In verkeerde handen.

Deel 15.

Die middag nog zitten mijn ouders samen aan tafel met een politieagent terwijl ze nog altijd niets van mij gehoord hebben. 'Ik zou graag met u wat dingen op een rijtje willen zetten in verband met ons eventuele onderzoek. U moet weten dat wij na 24 uur pas in actie kunnen komen. Hoelang is uw dochter al weg inmiddels?'
'Ik ging rond tien over twaalf weg van huis' antwoord mijn vader.
'Toen heeft ze mij gebeld en ik was hier rond half één geloof ik' vult mijn moeder aan.
'Oké, dan bel ik u morgenmiddag om half één sowieso even om te vragen of ze dan al thuis is gekomen, zo niet, dan komen wij direct in actie' legt de agent uit, 'Het gaat om uw dochter als ik het goed begrepen heb'
'Klopt, Susanne Wieringa' antwoord mijn vader.
'En u heeft het vermoede dat haar vriendje daar iets mee te maken heeft?'
'Ja, ze hadden een meningsverschil over een abortus. Onze Suus wilde niet, maar hij dwong haar door middel van dreigbrieven, pakketten enzovoort. Het einde was zoek' verteld mijn moeder.
'En het kindje draagt ze nog steeds bij haar?'
'Ja'
'En de naam van haar vriendje?'
'Tristan Admiraal'
'Heeft u nog bewijs tegen hem?' vraagt de agent en mijn moede staat op. Ze loopt naar mijn kamer, pakt de brieven en het pakket waarna ze ermee naar beneden loopt. 'Dit is alles' zegt mijn moeder als ze het op de tafel neerzet.
'Heeft u er bezwaar tegen als ik dit meeneem voor onderzoek?'
'Nee, ga u gang' zegt mijn vader en de agent staat op.
'Dank voor uw tijd, ik spreek u morgen' hij verlaat het huis en mijn ouders kijken elkaar aan.
'Ze vinden haar wel' zegt mijn vader als hij mijn moeders blik ziet.
'Ik hoop het' antwoord mijn moeder en mijn ouders omhelzen elkaar.