Suicide Game |✔ {Υπό Διόρθωση}

Κεφάλαιο 19ο

«Δε θα καταλάβεις, μη ξαναρωτήσεις. Δεν θέλω να τα σκαλίσω όλα ξανά. Θέλω να σταματήσω επιτέλους να πονάω» είπε εκνευρισμένος κοιτώντας με έντονα στα μάτια.

«Κι αν σου πω ότι ήδη ξέρω;» είπα και αμέσως εμφανίστηκαν στο μυαλό μου σκηνές από το βίντεο. Τα δάκρυα δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους όμως δεν τα επέτρεψα να τρέξουν και να πέσουν στο πρόσωπό μου.

Ο Stephan σηκώθηκε έχοντας ζωγραφισμένη την απορία στο πρόσωπό του και στάθηκε δίπλα μου.

«Τι εννοείς; Τι σου είπε αυτός;» ρώτησε ενώ ένιωθα την ανάσα του στο μάγουλό μου.

«Stephan...ο Manuel μου έδειξε ένα βίντεο. Στο οποίο σε χτυπούσαν ανελέητα δύο άντρες με μαύρες κουκούλες. Μου αποκάλυψε πως στο ψυχιατρείο η ηλεκτροπληξία σε χτύπησε άσχημα και τα φάρμακα που σου έδωσαν οι γιατροί, δεν τα παίρνεις πια», με κοιτούσε εκνευρισμένος. Οι φλέβες στο μέτωπό του φαίνονταν έντονα «σε κρατούσαν εδώ μέσα τόσα χρόνια και δεν πήρα χαμπάρι το συνειδητοποιείς; Δεν έκανα τίποτα. Δε σε αναζήτησα καν» είπα έντονα στο τέλος και από τον θυμό μου γύρισα στον τοίχο και τον χτύπησα με όλη μου τη δύναμη σκίζοντας λιγάκι το δέρμα των δακτύλων μου.

«Ant άκουσέ με. Τα φάρμακα τα παίρνω. Είχα αφήσει κάποια στην τσέπη μου διότι ήξερα πως το καθίκι δε θα μου τα έδινε. Θέλει να με ξεφορτωθεί όπως ήθελε να ξεφορτωθεί και τον πατέρα μας. Ηρέμησε και πρόσεχε τον εαυτό σου. Μόνο εσένα έχω εδώ μέσα να το θυμάσαι» είπε και τότε χαμογέλασα. Ευτυχώς Θεέ μου παίρνει τα φάρμακα.

«Το καλό με τα φάρμακα είναι πως όσο τα παίρνω η κατάστασή μου βελτιώνεται και συνέρχομαι από την “πλύση” εγκεφάλου. Ακόμη όμως έχω ξεσπάσματα. Ένα από αυτά ήταν όταν πρωτοήρθες εδώ πέρα. Δεν είχα πάρει το φάρμακό μου εκείνη την ημέρα εξαιτίας του. Με πίεσε να φερθώ άσχημα στα κορίτσια και το έκανα. Γιατί δεν ήξερα τι έκανα εκείνη τη στιγμή. Δε θυμάμαι τι σου είπα, όμως ξέρω πως σου φέρθηκα άσχημα. Όταν έφυγα από το δωμάτιο, ήταν επειδή όσο σε κοιτούσα, θυμόμουν το τι έχουμε περάσει και σκεφτόμουν πως δεν έπρεπε να σου κάνω κακό. Έτσι, έφυγα από το δωμάτιο και πήγα να πάρω το φάρμακό μου. Θα επέστρεφα μετά, εφόσον θα δρούσε το φάρμακο και θα ήμουν καλά, όμως ήταν πολύ αργά και είχε ήδη μπει μέσα στο δωμάτιο ο Manuel. Και ήμουν δειλός. Δεν τον απέτρεψα ποτέ από όλα όσα έκανε. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα» έπιασε το κεφάλι του με τα χέρια του και έπεσε στο πάτωμα.

«Εγώ πρέπει να σου ζητήσω συγγνώμη που στάθηκα δειλός και αντί να βοηθήσω και εσένα και τα κορίτσια, τις άφησα να τις χτυπάει και να τις βιάζει το τέρας» είπε και γούρλωσα τα μάτια μου. Χριστέ μου. Γιατί Stephan; Γιατί το έκανες αυτό; Όχι εσύ...