Seria „ODRZUCONA": Nowe pokolenie [1]

Rozdział 40

Isabelle POV

Mam wrażenie, że teraz mogę w końcu odetchnąć z ulgą. Czy mogło być lepiej? Chyba nie... Osoba, w której się zakochałam nie jest ze mną spokrewniona. Nie muszę martwić się o to, że nasz związek jest bez szans, bo wszystko się zmieniło.

- Chcę mieszkać tutaj - mówię, kiedy leżymy na łóżku Aleca. Obejmuje mnie ramieniem, a ja czuję się bezpieczna.

- Wiesz, że chciałbym żeby tak było - odpowiada brunet. - Ale nie wiem, co na to twoi rodzice.

- Na pewno wiesz co powie moja matka - przewracam oczami. - Ale tata będzie zachwycony, że nie będzie musiał się już martwić o ciebie i mamę, bo masz mnie.

- Uwierz, swojej córki też mi nie będzie chciał oddać. Nie znosi mnie i nic tego nie zmieni.

- Jesteśmy razem, więc musi zmienić swoje podejście do ciebie - stwierdzam. - Jeśli ja cię kocham, to on też musi.

- Gdyby to było takie proste... - Alec całuje mnie w czoło, po czym zamyśla się. - Co ty na to, żeby się trochę przespać? Zostało nam kilka godzin...

- Taak, jestem śpiąca - na dowód tego ziewam i wtulam się w Aleca. - Nie uciekaj nigdzie, jak już zasnę - ostrzegam go.

- Nie ucieknę, będę przy tobie - obiecuje.

>>>

Kiedy budzę się rano, stwierdzam, że Alec jeszcze śpi. Wygląda spokojnie, a ja gładzę go po twarzy.

Nie jest moim bratem.

Teraz jest tak, jak powinno być. Nareszcie czuję się wolna, mogę pozwolić sobie na uczucie, które od dłuższego czasu mną targało.

- Jestem brudny? - Pyta już rozbudzony Alec, a ja podskakuję. Zamyśliłam się i nie zauważyłam, że już nie śpi.

- Bardzo - przewracam oczami i sięgam do jego ust, żeby pocałować go na „dzień dobry".

- Mógłbym się tak budzić codziennie - Alec przyciąga mnie jeszcze bliżej siebie.

- To łatwe, po prostu muszę z tobą zamieszkać. Jeśli nie chcesz mnie tutaj, to mogę zostać w Instytucie z innymi Nocnymi Łowcami. Widzisz, to same plusy. Nie musiałbyś mnie ściągać z domu na akcje, byłabym na miejscu...

- Taa, to mogłoby się udać, ale musiałabyś powiedzieć rodzicom, że jesteś Nocną Łowczynią, a to nie wchodzi w grę...

- Nie ma jakiejś runy, żeby się zgodzili?

- Nie - śmieje się Alec. - Nie wszystko są się załatwić za pomocą steli.

- Szkoda - wzdycham i wstaję z łóżka.

- Hej, gdzie idziesz? - Pyta oburzony Alec.

- Pod prysznic.

- Idę z tobą.

Kiedy to przestanie być dla mnie dziwne?

Uśmiecham się jednak i pomagam Alecowi wstać z łóżka. - No to chodź - przygryzam wargę i ciągnę go za rękę do łazienki. Zaczynam się rozbierać, a Alec robi to samo. - Tylko pamiętaj, patrz i podziwiaj, ale nie tykaj.

- To niesprawiedliwe - Alec robi obrażoną minę.

- Takie jest życie - wzruszam ramionami.

>>>

Wychodzimy spod prysznica i wracamy do pokoju, owinięci ręcznikami.

- Daj mi jakieś ciuchy - mówię do Aleca. - A nie, poczekaj, nie zostało tu jakieś moje ubranie?

- Sprawdź - odpowiada Alec. Podchodzę do garderoby, a on idzie za mną. Odsuwa moje włosy i zaczyna całować mój kark, a ja przymykam oczy.

- Alec...

- Cii - ucisza mnie i zaczyna całować. Wracamy do sypialni, nadal się całując i powoli kierujemy się w stronę łóżka.

Drzwi otwierają się z hukiem. Odskakuję od Aleca i widzę, że do środka wchodzą moi rodzice, rozzłoszczeni do granic możliwości.

- Mówiłam ci - mówi mama.

- Isabelle, do domu - tata aż się trzęsie z nerwów. - A z tobą się jeszcze policzę - mówi w stronę Aleca. - Jesteście chorzy. Jak możesz całować się z własną siostrą?! To obrzydliwe!

- Ona nie jest moją siostrą - warczy Alec.

- Co? - Tata patrzy na niego jak na idiotę.

- A ja nie jestem twoim synem. Jak chcesz, to możemy zrobić badania genetyczne. Nie jestem spokrewniony z Izzy, więc nic nie stoi na przeszkodzie, żebyśmy byli razem - Alec obejmuje mnie i patrzy na mnie z miłością i uśmiechem. Potem zerka z satysfakcją na Tiffany. - Musicie zaakceptować, że się kochamy. Nic na to nie poradzicie. 

KONIEC

Zapraszam na kolejną część, dostępną na moim profilu (pojawił się tam już zwiastun 😇)