Özgürlük.
İliklerime kadar işlemiş bu duygunun artık silik harflerle hafızamda yer edinmesi çok ironik geliyordu. Bir nefes kadar yakınımda hissetsem de aramızda kilometreler olduğu kesinlikle aşikardı. Kilometreler gittikçe artarken kulaklıklarımı kulağıma taktım. Uzun yolda en iyi hissettiren şey bir notaydı. Kafamı cama yasladım ve gözlerimi yola diktim. Onlarca araba özgürlüklerini feda etmek uğruna benim gittiğim yere gidiyordu. Arabaların içindeki gençleri görebiliyordum. Umutsuzlukla parlayan gözleri, kaderlerinin nereye doğru yol aldığını biliyor gibiydi. Benim gibi. Bundan sonra hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını biliyordum. Özgürlüğüm elimden uçarken son kırıntılarına baktım. Bunu istemiyordum. O lanet yere gidip özgürlüğümden mahrum kalmak istemiyordum. Şu ana kadar en çok önem verdiğim duygunun ruhumun en arka sayfalarına gömülmesini istemiyordum. Kalbimin esirle mühürlenmesini istemiyordum.
''Geldik.'' babamın ağzından dökülen kelimeleri istemiyordum.
Kulağımda ki son piyano sesleriyle özgürlüğümün sona erdiği yere baktım.
İşte biz buyduk. Tanrının unuttuğu sessiz notalar.
