Flikken Maastricht - In het kort gezegd

Marco - Deel 4

Voordat Eva er erg in heeft loopt de aftiteling al over het grote scherm. Wolfs trekt net op tijd zijn arm terug voordat de lichten weer aangaan. 'Super vet. Dat gevecht op het einde was zo cool,' is Marco's eerste reactie. 'Was dat je favoriete deel?' vraagt Eva geïnteresseerd. Zelf heeft ze maar weinig meegekregen van de inhoud van de film. Marco trekt een peinzend gezicht. 'Ik denk het wel. Of anders toen die gast voor het eerst zijn vuurkracht gebruikte en zo heel dat ruimtestation opblies,' antwoord hij. 'Dat was een mooi moment,' beaamd Wolfs. Eva kijkt hem schamper aan en ziet dat hij haar blik ontwijkt. Hij heeft ook weinig van de film meegekregen weet ze.

'Nou, uw zoon heeft smaak hoor, het was een geweldige film!' zegt een man die naast hen zit en lachend het gesprek heeft aangehoord. Eva wil hem al bijna verbeteren, maar Wolfs legt haar het zwijgen op door zijn hand op haar arm te leggen. 'Die geweldige smaak heeft hij van mij,' lacht hij hardop. 'Zullen we gaan jongens?' vraagt hij snel aan Eva en Marco voordat een van hen er iets tegenin kan brengen. Marco giechelt om het grapje wat Wolfs net heeft uitgehaald, maar zegt niks. 'Jij bent echt erg,' fluistert Eva in haar partner's oor terwijl ze richting de uitgang lopen.

Bij het verlaten van de zaal pakt Marco plotseling Eva's hand vast. Dat had hij nog niet eerder gedaan vandaag, ze had gedacht dat dat kwam omdat hij zich daar nu te groot voor voelt. 'Eva...?' begint de jongen aarzelend. 'Ja?' Even blijft het stil. 'Nou. Ik vroeg me af. Daarlijk gaan jullie mij thuisbrengen toch?' De rechercheur knikt bevestigend waarop Marco zijn ogen neerslaat. 'Betekent dat dan dat ik je daarna weer zo lang niet kan zien?' Iets breekt in haar op het horen van deze beladen vraag. Ze geeft een klein kneepje in zijn hand. 'Ik ga ervoor proberen te zorgen dat we elkaar heel snel weer kunnen zien.' Ze weet dat ze voor nu nog niks kan beloven. Het antwoord mag niet te definitief overkomen, dat zou alleen nog maar meer teleurstelling kunnen veroorzaken bij hem. De waarheid is dat ze er alles aan zal gaan doen, maar dat ze niet zeker weet of ze weer zo snel toestemming krijgt. De Kinderbescherming is ontzettend streng hierin. Zij zijn van mening dat een hogere frequentie van contact tussen Eva en Marco verwarrend kan zijn voor de jongen. De band die de twee hebben opgebouwd door alles wat er is gebeurt is ontzettend groot, maar Marco heeft ook met allerlei trauma's te kampen uit zijn originele thuissituatie. Nu hij is opgenomen in een pleeggezin willen zowel Kinderbescherming als Pleegzorg dat hij zich daar gaat hechten en op die manier een gezonde basis opbouwt, zonder een verwarrende factor erbij. Eva in dit geval.

Ergens snapt ze het wel, maar het steekt haar ook enorm. Waarom is het allemaal niet gewoon veel gemakkelijker? De jongen heeft destijds haar hart veroverd en is ontzettend belangrijk geworden voor haar. Ze zou willen dat ze meer tijd met hem door kan brengen. Gewoon, wanneer het haar en Marco uitkomt en niet pas wanneer ze zich door allerlei administratieve rondslomp hebben geworsteld en hebben moeten wachten op toestemming vanuit verschillende hoeken. 'Ik ga echt mijn best doen Marco, dat beloof ik,' probeert ze hem gerust te stellen. Ineens voelt ze de hand van Wolfs troostend op haar rug. Ze is blij wanneer hij voor afleiding zorgt. 'Vond je het leuk vandaag Marco?' Driftig knikt de jongen. 'Ik vond het super!' Wolfs lacht. 'Mooi zo. En wij vonden het ook heel gezellig met jou. Toch Eva?' Ze zijn inmiddels de parkeerplaats op gekomen en hij loopt nu naast haar. Snel zend ze hem een dankbare glimlach toe voordat ze antwoord geeft op zijn vraag. 'Wij vonden het supér gezellig met jou!' ze legt wat extra nadruk op het woord 'super.'

