Sen aşk kervanının en zarif misafiri.Sen gönül bahçesinin en güzel kokanı.Sen o koskocaman soğuğa rağmen bir öpücükle sımsıcak ısıtanı.Çal yine kapımı ansızın.Gül yüzüme gül yüzün ile.İşte ben,ben geldim de.Gir kalbimin uçsuz bucaksız en tenha yerlerine.Ve sev en az bayramda aldığımız 33 numara,cırtcırtlı,sarılarak uyuduğumuz ayakkabımızı sevdiğimiz kadar sev.Bir insan ilk adımını 18 yaşında atabilirmiydi?.Ya da konuşmayı öğrenebilirmiydi?bilmiyorum ama ağzımdan çıkan ilk tatlı cümle ismin iken çal kapımı ansızın.Çal ki! haksız olmadığımı görsün insanlar.He birde o tatlı gülüşünü görsünler.O biber kadar acı en az bal kadar tatlı öpüşünü.Gülüşün karşısında aciz kalan bedenimi görsünler.Beni haklı bulsunlar.
Ve çal kapımı.Birkez daha yüzüne kapanmamalı gönlümün kilitli kapıları.Kalbimin tenhalarını bilen güzel insan.Uzak kalmamalı hiçbir organımdan.En azından görüş mesafemde olmalı tam benimle olmasa bile.Somutlaştırmalıyım seni.Hayatımda soyut bir kavram olman beni derinden üzüyor.Elimi atıyorum yoksun.Gözlerim arıyor seni etrafımda yine yoksun.Sesleniyorum ses yok.Bir ihtimal çalarsın diye kapımı camlarda sabahlıyorum.Ama aylardır ayak sesin bile yok.Ben galiba seni özlüyorum.Yüzünün en ince detayına kadar özlüyorum.O gülünce kısılan gözlerin.Öpünce titreyen bedenin,sarılınca yumuşayan peluş bir oyuncak gibi yumuşacık olan bedenini özlüyorum.Özlüyorum beni tanıyan zihnini.Neye kızıp neye kızmayacağımı bilen karakterimi çözmüş ama kendinden emin olan seni özlüyorum.Evet kalbinden başlayan özlemim zihnine kadar gitti.Sana ait herşeyi özlüyorum.Yırtık pembe eşofmanını bile.Hani sürekli çöpe atalım dediğim var ya.Heh! ondan bahsediyorum.
Sen ne ara bu kadar vurdum duymaz oldun hayata karşı.?Ne ara gururun için özlemini gizleyen biri oldun.?Ne ara şimşekten korkmaz oldun.?Ve ne ara kapımı çalmaz.?Ben özlemimi yazabiliyorum sadece.Elimde sana dair bir adres yok.Çalamıyorum kapını.Bir numara yok,arayamıyorum.Gururum hiç yok merak etme,biraz özlemim var sadece,biraz özlem.Hala bildiğin adresteyim ve bildiğin numarayı kullanıyorum.Yendiğinde gururunu ve ben oldum dediğinde.Ansızın,hiç beklemediğim yollardan gel ve kapımı çal.Ben o hayaller kurduğumuz küçük dünyamızda seni bekliyor olacağım...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yaşam uzun peki ya mutluluklar?
RomanceBu kesinlikle bir kitap değildir.Bu derdini kimselere anlatamayan,içine kapanık,güneşle birlikte kaybolan bir çocuğun kendiyle verdiği sınavdır.Bu sessiz çığlılıkların birer harf şekline bürünmesidir.Başımdan geçen olayları ve mutlu olmanın sırrını...
