Unpredictable

Κεφάλαιο 5

Η Eliza άνοιξε τα μάτια της και είδε πως βρισκόταν για άλλη μια φορά σε εκεινο το απαίσιο μπουντρούμι. Την προηγούμενη μέρα, όταν την έπιασαν οι φρουροί του βασιλιά και την μετέφεραν ξανά σε εκείνο το απαίσιο μέρος, ήλπιζε να ξυπνούσε το επόμενο πρωί και να ήταν όλα ένας απαίσιος εφιάλτης. Όμως έβλεπε ότι, δυστυχώς για την ίδια, όλα είχαν συμβεί στην πραγματικότητα.

«Βλέπω ότι μας έκανες την τιμή να ξυπνήσεις» άκουσε μια φωνή και σήκωσε αμέσως το κεφάλι της. Είδε έξω από τα κάγκελα, τον Andrew να την παρατηρεί με ένα πονηρό χαμογελο. Στριφογύρισε τα μάτια της και προτίμησε να μην απαντήσει αλλά να παραμείνει ήρεμη, αγνοώντας την παρουσία του.

«Ξέρεις, εξαιτίας σου ο νεαρός φρουρός έχασε την δουλειά του. Δεν ήταν πια άξιος για αυτή τη θέση» της είπε και εκείνη σήκωσε το κεφάλι της. Λυποταν για εκείνον τον αφελή άντρα. Μπορεί να τον χλεύαζε όταν εκείνος υπέκυψε στην γοητεία της, αλλά δεν ήθελε να πάθει κάτι τέτοιο. Αναρωτιόταν αν είχε οικογένεια και πως θα τα έβγαζε πέρα. Αισθανόταν πολύ άσχημα για αυτό που είχε κάνει.

«Ω μην ανησυχείς για αυτόν. Δουλεύει στους στάβλους» της είπε μετά από λίγο αφού έβλεπε την λύπη στο βλέμμα της. Αμέσως η Eliza ένιωσε καλύτερα. Δεν ήταν τόσο κακιά όσο ήθελε να δείχνει.

«Τι θέλεις εδώ;» Τον ρωτήσε μετά από λίγα λεπτά που ζύγιζε τα λόγια του και σκεφτοταν ποιες θα ήταν οι επόμενες κινήσεις. Έπρεπε να ήταν πολύ προσεκτική. Αυτή τη φορά δεν έπαιζε.

«Ο Robert, θέλει να σε βοηθησει να βγεις από εδώ.» Της απάντησε και εκείνη στο άκουσμα του ονόματος του αγαπημένου της φίλου, που αναρωτιόταν για το αν ήταν καλά, τον κοίταξε στα μάτια και ήρθε αμέσως κοντά στα κάγκελα. Μα εκείνος που γνώριζε τον Robert;

«Πώς γνωρίζεις τον Robert;» Τον ρώτησε και το χαμογελο που υπήρχε στα χείλη της έσβησε αμέσως. Ποτέ δεν της είχε μιλήσει για τον Andrew και ποτέ δεν τον είχε δει μαζί με τον Robert. Καθώς τα σκεφτοταν όλα αυτά, περίεργα σενάρια ξεπηδούσαν μέσα στο μυαλό της για το τι θα μπορούσε να του είχε συμβεί και τρόμαζε στην σκέψη τους.

«Που είναι ο Robert!» Φώναξε με όλη της την δύναμη και ταρακούνησε τα κάγκελα που είχε μπροστά της. Ο Andrew εβαλε το δάχτυλο του μπροστά στα χείλη του δείχνοντας της να κάνει ησυχία. Κανείς δεν ήξερε ότι βρισκόταν εκεί.

«Σπίτι του. Τώρα σταματά γιατί θα μας ακούσουν.» Της φώναξε και την πλησίασε. Η Eliza νευριασμένη από την συμπεριφορά του αλλά θέλοντας να ακουσει τι θα της έλεγε, του γύρισε την πλάτη.