Suicide Game |✔ {Υπό Διόρθωση}

Κεφάλαιο 11ο

Λίγα λεπτά πέρασαν, λίγα λεπτά κατά τα οποία δεν ανταλλάξαμε κάποια άλλη κουβέντα, ο καθένας βρισκόταν χαμένος στις σκέψεις του.

Όταν φτάσαμε στο στέκι, ξεκίνησα να τον ψάχνω, όμως δεν ήταν πουθενά.

Ο Manuel συνέχισε να προχωράει, πίσω από τους τοίχους και αφού κατεβήκαμε μερικά απότομα σκαλιά βρεθήκαμε μπροστά σε μια παλιά αποθήκη, την οποία δεν είχα παρατηρήσει ποτέ. Τόσες φορές έχουμε έρθει σε αυτό το μέρος και ποτέ δεν είχα ιδέα. Δεν με ενδιέφερε να μάθω.

Η αποθήκη φαινόταν αρκετά μεγάλη. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σαν τρελή όταν ο Manuel έσυρε με δύναμη την μεγάλη, βαριά πόρτα προς τα αριστερά. Όταν κατάφερε να την ανοίξει, έμεινα στήλη άλατος από το θέαμα που έβλεπα μπροστά μου.

Ο Manuel όμως δεν έδειξε να ενοχλείται από αυτό που έβλεπε, λες και περίμενε να συμβαίνει ακριβώς αυτό. Αντιθέτως, έκλεισε με τον ίδιο τρόπο την πόρτα πίσω του και στάθηκε δίπλα μου, έχοντας σχηματίσει το γνωστό ικανοποιητικό χαμόγελο στο πρόσωπό του.

Ήταν εκείνος, στεκόταν όρθιος και φώναζε σε κάποια κορίτσια που έκλαιγαν καθισμένες και δεμένες μπροστά του. Λίγο πιο δίπλα κατάφερα να διακρίνω την Crystal η οποία βρισκόταν πεταμένη και παρατημένη στο έδαφος. Νεκρή ή όχι, δεν μπορούσα να καταλάβω. Ήθελα να τρέξω προς εκείνη αλλά το αίμα μου είχε παγώσει και μιλιά δεν έβγαινε από το στόμα μου. Εδώ είσαι κοριτσάκι μου; Εδώ σε κρατούσαν; Σε ψάχνει η μανούλα σου...

Όταν κάποια κορίτσια κατάλαβαν την παρουσία μου, φώναζαν να τις ελευθερώσω μα δε μπορούσα να κουνήσω τα πόδια μου. Ήθελα να καταρρεύσω και να ξυπνήσω στο κρεβάτι μου. Να μου έλεγε κάποιος πως όλα αυτά ήταν ένα όνειρο. Ένας άσχημος εφιάλτης που κάποια στιγμή θα τελείωνε.

Εκείνος γύρισε και με κοίταξε. Το βλέμμα του με έκαιγε από πάνω μέχρι κάτω.

«Τι στο διάολο Manuel; Σου είπα να μου τη φέρεις αύριο γαμώτο» είπε με νεύρα ουρλιάζοντας, κατευθυνόμενος προς τον Manuel, ο οποίος δεν έδειχνε να τον φοβάται καθόλου.

Τι εννοεί όμως με αυτό; Τι είχε σκοπό να κάνει;

«Δεν φταίω εγώ. Με ακολούθησε και δεν ήθελα να καρφωθώ. Την έφερα εδώ, τι στον πούτσο ήθελες να κάνω;» του είπε εκείνος ήρεμα σαν να μη τον ένοιαζε το τι θα ακολουθούσε.

«Άχρηστος! Όπως πάντα άλλωστε...» είπε με απαξιωτικό ύφος ο Stephan και γύρισε να με κοιτάξει.