Διπλο Μπέρδεμα 2

Κεφάλαιο 23 - Νεφέλη

Πήρα βαθιά ανάσα και χτύπησα το κουδούνι του. Δεν ήθελα να πάω αλλά ο Άρης με ανάγκασε λέγοντας μου ότι δεν θα μαγείρευε σήμερα και λατρεύω τα φαγητά του.

"Ποιος είναι;" ακούστηκε η φωνή του από το θηροτηλέφωνο.

"Η Νεφέλη είμαι" είπα δηλα. Πόσο αστείο ήταν τότε που δεν ντρεπόμουν να μιλήσω σε κανέναν, που ήμουν η Έλλη.

Η πορτα άνοιξε και άρχισα να ανεβαίνω τις σκάλες. Όταν έφτασα στον όροφο του τον είδα να με περιμένει ήδη με ανοιχτή την πόρτα.

"Πως και η ξαφνική επίσκεψη;" ρώτησε σε καλή διάθεση.

"Χθες το βράδυ γύρισα από Θεσσαλονίκη... Μαζί με τον Άρη... Και είπα να έρθω να πω ένα γεια"

"Τα ξαναβρήκατε;" ρώτησε και φάνηκε να τον νοιάζει. Αλλά τι λέω; Μπορεί να είναι αδερφός μου.

"Αποφασίσαμε να μείνουμε φίλοι"

"Ίσως είναι καλύτερα" είπε χωρίς να με κοιτάει.

"Ναι. Η Νατάσα τι κάνει;"

"Καλά είναι. Θες να φτιάξω καφέ;"

"Αν δεν σου κάνει κόπο" είπα και του φάνηκε περίεργο. Συνήθως του λέω ότι είναι και φεύγω άρον άρον.

Αυτη την φορά ήθελα να ψάξω να βρω κάτι που θα με βοηθούσε να μάθω αν είμαστε τελικά αδερφια ή όχι. Από την στιγμή που μπήκε στην κουζίνα μέχρι να μου φέρει τον καφέ είχα ψάξει στο μπάνιο στο δωμάτιο και όπου αλλού θα μπορούσα να βρω μια τρίχα ή κάτι, αλλά δεν υπήρχε τίποτα. Γιατί να είναι τόσο μανιακός με την καθαριότητα;

Την στιγμή που τον άκουσα να έρχεται με εναν σάλτο είχα φτάσει και καθόμουν ξανά στον καναπέ που με είχε αφήσει.

"Όλα καλά;" ρώτησε βλέποντας με αναστατωμένη.

"Ναι μια χαρά. Απλώς είμαι λίγο κουρασμένη από το ταξίδι"

Κάθησε σε ένα σκαμπό απέναντι μου και μιλάγαμε για άσχετα θέματα. Τουλάχιστον δεν έχει χαθεί η επικοινωνία μεταξύ μας. Κάτι που λογικά θα γίνει όταν μαθευτεί η αλήθεια.

Την ώρα που μίλαγε ενώ εγώ χασμουριομουν το μάτι μου έπεσε στο μαξιλάρι του καναπέ. Υπήρχε μια ξανθιά κοντή τρίχα πάνω του και από όσο ξέρω όλοι οι φίλοι του είναι μελαχρινοι. Την πήρα διακριτικά και την έβαλα στην τσάντα μου.

~ ~ ~

Αργότερα το απόγευμα ο Άρης πήγε τα δείγματα για πιστοποίηση και εγώ κάθησα μόνη μου σπίτι. Σκέφτηκα να συνεχίσω να διαβάζω το ημερολόγιο της μαμάς, αλλά το κινητό μου δονηθηκε. Το άνοιξα και είδα μήνυμα από τον Χρήστο. Το είχα ξεχάσει αυτόν και τα υπέροχα μάτια του.