Το Τριαντάφυλλο

Κεφάλαιο 2ο

•Κεφάλαιο 2ο•

Παρακολούθησα την πόλη και τους ανθρώπους της μέσα από το τζαμί του αυτοκινήτου, το οποίο στόλιζαν σταγόνες νερού εξαιτίας της δηνατης βροχής.

Η διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο ήταν αρκετά σύντομη, όσο και εάν μέσα μου φάνταζε σαν να έχει περάσει ένας αιώνας.

Θα έλεγα ψέματα, εάν μαρτυρούσα ότι το να παραπλανω πελάτες δεν αφήνει κάθε φορά μια πληγή στην καρδιά μου.

Το υποσυνείδητο μου, για μια ακόμη φορά, μου έλεγε να τρέξω να φύγω μακριά από αυτήν την βλοσυρή οικογενειακή πλεκτάνη.

Τα πόδια μου όμως, υπηρετώντας την κρυφή ανάγκη εκδίκησης που κυλούσε στο αίμα μου,παρέμεναν στην θέση τους.

Όσο περισσότερο παίξω σε αυτό το καταστροφικό παιχνιδι, τόσα περισσότερα θα αποκομίσω εναντίον του πατέρα μου.

Δεν υπήρχε άλλος κανονας πέρα από αυτόν: Νικας ή καταστρέφεσαι.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και άφησα το σώμα  μου να ακολουθήσει μηχανικά  την συνήθη διαδρομή.

Δεν ήταν η πρώτη φορά σε αυτό το ξενοδοχείο. Ήξεραν ποια είμαι, εγώ όμως δεν γνώριζα κανένα από αυτούς.

Ο κανόνας ήταν να αλλάζουμε συχνά τα ξενοδοχεία έτσι ώστε να μπορούμε να κινούμαστε ευκολότερα.

Η σωστή ποσότητα χρημάτων όμως στους ιδιοκτήτες των ξενοδοχείων μας επέτρεπε την επαναχρησιμοποίηση τους.

Περπάτησα με αποφασιστικότητα μέχρι την αίθουσα υποδοχης, ακούγοντας τον ρυθμικό ήχο των τακουνιών μου  προσπαθώντας να φέρω έναν Ρυθμό τραγουδιού στο μυαλό μου.

"Δεσποινίς Φιόνα" άκουσα την γνωστή φωνή του ρεσεψιονίστ να μου απευθύνει τον λόγο.

"Κύριε Παπαδάκη, πως είστε σήμερα ;" είπα χαρίζοντας του ένα από τα πιο σαγηνευτικά μου χαμογελά.

Εκείνος χαμογέλασε, πιάνοντας το χέρι μου και ακουμπώντας τα χείλη του πάνω του, αφήνοντας ένα μικρό φιλί.

"Πολυ καλα γλυκιά μου. Άλλο ένα βράδυ που ο πατέρας σας θα σας έχει στο πλάι του;" ρώτησε έχοντας στο πρόσωπο του ζωγραφισμένο το χαμόγελο του.

Ένα ψεύτικο χαμόγελο. Εκείνο που χάριζε σε όλους τους πελάτες του.

Πίσω από αυτό το χαμόγελο όμως  ο καθένας μπορούσε να δει ότι έκρυβε μια αγνή καρδιά γεμάτη καλοσύνη.
Ήταν καλός άνθρωπος, για αυτό μπορούσα να είμαι σίγουρη.