01.13
Yürüyorum, ellerimde soğuklar. Buralar şiir kokmuyor, nerdesin?
•
01.43
Yürüyorum. Ellerimde soğuklar. Şehrin ışıkları sönüyor az kaldı, nerdeyim?
•
02.40
Ellerimde soğuklar. Yürüyecek yerim kalmadı, geç oldu sevgilim. Ben artık gideyim.
Anılar
10 yıl önce:
Yürüyorum geceleyin. Yanımdasın bu sefer. Geceleri çıkma sokağa, yürümeyiver, korkarsın karanlıkta diyorsun. Bilmiyorsun ki sevgilim, karanlık çoktan bana kapılarını açmış, ellerini uzatmış. Annem, kuşlar yuvasından korkmaz der. Hangi kuş yuvasından korkar, söylesene sevgilim.
Huysuzum ben bilirsin. Sarf ettiklerine kulak asmadan çıkıyorum dışarı. Mırın kırın ediyorsun önce, söyleniyorsun arkamdan. Baktın ki dinlemiyorum, ses etmeyip adımlıyorsun peşim sıra usul usul. Endişe ediyorsun benim için, yalnız bırakmak istemiyorsun, bilirim. Adımlıyorsun usulca. Şehrin ışıkları yanıyor, etrafa aydınlıklar hakim, lakin ben görmüyorum. Dedim ya sevgilim, kuş yuvasından korkmaz diye. Her taraf karanlığa bulanmış, fakat sen sakın telaş etme, zira ben zerre korkmuyorum. Yanımda sen olduğundan mıdır, yoksa alışık olduğumdan mı? Ya da şu yaşıma dek aydınlığın tadına hiç bakamadığımdan mıdır, bilinmez.
Sahi sevgilim anlatsana, bilmediğim, tadına varamadığım her şeyi iliklerime kadar hissettirsene bana. Nasıldır gözlerinin ışıktan kamaşması? Nasıl olur da fazla ışığa maruz kalan gözler acıyıverir? Aşık olduğun insana baktığında göz bebeklerinin büyümesi de nedir? Sus, anlatma, anlatırsan ağlarım.
Yüzüme vuran rüzgarı içime çekiyorum. Ciğerlerime dolar dolmaz keskin tuz kokusu genzimi yakıyor, varmışız okyanus kenarına. Ellerimle bir şeyler arıyorum. Oturacak bir bank, belki bir kayalık. Kolumdan tutup çekiyorsun bankın birine. Yüzümüz okyanusa bakıyor, dalganın kıyıya vururken çıkardığı sesten anlıyorum. Gözlerim kapalı, kulağımda o ses, yanımda sen, üşüyorum lakin halimden pek memnunum.
"Taehyung..." diyorsun. Sesin boğuk, sesin puslu. Kafamı sana doğru çeviriyorum, yine de biliyorsun görmediğimi.
"Gecenin bir yarısı öylece dışarı çıkmayı kes." Sesin buruk, sesin endişeli.
"Neden?" diyorum, yanıt beklemeden. "Şehrin ışıkları yanmıyor mu?"
"Yanıyor, ama sen yine de çıkma. Geceleri buralar çok tehlikeli."
Biliyorsun gecenin de gündüzün de benim için bir farkı olmadığını. Sesimi çıkartmıyorum. Aklına gelmesini bekliyorum, senden de ses çıkmıyor.
"Biliyorsun." diyorum.
"Biliyorum Taehyung!" sesin sinirli, biraz azarlar gibi sanki.
"Ya sana bir şey olursa?"
Cevap veremiyorum. Ağzımın içinden tek tük bir şeyler geveleyecekken sessizliği bozuyorsun.
"Benim şehrimin ışığı sensin Taehyung. Beni senden mahrum etme."
Küçük diye bildiğim ellerini koluma sarıyorsun. Bıraksam oracıkta ömür sürecek gibi bir halin var. Kokunu içime çeke çeke hafızama kazıyorum kelimelerini.
O gece bana ilk kez 'şehrimin ışığı' dediğin geceydi, şiir kokulu sevgilim.
•
