My Crazy, Crazy Love Story (Band Series #1) - (Under-Editing)

MCCLS1-THE START

(A/N: Hey there, Swaggers! Sorry for making you wait. Huhu. Ngayon lang talaga ako nakabalik uli. I hope you'll support my stories. Thank you.)

Warning: If you are reading this story of mine and you don't like the way how I wrote and you're judging it, Please...'wag na lang kayo magbasa. Read someone else's. Thank you. ❤

This is the edited version of Book 1. Enjoy!
~~~~~~~~~~~~~~~~

GIRL'S POV

Narinig ko ang pagtilaok ng Manok. Tinignan ko ang orasan at nakitang alas-kuwatro na. Haysstt! Umaga na naman. Sigurado akong magtatrabaho pa ako ngayon. Maaga pa kase kami nagigising nila ni Lola at Lolo. Oo, sila ni Lolo na ang nagtayong mga magulang ko simula nung magkaaksidente sila ni Mama at Papa nung kaarawan ko.
Grabe! 'Di ko kinaya ang pagkamatay nila ni mama noon. Mga ilang taon talaga akong nagpakalunod sa putikan 'nun para lang makalimutan sila ni Mama ang sakit kase eh. Ikaw kaya namatayan ng mga magulang, 'di masaket? Siyempre! Masakit. Pero nagpapasalamat pa rin ako dahil nandiyan sila ni lolo sa tabi ko ng nawala sila ni Mama. Sila na lang ang natira sa'kin eh.

Habang inaayos ko ang higaan ay narinig ko namang sumigaw si Lola. Lola talaga oh. Ang aga-aga nagsisigaw na naman ng darna esh. Lolo kase eh. 'Di rin sumisigaw ng CAPTAIN BARBELL! Hehe. Joke.
Okey back to the topic. Ayun nga, tinawag ako ni lola basyang.
''MISSY!!!!GUMISING KANA!DALIAN MO AT I-DELIVER MO NA ANG MGA DIYARYO AT PUMUNTA KA NA RIN SA PALENGKE PATI RIN SA PA-ISDAAN! DALIAN MO! HABANG MAAGA PA! PUMUNTA KA NA AGAD SA ESKWELA! MAY PAGKAIN NA DITO SA KUSINA MAY BAON KA NA RIN! DALIAN MO NAMAN MAGLIGO DIYAN! MAHUHULI KA NANAMAN SA ESKWELA!'' Ayan ang kabilin-bilinan ni Lola dalian at pumunta sa eskwela! pagkatapos ng trabaho!!! Lola! Ang ingay niyo po! Amp.

Nung nakaligo na ako ay sinunod ko naman ang sinabi ni lola.
Pagkatapos 'nun ay pumunta na ako sa eskwela. I don't have any friends here. I sighed. Ewan ko nga sa mga kaklase ko dito kung bakit ayaw nila sa'ken eh. Hindi ko nga alam kung bakit ganito ang turing nila sa'kin simula nung pumasok ako dito para mag-eskwela ni hindi nila ako pinapansin.
Marunong kase akong kumanta at tumugtog ng mga instrumento.Bata pa lang kase ako tinuturuan na ako ng mga magulang ko at sila Lola.

Nung natapos ang eskwela, ay agad na akong umuwi.Biyernes ngayon kaya wala kaming klase bukas.
Habang naglalakad ako pauwi sa bahay, nagulat ako ng may makita akong maliit na aso sa labas ng bahay ng kapit-bahay ko sa kalsada. Naawa naman si ako. Alangan naman pabayaan ko lang diba?

So, ayun nga nilapitan ko ito. Nakita kong may sugat siya sa paa. Kaya dinala ko agad siya sa bahay at ginamot. Umuungol pa nga siya sa sakit pero unti-unti rin nawawala ang kaniyang pag-ungol nung nalagyan ko na siya ng band aid.

''Arf Arf!'' sigaw ng aso. Masakit daw.

''Uh, wala ka bang pamilya? O pangalan man lang?''

''Arf!''
Wala daw.

''Ah? Ganun ba? Kawawa ka naman. O sige dito ka na lang sa amin gagawin kitang alaga ko at bibigyan pa kita ng pangalan.'' I smiled. Charot. English yun! WAHAHAHA.

''Arf! Arf!''
Talaga daw po.

''Oo naman! Ikaw pa? Malakas ka sa'kin eh.''

''Uhm...ano kayang magandang pangalan ang ibibigay ko sayo?.''

I pout.

''Arf! Arf!''
Latte' daw

''Ano yun? Latte'?''

''Arf!''
Yes daw.

''Ayy! Pwede na rin yan. Latte'... Latte'! ANG GANDA! bagay na bagay! Latte' hango sa salitang tsokolate pareho din ng teddy bear kong si Choco!''