Η ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ

Κεφάλαιο 10

Καθώς πλησιάζαμε όλο και περισσότερο στο νησί γινόταν πιο αποκρουστικό. Ναυάγια πλοίων το περιτριγύριζαν σαν τοίχος και το νερό κόχλαζε και μύριζε θειαφι. Καθώς περνούσαμε ανάμεσά τους ένιωθες την κόλαση να μπαίνει μέσα σου. Απόκοσμοι ήχοι συμπλήρωναν τον μακάβριο χορό των πλοίων.
Όταν αγκυροβολισαμε στο λιμάνι, λούστροι υπήρχαν παντού.
“Γυαλισμένο και μαυρισμένο πλοίο σε λίγο χρόνο “ άκουγες να λένε διάφορες φωνές.
Το νησί ήταν στο απόλυτο σκοτάδι μόνο κάτι λάβαρα έδειχναν τον δρόμο στα διάφορα σοκάκια. Στη προβλήτα δεν μας περίμενε κανείς. Το παράξενο θα ήταν να μας περίμεναν.
Πειρατές, ναυτικοί, μούτσοι, ξεχασμένοι αξιωματικοί, λοποδιτες, κοινοί ληστές, έμποροι, δουλέμποροι υπήρχαν παντού. Μικροπωλητές κυρίως όπλων σύχναζαν σε διάφορα στενά δρομάκια και παρακαλούσαν τους έμπειρους πειρατές να πάρουν έστω σφαίρες από αυτούς.
Όσο σκοτεινό και αποκοσμο ήταν το νησί άλλο τόσο βρόμικο ήταν.
Καθώς προχωρούσαμε στα στενά δρομάκια με του Χέλφαϊρ μας ακολουθούσαν κοπάδια αρουραίων. Ήταν και αυτά τα άμοιρα ζώα χτυπημένα και βρόμικα. Δεν ήξερα τι να λυπηθώ πρώτα σε μια τέτοια κατάσταση.
Ύστερα από αρκετή ώρα περπάτημα στα στενά του νησιού φτάσαμε στο πιο υψηλό σημείο της πόλης.
Ένα ξύλινο μαύρο τοίχος ορθωνόταν μπροστά μας και δύο μεγαλόσωμοι άντρες φύλαγαν την μεγάλη ασημένια πόρτα του.”Κάπτεν Χέλφαϊρ Ελάιζα.” είπε ο Ελάιζα με ήρεμη φωνή.
Οι δύο άντρες μας έριξαν μια καλή ματιά και ο ένας από τα δεξιά είπε “Μπεατρις Ασημοχέρι, με ποιο δικαίωμα έρχεσαι στο κάστρο των πειρατών δίχως το πλήρωμα σου? “
“Είναι η σύζυγος μου. “ είπε ο Ααρον.
Ο άντρας τον αγριοκοιταξε και είπε “απευθύνομαι στη γυναίκα μάγε όχι σε εσένα. Χρειάζεται να επαναλάβω την ερώτηση ή να φωνάξω ενισχύσεις? “
“Είναι αλήθεια αυτό που λέει ο Άαρον. “ είπα σοβαρά.
“Θα το διερευνίσω αργότερα. Τώρα περάστε. Σας περιμένει η λαίδη στη μεγάλη αίθουσα. Έχετε αργήσει μια μέρα. “ είπε ο φύλακας και έκανε νόημα στον συνάδερφο του να ανοίξουν την πόρτα.
Μόλις άνοιξε η πόρτα ένας τεράστιος κήπος με ξερά δέντρα έκανε την εμφάνισή του και στο βάθος βρισκόταν ένα κατακόκκινο παλάτι σε ιαπωνική αρχιτεκτονική. Ο δρόμος ήταν στρωμένος με ογκόλιθους και έκανε διάφορα σχέδια με χαλίκια και πέτρες.
Ο Άαρον με κράτησε από το χέρι, πιθανότατα για να είμαστε πιο πιστικοί, αλλά ντράπηκα και τον άφησα να με κρατάει από το αριστερό μικρό δάχτυλο μου.
Καθώς προχωρούσαμε όλο και πιο βαθιά στα τοίχοι του παλατιού, ένιωθα τον Άαρον να σφύγγει όλο και περισσότερο το δάχτυλο του στο δικό μου, χωρίς να έχει ρίξει μια ματιά προς εμένα.
Την ίδια στιγμή ο Φίλιξ κοιτούσε δεξιά και αριστερά ανήσυχος και όποτε έπεφτε το βλέμμα του στον αδερφό του του έκανε νόημα. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί τόση ανησυχία.
Είχα ξανά βρεθεί σε αυτό το παλάτι πριν πολλά χρόνια με τον αδερφό μου και τότε θυμάμαι ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Άλλες εποχές. Έχουν αλλάξει πραγματικά πολλά από τότε.

🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀

Καλημέρα σε όλους!!
Αυτό το κεφάλαιο είναι αρκετά μικρό όπως διαβάσατε.
Ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους εσάς που στηρίζετε την ιστορία αυτή όπως και άλλα έργα που ανεβάζω!!
Με συγχωρείτε που χάνομαι κατά καιρούς. Είχαν συμβεί κάποια άσχημα πράγματα και οι υποχρεώσεις της σχολής με πιέζουν ακόμα περισσότερο. Περνούσα την φάση που δεν είχα έμπνευση και ενέργεια να γράψω. Θα προσπαθήσω βέβαια τώρα να αναπληρώσω το χαμένο χρόνο.
Σας ευχαριστώ για τα καλά λόγια και τα μηνύματα που μου στέλνετε!! Έχει τεράστια σημασία αυτό για εμένα!!
Σας στέλνω μια τεράστια αγκαλιά και σας φιλώ!! 😊
Σύντομα θα ανέβει και η συνέχεια!!
✌️😄 💖