Hep en çok sevdiğim insanlar beni üzüyor. O kadar üzüyorlar ki yalnızlığı iliklerime kadar hissediyorum. Özenle seçiyorum çevremdeki insanları. Ama yine ve yine canım yanıyor. O kadar kötü hissediyorum ki artık sadece ölümü bekleyeceğim sanırım. Kimseye bağlanmamam gerekiyor. Ailem bile bana değer vermiyor artık. Sadece abimdi değer veren o da 1 yıl önce öldü zaten. Bu yıl en çok doğum günümde ağladım. Hıçkıra hıçkıra o kadar ağladım ki yaşadıklarımın gerçekten ağır olduğunu o zaman fark ettim. İlk onsuz doğum günümdü. Hep hediye alırdı ne kadarlık olursa olsun hep mutlu ederdi beni. Ama şimdi ailem gerçi ne kadar aile kaldıysa en dibine kadar hissettirdi bana yalnızlığı. Ağlaya ağlaya Büşra'yı aradığımı hatırlıyorum sadece.
