Touch of Twilight || BTS Fanfiction

Eight

Eight: Different

BTS Side

Yoongi's eyes widened when she saw her standing at their gate. He even blinked twice dahil akala niya ay namamalikmata lamang siya.

She looked different.

In a good way, he meant that.

Napansin din niya yung malungkot na tono nito habang nagpapaliwanag kung bakut siya nasa labas ng dorm nila.

"Did she hear us talking? Sht." He said at the back of his mind.

He wanted to asked questions but he's too afraid. Baka maling tanong ang itanong niya at maling sagot ang makuha niya.

"Yoongi hyung, what are you doing here?" Jimin asked the older. Hinila niya papasok ang hyung niya since mukhang wala pa ito sa sarili. "You looked paler than usual. Did you see a ghost?" He asked playfully.

"What? I am just thinking." He explained to him. Sabay na silang pumasok sa may loob ng dorm. Naayos na nila yung usapan nila kanina. Medyo hindi maganda yung labas ng salita mula sa bibig nila but they are so damn frustrated right now.

"Thinking about what?" tanong naman ni Namjoon. Binigyan siya nito ng papel. "You can write it there." He said with a grin.

Tinanggap naman niya iyon. Maybe writing his thoughts will help him clear his mind.

Nagpunta naman silang pinto sa may studio niya. Ngayon lamang niya pinayagan na pumunta yung anim dahil mukhang hindi naman sila naka kids mode. Knowing Namjoon, he can smash the things he owns in there. While the maknae line will be the another death of him.

Kumuha din ng papel ang iba at sabay silang nagsulat. Ilang minuto ang lumipas at seryoso na sila sa pagsusulat. "You're improving Jimin." sabi naman ni Namjoon habang tinitingnan yung gawa niya.

They decided to compose a new song but to be honest, they didn't know why they decided to do that.

"Thanks hyung." sagot naman niya. Inagawa naman niya yung ginagawa ni Jungkook. "Whoa! This is the first time you got so serious about what you're doing" He pointed out.

Binagay niya sa maknae ang papel nito. "Just go there, hyung." pagtataboy ni Jungkook kay Jimin. Tinuro pa niya ang tabi ni Taehyung para doon magpunta si Jimin.

"Aniyo! You know, his weirdness." He replied. Tumingin naman si Taehyung sa kanila. "Yow, 95 liner!" bati naman niya.

Tumaas lamang ang kilay ni Taehyung at nagaptuloy na ito sa pagsusulat. "Hoseok, you're spacing out!" sabi naman ni Seokjin sa katabi niya.

Hoseok looked at Seokjin and realized that he's busy daydreaming. "Oh, sorry. I was just thinking." He replied. Kinuha na niya yung panulat at nakigaya naman sa ginawa nila.

"Wow, this is the first time I heard that you're busy thinking." Namjoon finally said. Hindi naman kasi siya sanay na seryoso ang mga kaibigan niya.

"We have a brain, idiot." Hinampas ni Seokjin si Namjoon sa may braso nito. "You little destructor."

"I am not!"

---

Her Side

Napatingin naman ako sa buong apartment na tinitirahan namin. Ngayon ko lang narealize na ang dami ko palang pwedeng gawin dito sa bahay namin.

Nang dumating ako ay nabasa ko yung note ni Trisha that she'll be gone for two days. Emergency daw. Hindi naman na ako nagtanong eh pano rin ba ako magtatanong? Baka mamatay sa gulat yung mga tao kapag nalaman na nakakatawag ako sa bestfriend ko.

At isa pa? Wala akong load. At hindi ko din alam kung ano nang nangyari sa phone ko.

Haist, miss ko na tuloy yung mga repapips ko na naiwan ko. Yung mga batang hamog este yung mga bata na naging kavibes ko sa mga panahon na nagfafangirl ako.

Alam kong miss na nila ako tsk. Magaling akong magpamiss ng tao eh. Hanggang miss nga lang.

Bigla nalang kasi akong nawala. Hindi tuloy ako nakapagdespidida para bongga diba? Sobrang impromptu yung pagkamatay ko to the point pati yata yung sundo ko ay gulat na gulat, lels lang yon!

