Suicide Game |✔ {Υπό Διόρθωση}

Κεφάλαιο 9ο

Μόλις ολοκλήρωσα το σχέδιό μου. Πιστεύω πως είναι πολύ όμορφο, μα θα γινόταν ακόμα καλύτερο αν ήταν κι εκείνος εδώ. Σίγουρα θα το κοιτούσε πάνω από δέκα λεπτά μέχρι να στρέψει το βλέμμα του προς εμένα και να πάρει το σπρέι απ' το χέρι μου. Έπειτα μόνος του θα έβαζε τις δικές του πινελιές και θα το έκανε υπέροχο, όπως τα έκανε όλα άλλωστε.

Δεν μπορώ να το αρνηθώ, δεν γίνεται. Δεν μπορώ να τον διώξω από τις σκέψεις μου όταν βλέπω όλα αυτά τα πανέμορφα πράγματα που έχει δημιουργήσει, που έχουμε δημιουργήσει μαζί. Εδώ υπάρχουν ίσως οι πιο σημαντικές μας στιγμές. Ίσως τελικά πραγματικά να μου λείπει. Μετά από όλα αυτά, μετά από την απόρριψή του, ακόμη μου λείπει. Αλλά γιατί να μου λείπει. Έχει φύγει απ' τη ζωή μου εδώ και χρόνια, γιατί ακόμη είναι στο μυαλό μου;

Αλλά βέβαια Anthonette, ο εγωισμός δεν κρατάει για πάντα. Και η καρδιά που αγαπάει δεν ξε αγαπάει τόσο εύκολα.

Γαμώτο.

Δεν ξέρω τι να κάνω. Και αν δεν θέλει πάλι να με δει; Αν δεν με θυμάται καν; Αν με έχει ξεχάσει τελείως; Γαμώτο θα έδινα τα πάντα για να ξαναδώ τα γαλανά του μάτια, αλήθεια. Μα μετά από τρία χρόνια σχεδόν, πού μπορεί να βρίσκεται; Να είναι ακόμα στο ψυχιατρείο; Ποιος ξέρει, ίσως να πάω ξανά εκεί να ρωτήσω. Κάποιος θα ξέρει να με ενημερώσει.

«Είναι πανέμορφο» ακούστηκε από πίσω μου μια γνώριμη φωνή. Έπαθα πλάκα όταν τον είδα μπροστά μου... Τι στο διάολο συμβαίνει; Δεν μπορεί να σταματήσει να με ακολουθεί;

«Έχω αρχίσει πραγματικά να πιστεύω ότι με παρακολουθείς» είπα με έντονο ύφος κι εκείνος με πλησίαζε αργά με τα χέρια χωμένα στις τσέπες της μαύρης φόρμας του.

«Ίσως...» είπε χαμογελώντας. Αυτό το χαμόγελο θα κοπεί κάποια στιγμή. Δεν του απαντούσα και τον έβλεπα που κοιτούσε τους τοίχους κάνοντας διάφορους μορφασμούς. Τόσο πολύ του άρεσαν αυτά που έβλεπε;

Anthonette, ηρέμησε. Συγκράτησε τον εαυτό σου.

«Εσύ τα ζωγράφισες όλα αυτά; Το έχει το όνομα μου φαίνεται το χάρισμα» τα κομπλιμέντα συνεχίζονται όμως δεν θα δώσω σημασία. Εξάλλου δεν μου αρέσουν εμένα αυτά.

«Μας πήρε αρκετή ώρα πάντως για να τα κάνουμε όλα αυτά. Ο Stephan, βέβαια τελείωνε πάντα πιο γρήγορα από εμένα και παρόλα αυτά το έφτιαχνε πάντα τόσο όμορφο και λεπτομερές» ανέφερα ασυναίσθητα το όνομά του. Ένιωθα τόσο πολύ την ανάγκη να τον αναφέρω αυτή τη στιγμή, που δεν με ένοιαζε ποιον είχα μπροστά μου.