Not This war.(NL)

14 The one where he cheated.

We zijn eenmaal aangekomen op de plek waar we heen moesten. Geen idee waar want ik luister naar niemand. Ik heb al meerder gesprekken met winters gehad over mijn gedrag, omdat ik al een paar keer ruzie heb gehad met Guarnere, Luz en Webster. Die met Webster is toch echt mijn favoriet, want ik werd zo boos dat ik een boek naar z'n hoofd gooide waardoor hij nu een kei blauw oog heeft. Ook heeft Nixon mijn geweer in beslag genomen omdat ik Bill dus neer wou schieten. Ik neem aan dat dat al genoeg zegt over de situatie.

Met Malarkey gaat het ook super slecht. Qua gezondheid want hij eet noet meer. Ik bedoel noet dat er veel te eten is maar wat we krijgen eet hij niet op. Ik moet het echt in zijn mond proppen.

"Liebgott zou je alsjeblieft mijn veldfles aanwillen geven?" Vraag ik aan hem omdat het er letterlijk naast zit. Hij pakt hem vast. "Heb je er nou serieus een A in gesneden?" Vraagt ie. Ik knik en pak hem aan. Hij lacht en knipoogt naar me. Ik schud t van me af en ga weer tegen Don aan liggen.
"Angel ik heb je hulp nodig kan je met me mee komen!" Roept Doc Roe. Ik spring op want het klonk heel dringent. "Wat is er aan de hand?" Vraag ik terwijl ik met hem mee loop. "Helemaal niks maar ik wil even met je praten." Zegt hij. Ik kijk hem vragend aan. " De laatste tijd valt het op dat je anders in je vel zit. Ik heb geen idee of je met iemand hebt gepraat hier over. Maar ik wil dat nu graag gaan doen met je." Begint hij. Na ik denk ongeveer 10 minuten gepraat hebben krijg ik het gevoel dat hij echt om me gaf. Ik vertelde hem alles wat met wars zat voor het eerst een paar maanden voelde ik me echt fijn. Na het gesprek met Gene ben ik rechtstreeks naar Malarkey gelopen. Maar die was nergens te bekennen. "Jongens weten jullie waar Malark is?" Vraag ik in het algemeen. "Als ik nee zeg krijg ik dan weer een boek tegen mijn kop aan?" Vraagt Webster. Ik begin te lachen en gelukkig doet hij dat ook. Ik loop weg aangezien hun 't ook wisten. Ik ben er ondertussen achtergekomen dat we in Nederland zijn. Het is hier echt chill. We hebben allemaal ons eigen gast huis. Terwijl ik naar die van Malarkey en mij loop hoor ik ergens een vrouwen en mannen stem. Ze lijken het heel gezellig te hebben. Dus ik kan het niet laten om stiekem door het raampje te kijken. Naar mate ik dichter bij kom klinkt de mannen stem toch wel herl bekent. Ik kijk als nog door het raam. En inderdaad het was inderdaad waar ik voor vreesde.

"MALARKEY WAAR THE FUCK DENK JIJ DAT JE MEE BEZIG BENT!!" Schreeuw ik uit terwijl de deur met een zwaai open maak. Hij schrikt op en kijkt me aan. "Nou praat dan!" Voeg ik toe. Hij houd z'n mond en blijft me aan kijken. Ik schud mijn hoofd en loop weg. Ik blijf lopen. Steeds verder en verder. Tot ik op een gegeven moment iemand mijn naam hoor roepen. Ik draai me om en zag dat het Nixon was. "Wat ven je aan het doen?" Vraagt hij. Zonder dat ik nadacht loop ik naar hem toe en val huilend in zijn armen. Ik voel zijn armen om me heen. "Laat het maar gaan." Zegt hij. Na een tijdje trek ik me terug en kijk hem aan. "Sorry ik wist niet wat ik deed." "Het maakt niet uit. Wil je er over praten. Of op zijn minst vertellen wat er is." Ik zucht diep en leg het verhaal uit. Hij slaat een arm om me heen echt trekt me mee. We zijn weer onderweg naar het dorpje waar we verbleven. Op een afstand zie ik malarkey al staan. Ik loop langs hem af samen met Nixon. "Angel kan ik met je praten?" Vraagt ie. "Dat hij uberhaupt nog tegen haar durft te praten." Zegt Nixon ik grinnik
n beetje. We lopen weer verder geen idee waar heen volgens mij Nixon's kamer ding. "Oh ja en Donald. Het is gewoon Anderson voor jou!"

"Dus dit is waar jij slaapt?" Vraag ik en ga speels op zijn bed zitten. Hij kijkt me aan en kimt dan dichterbij. "Ja hier slaap ik ja. En het bed is heel confertabel." Zegt hij met een grote grijns. Ik ga op mijn knieën zitten zodat ik oog in oog sta met hem. Niet zo heel lang daarna lig ik zoenend met hem op bed. Hij trekt mijn shirt uit en plaatst mij borsten in zijn handen. Vol bewondering kijkt hij erna. Ik rol met mn ogen en trek nu ook zijn shirt uit. Daarna de broeken en dan het ondergoed. We stonden net op het punt om seks te hebben tot ik de schrik van mijn leven kreeg. "Waarom bloed ik?" Roep ik heel hard. Misschien wel iets te hard. Want nog geen minuut later staat winters in de kamer. Hij draait zich ongemakkelijk om. Ik trek zo snel mogelijk mijn kleren weer aan en ren weg. Daarna ren ik weer terug om Nixon nog een kus te geven. Ik ren Eugene's kamer in en maak hem wakker. "Eugene word wakker je moet me helpen." "Wat is er aan de hand?" "Ik ben aan het bloeden." Hij springt op. "Waar? Laat me er naar kijken!" "Dat is het ding juist het is op een plek waar je laat maar zeggen niet hoort te bloeden." Zeg ik terwijl ik naar onder sein. Hij begint te lachen. "Dit is niet grappig Gene." "Lieve schat. Je bent ongesteld." Zegt hij terwijl hij me wat verband geeft. "Je bent wel laat." "Laat hoezo?" "De meeste meisjes worden het rond hun 14 ofzo." "Oh. Is dat erg?" "Nee natuurlijk niet." "Oh okay thanks doc." Zeg ik en loop weg. Ik loop weer terug naar Nixon en stop het verband in mijn onderbroek. "Ik ben dus blijkbaar ongesteld." Zeg ik en ga op zijn bed zitten. Hij lacht en trekt me naar zich toe.
"Jij weet niet hoelang ik hier op heb gewacht." Zeg hij en zoent me weer.