http://www.youtube.com/watch?v=Py_-3di1yx0
Σηκώνεις το σώμα σου από το κρεβάτι δίνοντάς του ώθηση και κατευθύνεσαι με αργά, βαριεστημένα βήματα προς το μικρό, αλλά χαριτωμένο παράθυρο του δωματίου σου. Κάθεσαι πάνω στο μαλακό μαξιλαράκι που έχεις τοποθετήσει στο πεζουλάκι και παρατηρείς τη θέα.
Τόσο όμορφη. Μαγευτική θα έλεγα.
Αν και απόγευμα, ο ήλιος συνεχίζει να λάμπει με όλη του την ισχύ, δίνοντας ζωντάνια σε κάθε έμβιο ή άβιο ον.
Μία παρέα μικρών παιδιών περνούν από έξω, αποσπώντας την προσοχή σου.
Φωνάζουν, γελούν, ζουν. Τόσο ξένοιαστα, τόσο αθώα. Το μόνο που τους νοιάζει είναι το παιχνίδι. Το μοναδικό τους πρόβλημα, ποιος θα φυλήσει ή κυνηγήσει.
Τόσο απλά.
Χαμογελάς.
Κάθε φορά που βλέπεις μικρά παιδάκια εύχεσαι να ήσουν στην ηλικία τους. Να μπορούσες να ζήσεις ξανά και ξανά τα παιδικά χρόνια. Να τρέξεις, να φωνάξεις, να χτυπήσεις, να κλάψεις. Ελεύθερη.
Στρέφεις το βλέμμα σου στο παλιό δεντρόσπιτο, πάνω στο γέρικο δέντρο στην αυλή του σπιτιού σου. Πλέον είναι μισογκρεμισμένο, αλλά συνεχίζει να έχει αυτή την ιδιαίτερη ομορφιά του.
Αναμνήσεις. Όμορφες και άσχημες.
Είχες καιρό να ανέβεις. Δεν ήθελες να το επισκεφτείς. Άνηκε στο παρελθόν.
Ένα πουλάκι φτάνει στο παράθυρό σου, με τη βοήθεια ενός μικρού κλαδιού. Χτυπάει με το ράμφος του το τζάμι και αρχίζει να κελαηδάει. Παραξενεμένη, ανοίγεις το παράθυρο και ένα δυνατό αεράκι χτυπάει το πρόσωπό σου, αναγκάζοντάς σε να κλείσεις τα μάτια.
Ανοίγεις τα μάτια σου σιγά-σιγά και κοιτάς το δρόμο. Μακρύς. Άγνωστος.
Όπως και η ζωή.
Όταν είσαι ξένοιαστος, δεν μπορείς να γνωρίζεις τον προορισμό, αλλά ούτε και τα εμπόδια που σου επιφυλάσσει η διαδρομή. Το ίδιο συμβαίνει και με τη ζωή. Όταν ζεις τη στιγμή και δεν σε νοιάζει το μέλλον. Απολαμβάνεις ό,τι σου χαρίζει. Είτε άσχημα, είτε όμορφα.
Η αυξημένη ταχύτητα σε εξιτάρει. Η αδρεναλίνη ξεπερνάει τα όριά της. Και εσύ συνεχίζεις να σπας τους κανόνες. Ο δυνατός αέρας πέφτει πάνω στο πρόσωπό σου, κάνοντας τα μαλλιά σου να 'χορεύουν' ανέμελα. Ελευθερώνεις από τα χέρια σου τον οδηγό της μηχανής και τα τεντώνεις στον ουρανό.
