Because of you..

Jayden

Er is meer aan de hand, maar ze zegt het niet. Ik moet hard nadenken voordat ik iets zeg. Het irriteert me dat ze me niets wilt vertellen, maar als ik te snel reageer ga ik het verkloten, alweer.

"Jayda je liegt." Ik draai met mijn vinger haar hoofd naar me toe en ze kijkt omlaag. "Kijk naar me, praat met me. Wat is er?" Ze zucht diep.

"Ik droomde dat mijn vader hier was." Mompelt ze net hard genoeg dat ik het kan horen. Ik had verwacht dat het met mij te maken had, maar dit is heel wat anders. "Het was een droom, laat het los." Ze rolt haar ogen en draait zich weer om naar haar appelmoes.

"Nee ik bedoel.." probeer ik mijn reactie te verzachten. "Laat maar Jayden, je snapt het niet." Ik hoor aan de trilling in haar stem dat ze op het punt staat om te huilen. Dit meisje huilt veel te veel.

"Leg het me dan uit.." probeer ik. "Hij was hier. Het was zo echt. Hij streelde m'n arm en sprak over mn moeder. Toen hij me hoorde viel ik in slaap en ging hij weg. Het was zo stiekem, ik geloof niet dat het een droom is." Schreeuwt ze terwijl er tranen over haar wangen rollen. "Dus nee ik laat het niet los." Ik trek haar in mijn armen en aai over haar hoofd. "Sorry.." fluister ik en ik laat haar uitsnikken in mijn nu doorweekte shirt.

"Hey, stoor ik?" Een lage stem onderbreekt de geruststellende stilte en ik hou mezelf in om niet te schreeuwen. Ik draai me om en zie Cameron in de deuropening staan. Ik knik naar hem en kijk dan naar Jayda. Ze geeft me een geruststellende blik en dat is alles wat ik nodig had om de kamer uit te lopen.

Cameron knikt naar me als ik de kamer uit loop en de deur achter me sluit. Iets aan hem bevalt me wel. Hij is een sterke gozer en dat geef ik niet zo vaak toe. Ik ben blij dat Jayda hem heeft. Ik zucht diep en loop de gang door naar de ontvangsthal. Als ik bedenk wat ik kan gaan doen krijg ik een bericht.

Ik heb je nodig.

De woede borrelt in me op als ik zie dat het bericht van Nelly komt. Ik wil hier blijven, maar ze heeft me nodig. Ik loop een paar keer heen en weer voor ik besluit om toch naar Nelly te gaan. Ik blijf niet lang en ik wacht dan wel op Jayda bij haar thuis. Ik loop naar de kamer waar Jayda ligt.

"Hey, mag ik alsjeblieft je sleutels?" Vraag ik meteen. Cameron kijkt verward. "Sleutels?" Vraagt hij. "Ow ja huissleutels.. ik wilde je thuis afzetten maar ik moet even wat doen ik hoop snel klaar te zijn en dan thuis op je te wachten.. gewoon het huis opruimen of iets zodat je niet thuis komt in een zootje.." begin ik eruit te floepen. Jayda glimlacht en ik zie dat Cameron zijn lach probeert in te houden. Goed, want ik wil hem niet slaan.

Jayda gooit de sleutels naar me toe en ik vang het behendig met een hand, de slagbal lessen waren toch niet voor niets. Ze glimlacht lief naar me en ik keer me naar de deur om weg te lopen. Halverwege de gang word ik tegengehouden door een stevige grip op mijn schouders. "Jayden." Hoor ik Camerons stem. Ik draai me naar hem toe en kijk hem vragend aan.

"Ik weet niet wat je bedoelingen zijn met mijn zus en we weten allemaal hoe dat 'als je d'r pijn doet maak ik je dood' speech gaat dus ik ga je die niet geven, alhoewel het wel nog van toepassing is.. maar ik zie dat je d'r leert voelen. Sinds ze je ontmoet heeft voor wat lijkt op een week geleden toont ze meer emotie dan ze ooit heeft gedaan en dat is iets dat nooit iemand is gelukt. Dankjewel daarvoor."

Cameron heeft zowat tranen in zijn ogen en ik hoop oprecht voor ons beide dat hij niet gaat lopen huilen als een sukkel. Ik moet zeggen dat zijn woorden een gevoel in me oproepen die ik niet ken, maar het voelt anders, fijn.

"Geen probleem." Antwoord ik als ik besef dat ik te lang stil ben gebleven. "Maar ik denk dat jij ook degene bent die als enige al dat gevoel weer bij d'r weg kan laten gaan en ik wil dat niet. Ze verdient een goed leven. Dus alsjeblieft laat haar niet zomaar in de steek, dat hebben al genoeg mensen gedaan."

Nu zie ik de kracht achter zijn woorden in zijn ogen. Hij mag dan wel jonger zijn in jaren maar hij is veel ouder in zijn hoofd, hij is eerder een grote broer voor Jayda en ik ben oprecht blij daarmee.

"Ik ga nergens heen Cameron." Cameron knikt en loopt weer terug naar Jayda's kamer. Als hij de kamer in verdwijnt loop ik het gebouw uit.

Waar blijf je?

Nelly blijft maar berichten sturen.

Onderweg.

Ik antwoord snel en rijd naar haar huis, ik hoop niet dat ze me voor iets doms heeft laten komen want anders raak ik zeker geïrriteerd.
Als ik voor het gebouw sta waar Nelly's appartement is loop ik het café binnen. Nelly woont boven een café, het is het café waar ze ook werkt. Ze kan geen ander huis betalen, maar dat geeft ze niet toe. Ik weet wel beter. Ik vind haar zielig, zal dat de reden zijn dat ik haar niet van me wegstoot? Als ik boven aankom is de deur van Nelly's kamer dicht, dat is ook voor het eerst.

Ik klop aan en de deur vliegt meteen open. "Wat.." nog voor ik wat kan zeggen trekt Nelly me naar binnen en dan pas zie ik dat ze er belachelijk uit ziet. Ik kijk de kamer rond en zie dan iemand op de grond liggen. "Woah wie is dat nou weer?" Roep ik net iets te hard.

"Hij wilde me aanraken Jayden.." begint ze te snikken. Ik kijk Nelly vragend aan. "Dus? Vertel me wat nieuws?" Nelly begint harder te huilen en ik rol mijn ogen.

"Hij zei dat hij de wifi kwam fixen maar toen hij binnen was sloot hij de deur en begon me aan te raken. Ik wilde het niet, echt niet!" Ik zucht diep, wat een kut wezen ook.

"Is hij dood?" Vraag ik kalm terwijl ik naar de man op de grond kijk. "Nee, bewusteloos.." ik knik en til de man op om hem op de stoel te zetten, Nelly komt de kamer binnen met een glas water en gooit het over de man heen. Als hij wakker word en merkt dat hij vast zit aan de stoel begint hij te schreeuwen.

"Jij zat aan haar, dus ik zit aan jou." De man kijkt me angstig aan en ik begin hem te slaan. Nelly weet wat ze moet doen en deze man zal niemand meer kwaad doen.