hiçbir şey yapmadım. ''

'' Germus bunu istiyor anladın mı ? Senin bana benimde sana aşık olmamı.Sende istediğini ona veriyorsun işte. ''

'' Sen nerden ... ''

'' Bizler duygularımızı kolumuzdaki renklerle belli ederiz. Kaderlerimizi de bu kolumuzdaki rakamlar belirler. ''

dedi sözümü keserek.

'' Kolunu bana ver. ''

diyerek sözünü devam ettirdi.Kolumu ona uzattım.Tişötünün kolunu sıyırarak kolundaki kendi rakamını açtı.Sonra benim koluma bastırdı ve bir ışık patlamasıyla hastane dışında başka bir yere geldik.

'' Burası neresi ? ''

'' Geleceğimiz ''

dedi çekingen bir tavırla.Bir süre sonra kendimi gördüm.Ağlıyarak bir yere koşuyordum.Ne yaptığımı merak ediyordum.Peşimden gittim.Bir süre sonra bir eve girdim. Kucağımdaki bebeği yeni farkediyordum.Geleceğim bu muydu yani ?

'' Merak etme sana bir şey yapamayacaklar korkma söz veriyorum '' diyordum.Bir süre sonra kapı kırılırcasına açıldı.Ve sonra hastaneye geri döndüm.Kapıdaki adamların kim olduğunu görememiştim.Ve o bebek .. Kimdi o ?

'' O bebek kimdi ? ''

'' Bir günlük bu kadar şey öğrendiğin yeter.Git yat artık. ''

Kafamı sallayıp odadan çıktım.Koridorda ilerlerken düşündüğüm tek şey o bebeğin kim olduğuydu ...

Uzun bir aradan sonra anca yazabildim bölümü.Bütün internetle iletişimim kesildi.Bu bölümüde yazmıştım birazda ekleyip yayınladım.Hiç olmamasından iyidir.