Τα εκτρώματα της θύελλας (Ολοκληρωμένο)

Επίλογος

Ο γιατρός έκανε ένα τηλεφώνημα στο ΚΕΕΛΠΝΟ εξηγώντας την κατάσταση και το πόρισμα που έβγαλε από τον ασθενή του. Ο καφές στάθηκε το ισχυρότερο φάρμακο για τον καθαρισμό του οργανισμού. Η καφεΐνη αφυδατώνει τα γαστερόποδα. Αργότερα στις εφημερίδες μπήκε πρωτοσέλιδο με τίτλο, «Ουρολόγος εντοπίζει αιτία και λύση επιδημικού προβλήματος, σώζει εκατοντάδες ζωές!» Σε έναν άλλο τύπο εφημερίδας ο τίτλος έλεγε: «Φρίκη από ταινία τρόμου η ‘επιδημία’ των σαλιγκαριών!» Στα Τάιμς της Αμερικής, εντωμεταξύ, μιλούσαν για απάτη. Όμως έγιναν πολλές αναφορές στο ζεύγος για την εφιαλτική νύχτα του Νοεμβρίου, και το ατέλειωτο φωτογραφικό υλικό που κυκλοφόρησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έδειχνε όλη την αλήθεια, μια αλήθεια αδύνατο να διαψευστεί.
    Ο Αποστόλης δεν είχε καμιά επίσκεψη από την Βίκυ κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του, πράγμα που τον είχε κάνει να βάλει τα κλάματα κάνα δυο φορές. Η Βίκυ δεν τα κατάφερε, σκεφτόταν. Όταν πήρε το εξιτήριό του τον διαπέρασε φόβος. Δεν ήταν καθόλου έτοιμος να επιστρέψει στο σπίτι, να ανακαλύψει την νεκρή γυναίκα του πεσμένη σε κάποια σκοτεινή γωνιά με το στομάχι ανοιγμένο και τα έντερα να κρέμονται έξω σαν σκηνή από το Άλιεν. Αν έπαιρνε την επιβεβαίωση πως η Βίκυ ήταν νεκρή θα του ρήμαζε τα σωθικά, λες και οι σάλιαγκες δεν είχαν φύγει από μέσα του. Αλλά τώρα είχαν φύγει. Ήταν όλα τους νεκρά. Ψόφια.    
    Περπάτησε μέσα στο ψιλόβροχο όταν το ταξί τον άφησε έξω από το σπίτι. Έμοιαζε εξαθλιωμένο. Το ίδιο και εκείνος.   
    Μπήκε μέσα και έκλεισε την πόρτα πίσω του.    
    «Βίκυ;» ρώτησε μόνος του. Το σπίτι του απάντησε με τη σιωπή.   
    Ο Αποστόλης βημάτισε προς το χολ.
    Κοντοστάθηκε στη μέση του διαδρόμου. Υπήρχε μια κηλίδα ξεραμένο αίμα στο πάτωμα και ο φόβος άρχισε να βαραίνει το στήθος του.   
    «Είσαι εδώ μωρό μου;» ρώτησε πάλι μπαίνοντας στην κουζίνα.   
    Στην άλλη άκρη η αυλόπορτα έτριζε καθώς πηγαινοερχόταν από τον άνεμο. Η κούπα της ήταν σπασμένη πάνω στο τραπέζι και παρατήρησε πως στο πάτωμα δεν υπήρχαν πια τα κέρματα που είχε αφήσει, αλλά χώμα και κομμένο γρασίδι. Από δω μπορούσε επίσης να δει έξω την πλαστική καρέκλα στον κήπο πεσμένη στο πλάι, με το ένα πόδι σπασμένο. Το μέρος έμοιαζε σαν να είχε περάσει σίφουνας.   
    Έφερε το βλέμμα του ξανά προς το τραπέζι που συνήθιζαν να κάθονται κάθε πρωί και τότε το είδε. Για την ακρίβεια, είδε πίσω από το τραπέζι.
     Η Βίκυ ήταν κουρνιασμένη εκεί, κάτω από το νιπτήρα που φοβόταν να πλησιάσει, περικυκλωμένη από χάλκινα κατσαρόλια, κέρματα και ό,τι άλλο χάλκινο είχε βρει, πιθανότατα για να προστατεύσει τον εαυτό της. Η έκφραση τού προσώπου της την έκανε να μοιάζει κατατονική.   
    «Βίκυ!» φώναξε ρίχνοντας κάτω τα πράγματά του. «Βίκυ… μίλα μου… Θεέ μου! Απάντα!» Έτρεξε πάνω της και έπιασε το πρόσωπό της. Ήταν υγρό και παγωμένο. Τα μαλλιά της ήταν κολλημένα στο κούτελό της και η μάσκαρα είχε τρέξει στα σκασμένα χείλη της.   
    «Μίλα μου… Βικούλα… Πες μου κάτι!»   
    Η Βίκυ κούνησε ελαφρά το κεφάλι της, κατόπιν κάρφωσε τα γυάλινα μάτια της στα δικά του και το πρόσωπό της άλλαξε και ρυτίδωσε. Ήταν έτοιμη να πει κάτι. Άνοιξε το στόμα της και φώναξε με υστερίες: «Τράβα αυτή τη στιγμή να καλέσεις την υπηρεσία απεντόμωσης!»    
    Ο Αποστόλης ξέσπασε σε γέλια ανακούφισης. «Για μια στιγμή νόμιζα… Χριστέ μου, έχω μια ανακούφιση τώρα… δόξα τω Θεώ, ζειμμμ-»   
    Η Βίκυ τον άρπαξε και τον φίλησε.   
    «Σ’ αγαπώ, Αποστόλη…»   
    «Κι εγώ το ίδιο. Σ’ αγαπώ όσο τίποτε άλλο… και, το πιο σημαντικό, επιτέλους κράτησα μια υπόσχεση».   
    Και έτσι λοιπόν πέρασε άλλη μια σεζόν βροχοπτώσεων με το πλήγμα μεγαλύτερο από το περσινό, αλλά με ένα κέρδος ανεκτίμητο όσο καμιάς άλλης καταστροφής. Ο Αποστόλης και η Βίκυ παντρεύτηκαν λίγους μήνες αργότερα, παρόλο που η ζωή τους εξακολουθούσε να κυλάει το ίδιο ομαλά όπως και πριν, με το μόνο διαφορετικό η ιδέα πως είχαν σώσει κόσμο. Όσο οι δυο τους συνέχισαν το δρόμο τους πέρα από τον περιορισμό των λέξεων, σε κανέναν πλέον τα σαλιγκάρια και οι γυμνοσάλιαγκες δεν θα φαίνονταν ποτέ ξανά το ίδιο.   

ΤΑ ΕΚΤΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΘΥΕΛΛΑΣ

ΤΕΛΟΣ