Wanneer dan echt het moment van afscheid nemen is aangebroken valt het haar zwaar. Ze had een geweldige dag gehad waar veel emoties bij waren komen kijken. Ondanks dat ze de emoties wel had verwacht, had ze zich de mate waarin ze zich hadden voorgedaan niet kunnen voorstellen. Ze had genoten van Marco's enthousiasme en onbezonnenheid. Van de glinstering in zijn ogen die ze, naarmate de dag was gevorderd, steeds sterker had zien worden. Ze had genoten, omdat hij zo had genoten.

Anderzijds was ze ook erg onzeker geweest over het verloop van de dag, maar die twijfel had de jongen al snel bij haar weggenomen. Steeds beter begon ze zich te beseffen dat het helemaal niet ging om de activiteiten die ze had gepland, maar dat het voor Marco al genoeg was geweest dat hij gewoon wat tijd met haar kon doorbrengen. Dat ze er was voor hem. Als ze zich dat van tevoren had gerealiseerd was ze vast een stuk rustiger aan deze dag begonnen.

Ook had ze het heerlijk gevonden dat Wolfs erbij was vandaag. Ze wonen en werken dan wel samen, maar vandaag was toch helemaal anders geweest. Een andere situatie, een andere omgeving, ander gezelschap. Het is moeilijk te omschrijven, maar de afgelopen uren had ze dingen gevoeld die ze eerder nog diep had weggestopt, bang om ermee geconfronteerd te worden. Simpelweg zijn aanwezigheid en de kleine, haast onmerkbare seintjes die hij haar had gezonden hadden die gevoelens in alle hevigheid doen laten terugkeren. Geen idee heeft ze wat ze ermee aan moet, maar dat is voor latere zorg. Vandaag draait het om Marco.

Het doet haar pijn te weten dat dit misschien wel de eerste en meteen laatste volle dag is dat ze met de jongen op pad mocht. De tijd was voorbij gevlogen en voordat ze het weet staan ze bij Marco's pleegouders voor de deur om hem op tijd af te leveren voor het avondeten.

'Dankjewel Eva, dankjewel Wolfs,' bedankt Marco hen voordat hij naar binnen gaat. Wolfs glimlacht en knikt. Eva gaat ietswat door haar knieën en houdt haar armen wijd open waarop Marco haar meteen in de armen vliegt. 'Jij bedankt,' fluistert ze in zijn oor. Het is niet in woorden uit te drukken hoe belangrijk deze dag is geweest voor haar. Hoe fijn het voelde. Hoe goed. De tranen die op het punt staan te ontspringen houdt ze dapper in. Niet sentimenteel worden nu. Daar heeft niemand wat aan. Ze neemt wat afstand, maar blijft voor hem zitten. 'Als je het echt wilt ga ik kijken wat ik kan doen zodat we elkaar vaker kunnen zien. Maar ik kan niks beloven, want ik ben niet degene die deze beslissingen mag maken. Begrijp je dat Marco?' Ergens weet ze wel dat hij haar feilloos begrijpt. Hij heeft lang genoeg in het systeem gezeten en is nu oud genoeg om te beseffen hoe het allemaal werkt. Toch wil ze koste wat kost enige valse hoop bij hem wegnemen, zodat wanneer het niet uitpakt zoals zij wensen de klap wellicht wat minder hard aankomt. Marco knikt en trekt daarbij een wijselijk gezicht. 'Kom hier, ik vond het zo fijn met je vandaag,' benadrukt Eva nogmaals wanneer ze hem weer in de armen sluit. 'Ik vond het ook heel fijn,' antwoord Marco. Zijn antwoord is oprecht. Dat weet Eva zeker.