Tumambay ako sa may living room namin. Nakita ko naman yung pusa ko na hindi mapakali. "Dinner time." sabi ko sa kanya. Pumunta naman ako sa may stock ng pagkain niya para ikuha siya ng makakain. "Ha? Bakit wala ka nang pag---Shit! Wala ka nang stock!" I exclaimed.

Napatingin lang yung pusa sa akin. I know na binabackstab niya ako sa isip niya. Baka nga kung nakakapagsalita yan ay matagal na niya akong sinagot. Pero sorry siya huh. Hanggang meow lang muna siya.

Alam kong iniirapan na niya ako this time. Eh sa wala na siyang pagkain. "V ganito kasi yun." pagpapaliwanag ko. "You see, hindi ako basta-basta bumili sa may market kasi magtataka at magugulantang ang mga tao kung bakit lumulutang yung paninda doon." I tried to reasoned out.

Tinapik ko naman siya ng mahina. "I can't call Trsiha dahil alam ko na emergency talaga iyon. I can't be the cause of her delay." mahabang sabi ko sa alaga ko. "Pero gagawa ako ng paraan ha. May hihingan tayo ng tulong."

Humingi naman ako ng sign kung tutuloy ba ako o hindi. Kapag sumagot ng 'meow' yung pusa ay susugod na agad ako.

"Meow."

Wala pang five minutes ay nasa tapat na ako ng bahay nila. Parang kanina ay galing pa ako dito tsk.

Dahan-dahan akong pumasok sa bahay nila. Dumiresto ako sa may living room. Alam ko na nasa studio yata sila ngayon. Mas pinili ko na hintayin sila kesa magpakita ako bigla doon.

Bumukas naman ang pintuan nung studio nung lolo mong biy na ubod ng sungit. "Sana po si Hoseok. Sana po ay si Hoseok." hiling ko na sana siya yung lumabas sa may pintuan.

"M-mika?" Dumilat naman ako at nakita ko si Seokjin sa may harap ko. I sighed, hindi din naman ako awkward sa kanya. He seemed nice. "Y-you look fine. Do you need something?" He asked.

Umupo naman siya sa may upuan sa may living room. Hu, kapag kinain ko yung hiya ko for 10 seconds ay may magandang mangyayari. "Pwedemobaakongtulungabumilingpagkainngalagako.Promiselastkonayun." Alam kong kinain ko yung space sa mismong mga salita ko.

He chuckled. Napaayos naman ako ng upo. "Slow down. I'm willing to listen." Nice one Jin. Ang bait mo talaga!

"Help me to buy food for my pet cat." bulong ko naman. Nawa ay narinig niya ang request ko. "Pretty please? Last ko na yun." paninigurado ko pa.

Binigyan naman niya ako ng ngiti. "It's fine. As long as I can help then I am willing to do anything." He answered. Ay shems, kinikilig si ako kahit hindi naman dapat.

I am literally talking abou him- face to face pa kamo! "Thank you! Thank you!" Sa tuwa ko ay bigla nalang akong napunta sa kanya at yinakap siya. "Ay sorry, nacarried away ako." hinging paumanhin ko sabay layo sa kanya.

Pasimple ko ngang inamoy yung sarili ko baka amoy patay na ako or something. Nakakahiya naman kasi sa worldwide handsome eh.

"You're always welcome." He said sincerely. Hay, but pa ang isang ito ay hindi ko ramdam na hindi ako belong. "Are you crying?"

Napahawak naman ako sa mukha ko. "Ahm, naoverwhelm lang ako Seokjin. Salamat ha. Malaking bagay talaga yung pagtulong sa akin." paliwanag ko sa kanya.

Lumapit naman siya sa akin. He ruffled my hair. "Don't be sad Miks. Did you hear us talking a while ago?" He asked.

Napalunok naman ako. "W-why are you still nice to me? Am I not a burden to keep?" O managed to ask.

"Nope. You didn't deserve that kind of treatment. You deserve the best in the world. You're not a burden to keep Mika, remember that. I'm so sorr--"

I cut him off. "Don't say sorry." paunang sabi ko sa kanya. "Naiintindihan ko talaga, promise."

"Okay." sabi naman niya. "Let's buy some food." He said. Tumango naman ako sa sinabi niya.

"Can I join too?"