∞İyi Ki Varsın∞

☎3☎

Erica'nın Ağzından

Sabah kalktığımda bana kollarını dolamıştı. Ah! Sevgili felan değil, bu Rikan. Saçmalamayın Rikan'da başkası da olamaz zaten. Ah! Rikan deyince aklıma Usui geliyordu. Bence bunu Rikan'dan gizlemek aptallık diye düşündüm ve Rikan'ı uyandırdım. Uyanınca aşırı şeker olduğunu söylemiş miydim? Siyah saçları birbirine karışmış ve suratı çok... ımm uykulu sanırım. ''Hey! Rika! Uyan, sana bir şey anlatmam gerek.'' deyince parıltıyla açtı gözlerini. Tüm uykusu bölünmüştü.

''Aciliyet derecesi?'' diye sordu.

''Imm, şey 3.'' dedim şirinlikle.

''Ne?! 3, sen iyi misin? Sana ne yaptılar?'' dedi. Usui ve Dylan için aciliyet dercemiz 3'tü. Küsüratı da acilliğini belirtiyordu. Tam küsüratını sormadı diye sevinecekken

''Küsüratı?!'' dedi sinirle.

''3,4 sanırım. Ama bak lafımı kesme. Anlatıyorum.'' dedim. Evet dercesine kafasını salladı. ''Dün Kimya dersine girdiğim zaman hani Kagura midir her neyse o Usui'ye tokat atmıştı ya, işte o olayın sonrası var.'' dedim. Tam lafımı bölmeye hazırlanıyordu ki elimle susturdum. ''İşte sonra derste Usui arkamda oturuyordu ve bana bir kağıt uzattı. Kağıtta yazanlar şöyleydi:

"Ne kadar saçma olsa da Rikan ile bir görüşmeye ihtiyacım var. Acil!" Rikan bunu duyunca çıldırdı. Sinirden!

''O'nunla mı? Ah! Bunların bir planı olduğunu biliyordum. Kesinlikle yanılmam. Asla! Onunla asla çıkmayacağım. Aptal! Salak! Dugusuz! Ego Hurdası!''

''Duracak mısın?'' dedim en sevimli maskemi takınıp en ince sesimle.

Bir anda durdu ve göz bebekleri büyüdü. Yüzüne sinsi bir sırıtış yayıldı ve ''Eveet.'' dedi korkunç bir sakinlikle. Neler oluyordu? Onunla çıkacak mıydı? Kafanda ne tilkiler dönüyordu Rikan? Bu kafa karışıklığım yüzüme vurmuş olacak ki Rikan açıklama yapmayı akıl etti.

''Ben Usui ile bir yemeğe çıkarsam ne olur, Erica? Hiç düşündün mü?'' dedi sinsi ses tonuyla. Yine ne işler çeviriyordu bu kız?

''Ne olur?'' dedim kafa karışıklığımı belli ederek.

''Aptalsın.'' dedi klasik bir şeymiş gibi. ''Erica... Heyo! Biz müzik yarışmasına katılmayacak mıyız?'' Evet anlamında kafamı salladım. ''Ben şimdi Usui ile bir yemeğe çıkacağım ve bu yemek ulu orta yerde olacak. Onu da herkesin önünde rezil edeceğim ve... ve biz kazanacağız.'' dedi. Aptal! Tüm düşündüğü bu muydu? Ah! asıl aptallık bende ki onun akıllı bir planı olduğunu düşündüm.

''Salak mısın Rikan? Kazanmak için hile yapmaya gerek yok. Kagura midir nedi işte o bunları terk etti diyorum ya sana!'' dedim sinirle ve kalkıp banyoya yöneldim. Aynaya bakmamla çığlığı basmam bir oldu. Arkamda Dylan ve Usui vardı. İkisi küvette uyuyordu. Ayh! Yoksa hayal felan mı görüyordum? Gözlerimi ovuşturdum ve tekrar açtım. Hayır, hayır. Resmen küvetimde uyuyorlardı. Ah! bir daha asla o küvette yıkanmayacağım! Iyk!

Derken içeri Rikan girdi hışımla. O da benim gördüğüm tabloyu görünce benimkinden daha yüksek perdede bir çığlık attı. Dylan ve Usui hızla sıçradılar ve kafaları birbirine çarptı. Bunlar cidden mallardı. Bizi görünce mahcup bir ifade aldı yüzlerini. Ne olduğunu anlayamadan ayağa kalktılar ve yanımıza geldiler.

''Neler oluyor, evimize nasıl girdiniz?!'' dedim.

Dylan bana doğru eğildi ve kulağıma fısıldadı. ''Camınızı açık unutmuşsunuz Şeker Kız.''

''Iyk!'' diyerek onu itekledim.

''Yine de bu evimize girmenizi izah etmez değil mi, Ego Hurdası?'' dedim Rika'nın yapıcılığıyla.

''Aslında sizinle konuşmak istediğimiz bir şeyler var.'' dedi Usui.

''Dur bi düşüneyim, ama bizim yok!'' dedi sinirle Rikan. Olanları Rikan'a tam vaktinde anlatmıştım doğrusu. Bunu şu an burada öğrenseydi, çekeceğim vardı.

''Ama sormadık size değil mi? Biz mutfaktayız. Siz de şu kokan ağızlarınızı yıkayın ve gelin hemen!'' diye tısladı Dylan. Hah! Küstah! Kokan ağzımızmış. Kendi ağzına baksın o. Ama ben ona yapacağımı bilirim. Bir şey söylememize fırsat bırakmadan çıktılar banyodan. Pasaklılar. Gece-gündüz hep aynı şeyi giyiyorlar. Spiderman, Superman, Batman... hepsi aynı bunların. Iyk! Spiderman'i de sırf pis diye almadılar bence Avengers'a. Neyse ne!

Yüzümüzü yıkayıp dişlerimizi fırçaladık. Sonra odalarımıza gidip üstümüzü değiştirdik. Bugün okul yoktu. Mutfağa gittiğimde kahvaltı hazırdı. Muhtemelen Dylan ve Usui hazırlamıştı. Buna şaşırmadım. Çünkü onlar da ailelerinden ayrı yaşıyorlardı ve hergün fastfood yiyecek halleri yoktu. Hadi ama, öğrenciyiz biz! Sandalyeyi çekip oturdum. Karşımda Dylan vardı. Üzerine eğilerek ''Eee? Ne anlatacaksınız?'' dedim. Tüm nefesim suratına çarpmıştı. Ağzım mı kokuyordu?

O sırada Rika geldi ve o da oturdu masaya. Her zamanki kahvaltımız gibiydi. Çorbamdan bir yudum aldım. ''Öhö, öhö, öhö!'' Ölürken musluğa koşma çabaları vol322537384. Suyu içince yemek borumdaki yanma azaldı. Ama geçmedi ki hala yanıyordu. Daha ne olduğunu anlayamadan göz kapaklarım kapanırken duyduğum birkaç telaşlı söz şunlardı:

''O yemeğe ne kattın sen?'' dedi Rikan.

''Sadece acı sos'' dedi Dylan. Ses tonunu çıkartamıyordum.

''Aptal! Onun acıya alerjisi var!'' dedi Rikan.

''Ambulans çağıralım'' dedi birisi. Artıık kim olduğunu da anlayamıyordum. Gözlerimi kapatmadan önce belimde bir çift kol hissettim sadece.