Suicide Game |✔ {Υπό Διόρθωση}

Κεφάλαιο 8ο

Δεν είπε λέξη, μονάχα το κοιτούσε και χαμογελούσε.

«Το όνομά σου;» ρώτησε μετά από λίγο αλλάζοντας θέμα. Μου πρότεινε να προχωρήσουμε προς το εσωτερικό του σχολείου και δέχτηκα.

«Anthonette» απάντησα και στην αρχή με κοίταξε ξαφνιασμένος, αλλά σε λίγο στο πρόσωπό του σχηματίστηκε ένα χαμόγελο ικανοποίησης.

«Πολύ ωραίο όνομα. Και σου ταιριάζει κιόλας» συνέχισε με μεγάλο ενθουσιασμό στα λόγια του. Πρώτη φορά νιώθω πως κάποιος χαίρεται τόσο πολύ που με γνωρίζει.

Άρχισαν και τα κομπλιμέντα. Πράγματι, έχω ένα σπάνιο όνομα και ποτέ δεν έψαξα να βρω τι σημαίνει, αν έχει κάποια σημασία. Κυρίως επειδή δεν συνειδητοποίησα ποτέ την ομορφιά του.

«Ευχαριστώ πολύ. Πρέπει να φύγω τώρα, έχω να παραδώσω κάτι στον διευθυντή» είπα και χαμογέλασα αχνά, ελπίζοντας πως δε θα πει κάτι άλλο και θα με αφήσει να φύγω. Κι έτσι έγινε. Τον άφησα πίσω μου καθώς προχωρούσα προς το μπάνιο.

Δεν είμαι άνθρωπος που μπορεί εύκολα να αναπτύξει συζήτηση με κάποιον ξένο. Δεν μου είναι καθόλου εύκολο να εκφραστώ, γεγονός που δεν μου επιτρέπει να δώσω σε κανέναν την ευκαιρία να με γνωρίσει και να με καταλάβει. Να καταλάβει γιατί είμαι τόσο κλειστή, γιατί αποφάσισα να μην ρωτήσω ποτέ κανέναν αν θέλει να γίνει φίλος ή φίλη μου. Να καταλάβει γιατί είχα τόσες εκρήξεις θυμού και να μη με σταυρώνει με την πρώτη ευκαιρία.

Φοβάμαι να ανοίξω την καρδιά μου. Μπορεί να ξεπέρασα τον Stephan, όμως οι πληγές που άφησε στην ψυχή μου είναι ακόμη ανοιχτές. Έχω συνειδητοποιήσει πως το πρόβλημα μου είναι επειδή ήταν ο Stephan αυτός που με πλήγωσε με αυτόν τον τρόπο και όχι τόσο το όσα έκανε που με πλήγωσαν. Αν όλα αυτά συνέβαιναν με κάποιον άλλο, δεν θα ήμουν έτσι τώρα. Στον Stephan, έκανα κατάθεση ψυχής και δεν το λογάριασε όταν μου αράδιασε όλες εκείνες τις ψεύτικες κατηγορίες.

Τι νόημα έχει λοιπόν; Ο καθένας να κοιτάζει την καμπούρα του και αν ενδιαφέρεται για μένα ας έρθει να μου μιλήσει. Δεν χρειάζομαι κανέναν τους. Τόσα χρόνια ήμουν μόνη μου και δεν έγινε και κάτι. Γιατί να γίνει κάτι τώρα;

...

Πάντως μπορώ να το παραδεχτώ, τα μάτια του είναι εκφραστικά. Καταγάλανα και έμοιαζαν πολύ με αυτά που αγαπούσα τόσα χρόνια... Και σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του προσώπου του, μου τον θύμιζαν σε μεγάλο βαθμό. Ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά καθώς έφερνα την εικόνα του στο μυαλό μου. Τόσο όμορφος και γαλήνιος. Μόνο έτσι προσπαθώ να τον θυμάμαι. Μόνο έτσι θέλω να τον θυμάμαι. Δεν μπορώ να σκέφτομαι όλα τα υπόλοιπα, με σκοτώνουν.