Suicide Game |✔ {Υπό Διόρθωση}

Κεφάλαιο 13ο

Είχε περάσει αρκετή ώρα. Έξω είχε πλέον νυχτώσει για τα καλά και κανείς δεν είχε εμφανιστεί μέχρι τώρα. Δεν έχω ανταλλάξει ούτε μισή κουβέντα με καμιά κοπέλα, αλλά αυτό ήταν πολύ λογικό.

Στο μυαλό μου ήρθαν οι γονείς μου.

Δε θα ήθελα να με δουν σε τέτοια κατάσταση. Δε θα ήθελα να μάθουν ότι η κόρη τους βρίσκεται “αιχμάλωτη” σε μια παλιά αποθήκη. Ότι την κρατάει το αγόρι που εμπιστεύτηκε περισσότερο από κάθε άλλον στη ζωή της. Και όχι επειδή θα τρόμαζαν ή θα φοβούνταν. Αλλά επειδή δε θα ήθελα να τους απογοητεύσω. Δεν είμαι αρκετά γενναία και το απέδειξα. Θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι για να σώσω αυτά τα κορίτσια. Θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι για να φύγω και εγώ από εδώ μέσα.

Μα...

Δε θέλω. Είμαι σίγουρη ότι δε θέλω. Δε θα τον αφήσω. Θα μείνω μαζί του όσο χρειαστεί. Μπορώ να τον αλλάξω. Μπορώ να καταφέρω να τον επαναφέρω και να είμαστε όπως παλιά. Μπορεί να μην είμαι γενναία για να σώσω τον εαυτό μου, μα είμαι αρκετά γενναία ώστε να σώσω εκείνον. Ίσως πρέπει να το πιστέψω πρώτα η ίδια για να το κάνω πραγματικότητα.

Πίστεψε. Πίστεψε Anthonette. Πίστεψε. Μείνε δυνατή.

+

Οι ώρες περνούσαν βασανιστικά αργά και εξακολουθούσε να μην εμφανίζεται κανείς. Πώς θα μπορούσε να φύγει και απλώς να μας αφήσει εδώ;

Και γιατί γαμώτο αυτά τα κορίτσια δεν έχουν φάει εδώ και μέρες; Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τις φέρεται έτσι. Ο Stephan δεν θα το έκανε ποτέ αυτό... Αυτό θα σκεφτόμουν αν δεν είχα αντικρίσει όλα αυτά σήμερα. Αλλά απ' ό,τι φαίνεται είναι ικανός για τα πάντα.

Η επήρεια του ηρεμιστικού είχε αρχίσει να υποχωρεί και ξεκίνησα να προσπαθώ ώστε λύσω τα χέρια μου. Δεν με είχε δέσει τόσο καλά όσο πίστευε. Η ταινία πλέον είναι ξεπερασμένη. Έπρεπε να το είχε καταλάβει.

Εκτός...αν το ξέρει ήδη και περιμένει να κάνω ακριβώς αυτό. Να προσπαθήσω να τις ελευθερώσω και να ελευθερωθώ κι εγώ.

Έπειτα από μερικές προσπάθειες κατάφερα επιτέλους να λύσω τους καρπούς μου. Σηκώθηκα ήσυχα και πέταξα την ταινία δίπλα μου αγγίζοντας τα πονεμένα μου χέρια. Κοίταξα τα κορίτσια, μερικά από τα οποία ήδη με κοιτούσαν με θλίψη. Ζητούσαν την ελευθερία τους και ήμουν η μόνη που θα μπορούσε να τις βοηθήσει. Έτσι θα σκέφτονταν. Δεν μπορώ να τις απογοητεύσω. Όχι και εγώ.