DEAR DİARY

156 Gun once.

Aylardan Ekim, sonbaharın en dişli günleri. Doktorun odasindan ciktigimda deliye donmustum.

"Ben şizofreni değilim" diye sayikliyordum. Hastaneden cikip Tarikla arabaya yuruduk. Tarik koluma girmis, guclukle yururken bana destek oluyordu.

"Degilsin ya, elbette degilsin sen. Kurtaracagiz seni bu illetten. Korkma yaninda olacagim" diye teselli ediyordu. Arabaya bindik. Tarik arabayi hastanenin bahcesinden cikartirken Guven'i aradim. Guven 19 yilimin her gununde yanimda olmustu. Bebekligimizden bu yana cok nadir tartisir, 10 dakikayi gecmeden yine eskiye donerdik.

Guven'in numarasini tusladim. Telefon ikinci calisinda acti.

"Alo?"

"Guven, deli olmak uzereyim!"

"Nerdesin, geliyorum hemen."

"Tarikla hastaneden ciktik simdi, yarim saate evdeyim. Eve gel."

"Hemen cikiyorum."

Telefonu kapattim. Radyonun sesini biraz daha acip basimi arkaya yasladim. Sizofren degildim ben, hayir bunu kabul etmiyordum, edemezdim. Son zamanlarda gorduklerimse hayaldi sadece. belki bir ruya. ama kesinlikle sizofreni degildi.

Eve geldigimizde Guven apartmanin onunde bekliyordu. Arabadan iner inmez sarildim Guvene. Gozyaslarim bosalmisti. Tane tane damlalar guvenin kirmizi kase montuna damliyordu.

"Aglama, ne oldu anlat ilk once."

"Doktor sizofren oldugumu soyledi. Son zamanlarda gorduklerimin hep hayal oldugunu soyledi. Sizofren degilim ben Guven, sizofren degilim!"

Sesim hickiriklarimin arasinda zor duyuluyordu. Guvenin gozleri dolmustu. yuzumu ellerinin arasina aldi.

"Beraber atlatacagiz, tamam mi? Seni yanliz birakmayacagiz. Bak Tarik burada, ben buradayim. Bundan sonra eskisinden daha cok beraber olacagiz."

Basimi peki anlaminda salladim. Tarik bizi eve cikartti. Kendisinin kucuk bir isi oldugunu 2-3 saate donecegini soyleyip gitti.

Guven ikimize kahve hazirlarken ben yatiyordum. son 3 gundur hic hayal gormuyordum. bugun patlak verdi nihayetinde.

"Eylul!"

İnce bir erkek sesi odayi doldurdu. Gozumu actigimda odada bembeyaz kiyafetli birinin oldugunu gordum. Uzun sari saclarinin onunu kaldirmisti. Yesil gozleri sonsuz bir renkteydi. Gulumsuyordu. Ruzgardi bu. 2 aydir onu ara sira goruyordum. Bazen evde, bazen sokakta... Tarigin yanindayken bile geliyordu. Ama Tarik hic gormuyordu onu. Ben gostermiyordum. cunku ruzgar susmam icin isaret yapiyordu.

Ama simdi burdaydi, iceri nasil girmisti? Guven bana onun geldigini soylememisti. "Ruzgar!" diye seslendim ona. Gulumsemesini kaybetmedi. Oylece bakiyordu bana. Gozlerim dolmustu, aglamak uzereydim. Ruzgar bir adim yaklasti bana. Ellerini uzatti. Ellerini tutmak icin uzandigimda ise uzanamiyordum. 1-2 saniyelik bir mesafe vardi. Biraz daha uzandigimda ise o mesafe hic degismedi.

"Neden kaciyorsun Ruzgar, neden benden uzaklasiyorsun?"

Cevap vermedi, yine gulumsuyordu. Bu sirada Guven girdi odaya. Hayalet gormus gibi bembeyazdi yuzu. Bana bakiyordu sadece. Guvene baktim, sonra Ruzgara.

"Kime bakiyorsun?" dedi Guven endiseyle.

Cevap veremiyordum. Cunku Ruzgar konusmami istemiyordu. Bir anda karardi hersey. Uyandigimda ise yanimda Guven ve Tarik vardi. Odanin en arkasinda ise Ruzgar bana gulumsuyordu.