សម្លេងស្រែកយំលឺៗ នៅបន្ទប់មួយដែលចេញពីផ្ទះអ្នកជិតខាងរបស់ជុងហ្គុក ...
" ហេីយយំស្អី នាងកូនចង្រៃ!!! "
ស្ត្រីចំណាស់ម្នាក់ដែលមានអាយុប្រហែល៤៥ឆ្នាំបានលេីកដៃដែលកំពុងតែកាន់រំពាត់វាយទៅលើក្មេងស្រីមួយរូប ...
ទឹកភ្នែកហូរស្រក់តាមផ្ទៃមុខ។ នាងអង្គុយយំតែមិនហ៊ានបញេ្ចញសមេ្លងនុះឡេឺយ ពេ្រាះខ្លាចម្តាយដែលកំពុងតែដើរចេញទៅក្រៅដោយទឹកមុខខឹង ត្រឡប់មកវាយនាងវិញ ។ ជុងហ្គុកបានដើរទៅកាន់មាត់បង្អូចដេាយក្តាប់ដៃ ខឹងនិងមានភាពអាណិត
នាងឡើងស្រក់ទឹកភ្នែក " តក់ តក់ " ...
ជុងហ្គុកមិនអាចជួយអ្វើបាន បសនត្រឹមតែឈរមើលតាមបង្អួតតែបុ៉ណ្ណោះ ...
" ជុងហ្គក អា៎ ! "
" ចុះ មកក្រោមតិចមកកូន "
" បាទ ! ម៉ាក់ "
ដំណើររបស់ជុងហ្គុកដើរ គឺពោលពេញដោយថាមពល
ទឹក ដី ភ្លើង ខ្យល់ចឹងហើយសក់របស់ជុងហ្គុកពណ៌ខ្មៅ
បុ៉ន្តែរូបរាងរបស់គេមិនសមនឹងមុខមាត់ទេទោះបីជាមិន
សមក្តីក៏មើលទៅរកសង្ហាដែរ ...
" ម៉ាក់ !!! "
" ម៉ាក់ចឹងប្រាប់ថា មិនដល់បុ៉ន្មានថ្ងៃទៀតទេកូនឯងត្រូវ
ទៅរៀននៅសេអ៊ូលហើយ !??! "
" កូនដឹងហើយ ម៉ាក់! "
" ចឹងពេលកូនត្រូវដល់សេអ៊ូល កូនត្រូវចេះធ្វើម្ហូបខ្លះ "
" ធ្វើម្ហូប ?!?! "
" ចាស៎ ! ធ្វើម្ហូប "
ជុងហ្គុក នៅពេលដឹងបុ៉ន្មានថ្ងៃទៀតគេជិតចាកចេញពី
បូ៊សានហើយ អារម្មណ៍របស់គេគឺក្ដុកដួលក្នុងចិត្តថា
" ខ្ញុំលែងបានឃើញមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំទៀតហើយ ! "
អារម្មណ៍មួយនេះជុងហ្គុកមិនស្តែងពីអារម្មណ៍ចេញមក
តាមរយៈទឹកមុខ រឺអាកប្បកិរិយានោះទេ ពោលគឺរីករាយ
ទៅវិញ ព្រោះថាជុងហ្គុកមិនចង់ឃើញម៉ាក់គាត់ពិបាក
ចិត្តនោះទេ ។ ម៉ាក់ជុងហ្គុកតែងមានអារម្មណ៍ថា នៅ
ពេលណាដែលជុងហ្គុកមិនសប្បាយចិត្ត គាត់ក៏មិនសប្បាយចិត្តដែរ ។
ពេលនេះជុងហ្គុកកំពុងតែរៀនធ្វើម្ហូបពីម៉ាក់គាត់ ...
YOU ARE READING
Fake Love
Short Storyខ្ញុំត្រូវការ ការស្រឡាញ់របស់អ្នកណាស់ ព្រោះបើ ថាអ្នកមិនស្រឡាញ់ខ្ញុំទេ ជីវិតរបស់ខ្ញុំក៏អស់ដែរ
