Suicide Game |✔ {Υπό Διόρθωση}

Κεφάλαιο 18ο

Μεριά της Anthonette

Ξύπνησα σε έναν μεγάλο κόκκινο καναπέ. Δεν βρισκόμουν στο ίδιο δωμάτιο όπου βρισκόμουν χθες.

Πού είμαι; Αναρωτήθηκα, ενώ ένας δυνατός ήχος βγήκε από το στομάχι μου. Ούτε που θυμάμαι πότε έφαγα τελευταία φορά.

Προσπάθησα να σηκωθώ, όμως ο πόνος στο πόδι μου με έκανε να ξαναπέσω στον καναπέ πίσω μου. Ξεφύσηξα και άφησα μια μικρή κραυγή, ελπίζοντας όμως να μη με άκουσε ο Manuel. Δεν έχω καμία όρεξη να τον δω αυτή τη στιγμή.

Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από χθες, είναι τον Stephan να μου λέει... σ'αγαπώ;

Μου είπε σ'αγαπώ. Θεέ μου μου το είπε.

Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου ύστερα από πολλές ημέρες. Και ήταν χάρη σε εκείνον. Με έσωσε. Με έσωσε από τον παρολίγον βιασμό. Χριστέ μου. Σε ευχαριστώ.

Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε απότομα και μέσα μπήκε ο Manuel κρατώντας στο χέρι του μια μικρή σακούλα.

Μου την πέταξε στα μούτρα και την έπιασα για να δω τι έχει μέσα.

Ευτυχώς. Νόμιζα πως θα με αφήσει να πεθάνω από την πείνα. Όχι πως δεν τον έχω ικανό.

Άνοιξα τη σακούλα και έβγαλα από μέσα ένα σάντουιτς και ένα μπουκάλι νερό. Επιτέλους. Ήπια αμέσως το μισό μπουκάλι, όταν τον άκουσα να μιλάει και σταμάτησα.

«Πρόσεχε μη το φας όλο και μη πιεις όλο το νερό, γιατί δεν έχει άλλο για σήμερα. Να κάνεις καλή διαχείριση» είπε και πήγε να φύγει, όμως τον σταμάτησα.

Έπρεπε να τον ρωτήσω.

«Γιατί ο Stephan μου φέρθηκε τόσο άσχημα και ήθελε να με βασανίσει όπως μου είπε, εφόσον με αγαπάει;» ρώτησα. Έπρεπε να μάθω. Ήταν το μόνο που με ενδιέφερε αυτή τη στιγμή.

«Δεν περίμενα να την κάνεις αυτή την ερώτηση, όμως έχω μια απάντηση και για αυτήν. Ξέρεις, στο ψυχιατρείο τον τρέλαναν κατά κάποιο τρόπο με την ηλεκτροπληξία και για να συνέλθει, του έδωσαν κάποια φάρμακα. Έτσι, το εκμεταλλεύτηκα και σταμάτησα να του δίνω τα φάρμακα με σκοπό να μη γίνει καλά τόσο γρήγορα. Και εφόσον είχα μάθει πόσο σημαντική ήσουν γι'αυτόν, τον έκανα να σε μισήσει περισσότερο και προσπάθησα να τον ωθήσω στο να σε καταστρέψει. Όμως δεν το κατάφερα και αποφάσισα να αλλάξω τα σχέδιά μου. Συνήθως αυτοσχεδιάζω όταν κάτι δεν πάει καλά» δάγκωσα τα χείλη μου προσπαθώντας, μετά βίας, να μη κλάψω ξανά μπροστά του. Δεν γίνεται να συνεχιστεί άλλο αυτό.