Suicide Game |✔ {Υπό Διόρθωση}

Κεφάλαιο 15ο

«Ξέρεις από τη μέρα που σε είδα ένιωσα ότι εμείς οι δύο δε θα τελειώσουμε εύκολα» ορίστε; Είχαμε αρχίσει κάτι και δε το κατάλαβα; Έχει πολύ θράσος. Και κακώς δεν εμπιστεύτηκα το ένστικτό μου και του ανοίχτηκα έστω και λίγο. Εκείνος έκανε βόλτες πέρα δώθε στο μικρό δωμάτιο και με ζάλιζε όλο και περισσότερο.

«Συγγνώμη, περίμενε λίγο γιατί καλά ως εδώ, αλλά πότε αρχίσαμε κάτι για να το τελειώσουμε κιόλας;» είπα ειρωνικά και με αηδία κάνοντας ένα βήμα πίσω.

«Δεν είπα ότι αρχίσαμε κάτι, αλλά καιρός είναι να αρχίσουμε το παιχνίδι μας» δεν κατάλαβα τι εννοούσε, όμως το βλέμμα του έκρυβε πολλά. Ακόμη και ο τρόπος που μιλούσε έκρυβε τόσο μίσος, λες και του έχω καταστρέψει τη ζωή και προσπαθεί να με εκδικηθεί. Όμως τελικά ίσως κάτι παρόμοιο να συμβαίνει. Κάποια εξήγηση θα υπάρχει για τον τρόπο που συμπεριφέρεται.

Περίμενα να συνεχίσει κοιτώντας τον θυμωμένα στα μάτια, όμως φαινόταν πως και ο ίδιος περίμενε να απαντήσω. Δε θα του έκανα την τιμή όμως. Όλο αυτό κατάντησε γελοίο.

«Το παιχνίδι μας, εάν γνωρίζεις αγγλικά, το έχω ονομάσει suicide game. Τώρα θα αναρωτηθείς τι εννοώ, αλλά δε νομίζω πως χρειάζονται και πολλές εξηγήσεις πάνω σε αυτό» προσπαθούσα να χωνέψω αυτό που μόλις ξεστόμισε. Παιχνίδι αυτοκτονίας; Αν είναι δυνατόν. Προτιμούσα μέχρι και να με είχε πυροβολήσει λίγες ώρες νωρίτερα. Τι ψυχολογικά προβλήματα έχει γαμώτο; Πώς έφτασε ως εδώ;

«Σοβαρά τώρα; Θα με αναγκάσεις να αυτοκτονήσω;» ρώτησα. Μου φαινόταν αστείο, όμως στο πρόσωπό του δεν φαινόταν καθόλου.

«Τελικά είσαι έξυπνη. Και είσαι και η πρώτη» είπε χαρούμενος.

Αυτό ήταν. Είναι πολύ άρρωστος.

«Δε νομίζεις ότι είναι λιγάκι υπερβολικό όλο αυτό; Εννοώ, παιχνίδι αυτοκτονίας; Εάν θες τόσο πολύ να με δεις νεκρή γιατί δεν με σκοτώνεις μια και καλή;» τον ρώτησα με σκοπό να τον ψαρώσω. Ίσως μάθω περισσότερες πληροφορίες για αυτές τις ηλιθιότητες που ξεστομίζει.

«Γιατί πρώτον, δεν θα έχει πλάκα απλώς να σε σκοτώσω, δεύτερον η αστυνομία θα μάθει ότι αυτοκτόνησες, οπότε δε θα κινδυνεύσει κανείς και όλοι μας θα έχουμε το κεφάλι ήσυχο» τόσο απλά νομίζει πως είναι τα πράγματα; Δεν μπορεί να είναι τόσο αφελής. Πώς γίνεται να μη πηγαίνουν τέτοιοι άνθρωποι στα ψυχιατρεία; Και τι πιστεύει; Ότι θα τη γλιτώσει και κανένας δεν θα μας ψάξει;