Powiązani z Wiedźmami

Rozdział 25

- Idę poszukać Vertę, może on będzie w stanie coś zrobić z tymi lukami w pamięci - mówię i kieruje się do drzwi.

- Nie wiesz gdzie jesteś, nie znasz tego miejsca.-mówię - Jak chcesz go znaleźć?

Wzruszam ramionami.

- Sam mnie znajdzie, wystarczy, że go zawołam. Nie może być daleko - odpowiadam i wychodzę na podwórze.

- Chcesz iść sam, prawda?

Kręcę głową.

- Wolałbym, abyś poszedł ze mną.

Uśmiecham się na jego słowa, myślałem, że odejdzie sam i już nigdy nie wróci, zostawi mnie, a jednak zamierzał zabrać mnie ze sobą.

- Chodźmy - mówię i idę do lasku przy domu, w którym byliśmy. Wsłuchuję się w wiatr, czuje znikomy zapach Verty, ale to mi wystarczy. Łapie Antona za rękę i prowadzę do mojego przyjaciela. Kiedy znajdziemy się bliżej  niego wtedy zacznę go wołać.

Zaciskam dłoń, wiem, że niedługo mnie puści, cieszę się więc każdą chwilą. Staram się myśleć o tym, że pamięć mu wróci, ale wiem, że jest na to mała szansa, a on odejdzie w kierunku Verty zostawiając mnie samego.

Czuje jak mocniej łapie mnie za dłoń, ale to mi nie przeszkadza. Szkoda mi go, podobno mnie kocha, a ja nie czuje do niego tego samego. Oboje jesteśmy w trudnej sytuacji. Przystaje, ale nadal go nie puszczam.

- Verta! - wołam. Czuje, że się zbliża.

Przed nami staje Verta, mam ochotę się na niego rzucić za to co zrobił, ale po prostu zaciskam zęby i opuszczam głowę oddychając ciężko. On jest jedynym, który może teraz pomóc Millowi.

*Verta*

Słyszę wołanie Milla, natychmiast reaguje i do niego biegnę. Widzę go trzymającego za rękę tego błazna. Z satysfakcją patrzę na jego uszy, ale coś jest z nim nie tak.

- Mill, co się stało? - pytam gdy widzę jego minę.

*Mill*

- Verta...- mówię i się na niego patrzę z uśmiechem. W końcu ktoś kogo znam i kogo nie zapomniałem.

- Ja...straciłem pamięć. Nie pamiętam go, ani żadnych spędzonych z nim chwil - mówię i wskazuje na Antona.

Podnoszę wzrok na Vertę.

- Proszę pomóż mu - mówię cicho. To kolejna sytuacja w której jestem bezsilny.

*Verta*

Patrzę się na nich w zdziwieniu „Ale jak to stracił pamięć? Zaklęcie, które użyłem nie miało skutków ubocznych" podchodzę do Milla i kładę mu na czoło dłoń. Rzeczywiście, nie widzę nic w jego umyśle  powiązanego z Antonem.

- Co się wczoraj stało? - pytam Antona. Mill pewnie niewiele pamięta.

- Mill był strasznie blady i rozpalony. Nie chciałem by spał na dworze więc udaliśmy się do mojego przyjaciela. Millan miał przewidzenia, myślał, że jestem tobą. A później zasnął - opisuje mu pokrótce.

*Verta*

- Gorączka, mówisz...- zastanawiam się co mogło ją wywołać. To nie była zwykła gorączka ale wątpię aby to moje zaklęcie ją spowodowało. Może zrobiłem to nieświadomie? Bardzo możliwe. Zerkam na Milla, jest zagubiony.