~|A devil's love😈❤️|~ (Greek)

Πρόλογος: Η αποκαλυψη

Όσοι δεν θυμούνται το τέλος της σειρας, μπορούν να το ξαναδούν απ' το βίντεο πάνω🔝🔝

Chloe
H σιωπή στο δωμάτιο ήταν ανυπόφορη. Δεν μπορούσε να μιλήσει κανένας απ' τους δυο μας. Το πρόσωπο του, κάποτε πανέμορφο αλλά τώρα αποκρουστικό, δείχνει να είναι φανερά τρομοκρατημένο. Ποιός το ήξερε, ότι ο ίδιος ο Διάβολος θα μπορούσε να έχει ζωγραφισμένο στα κατακόκκινα μάτια του τον φόβο που προκαλεί; Μα αυτό δεν ήταν το μόνο συναίσθημα που εκρυβαν.

Αχ, αυτά τα μάτια. Φαίνεται σαν η φωτιά της κόλασης να βγαίνει από μέσα τους. Έβγαζαν μια έκπληξη, αλλά και εναν πόνο, τεράστιο πόνο.

Όλα αρχίζουν να συνδέονται στο μυαλό μου. Τι έχει περάσει άραγε; Ένας πατέρας που τον έκλεισε σε ένα μέρος γεννημένο μόνο από εφιάλτες, που στη συνέχεια έγινε το μοναδικό σπιτικό που τον αγαπούσε και μπορούσε να τον φιλοξενήσει. Καταραμένος να μην αντικρίσει ξανά έστω ένα κομμάτι αυτής της αλησμόνητης μαγείας του Παραδείσου, ανέβηκε στη γη για να ζήσει μια άλλη μορφή του άυλου κήπου της Εδέμ, τον υλικό επίγειο Παράδεισο με τις απολαυσεις και τον πόνο, το δίκαιο και το άδικο, το καλό και το κακό, πάντα με τη σκέψη πως κανείς δεν θα μπορούσε να τον αποδεχτεί. Το σύμβολο του σκοτεινού κόσμου, τώρα ευεργετεί αυτά τα καταστροφικά πλάσματα, τους ανθρώπους, που πριν χιλιάδες αιώνες έσβησε την ικανότητα της αθανασίας απ' τις πολλές ικανότητες που διαθέτουν. Και ποιος να τον αποδεχτεί;

Πόσες φορές μου είπε την αλήθεια και δεν τον πίστεψα ή του νευριασα; Πόσο άσχημα μπορεί να ένιωσε; Και να 'μαστε εδώ, ένας παγωμένος θνητός άγγελος να κοιτάζει έναν φοβισμένο Άρχοντα της Κόλασης. Άλλες φορές θα το έβαζα στα πόδια αλλά όχι τώρα. Δεν τρομαζω, αντιθέτως μένω ήρεμη. Όλα αυτα που έχει κάνει για μένα, αυτό το νοιαξιμο, αυτός είναι ο άντρας που αγαπώ, κι ας μην είναι κοινωνικά αποδεκτός.

Προχώρησα προς το μέρος του, με αργά σταθερά βήματα. Άρχισε να κλαίει. Τα δάκρυά του εξατμίζονταν καθώς μικρές φλόγες τύλιγαν το καμμένο δέρμα του προσώπου του, δεν προλάβαιναν να πέσουν.

- Ντετέκτιβ... Μη με αφήσεις, σε παρακαλώ...

Ήθελε να πει κι άλλα, αλλά αυτή η φράση τα κάλυπτε όλα. Δεν χρειαζόταν να πει κάτι άλλο.

- Μην ανησυχείς, τον διαβεβαίωσα, δεν φεύγω.

Τον είχα πλησιάσει αρκετά ώστε να μπορώ να αγγίξω το πρόσωπο του. Περιέργως, δεν έκαιγε όσο περίμενα. Η αίσθηση της ζεστασιάς του ήταν ωραία, οικεία. Τα κλάματα χαράς και τα νευρικά μας γελια πλημμύρισαν την αιθουσα, καθώς γονατιζαμε μαζί κάτω.

- Σ' αγαπώ, και θα σε αγαπώ για πάντα, μου υποσχέθηκε.

- Κι εγώ, είπα και χαμογέλασαν τα αγάλματα.