~|A devil's love😈❤️|~ (Greek)

Κεφαλαιο 1ο: Πρωινό ξύπνημα, μέρος 1ο

Lucifer

Ήρθε το πρωί της επόμενης ημέρας. Ο άγγελος μου, αυτό το μονάκριβο πλάσμα ξαπλώνει δίπλα μου.

- Χεχ, χαμογέλασα με μια τρυφερή ειρωνία, πως έφτασα να σκέφτομαι τόσο γλυκανάλατα;

Ανακάθισα στο κρεβάτι ακουμπώντας την πονεμένη μου πλάτη στο μαξιλάρι. Τι ωραία που είναι η ζωή τελικά! Πατέρα, κοίτα να μαθαίνεις από δω και στο εξής, γιατί πολύ ασχολήθηκα μαζί σου.

Φοράει ακόμη τα ρούχα της δουλειάς της, τόσο κουρασμένη και ταλαιπωρημένη απ' τη χθεσινή μας αποστολή. Κοίτα να μαθαίνεις κι εσύ από κει κάτω Κάιν, γιατί ο,τι δεις αυτή την φορά δεν θα έχεις την ευκαιρία να μου το καταστρέψεις. Οι χρυσές της μπουκλες, ανακατεύετε πλαισιώνουν τόσο όμορφα το πρόσωπο της.

- Χαίρομαι τόσο πολύ που σε έχω, ψιθύρισα ώστε να μην τη ξυπνήσω, και με απαλές κινήσεις πέρασα μια μπούκλα πίσω απ' το αφτί της.

Μάλλον έτσι είναι η αγάπη. Όχι, όχι, ποια αγάπη; Αχ, ποιον κοροϊδεύω, την έχω ερωτευτεί. Έχει έναν τόσο όμορφο χαρακτήρα! Γεμάτη με αυτή την ανυποφορα ανιδιοτελή καλοσύνη, πανέτοιμη προσφέρει την βοήθεια της σε όποιον την χρειάζεται. Δυνατή, ακόμη κι αν έχει περάσει τόσα, ανεξάρτητη, ταπεινή. Η «ηθική» είναι δεύτερό της όνομα. Δουλεύει μέχρι αηδιας, θα την φτιάξω όμως, που θα μου πάει. Θα ξενυχτάμε στο μπαρ έως ότου η κόλαση δανείσει το ζοφερό της χρώμα στον ουρανό. Μετά, αν αντέχει, θα πηγαίνουμε στην δουλειά που τόσο αγαπάει - μα τι την χρειάζεται την δουλειά όταν έχω τόσα χρήματα; Αχ αυτοί οι θνητοί και οι δουλειές τους... Όλα για να ικανοποιήσουν αυτή τους την λαχτάρα, να έχουν λόγο ύπαρξης, να έχουν κάνει κάτι χρήσιμο - ή και μερικές φορές όχι - στην κοινωνία.

Η κοφτερή λεπίδα της Μάτζικιν έκοψε στη μέση τις σκέψεις μου και την πανάκριβη μεταξένια κουρτίνα του παραθύρου.

- Μέιζ!

- Τι; Από πότε λυπάσαι τις κουρτίνες σου; ρώτησε σε έναν ειρωνικό τόνο.

- Θα ξυπνήσεις την Κλόη! παραπονέθηκα θυμωμένος.

- Α, τώρα την αποκαλούμε Κλόη;

Έδειχνε τρομερά τσαντισμένη. Βέβαια, αυτή τη μάσκα θυμού τη φορούσε κάθε μέρα, αλλά τώρα είχε αλλάξει από «ξύπνησα με δολοφονική διαθεση» σε «ξύπνησα με έξτρα δολοφονική διάθεση». Αυτός είναι οι δαίμονας που ξέρω!

Έκανα αργά βήματα προς το μπαρ, έχοντας πάνω μου το εξίσου κοφτερό με την λεπίδα βλέμμα της.

- Ποτάκι; της πρότεινα.

Περπάτησε γρήγορα προς το μέρος μου και έριξε με δύναμη το ποτήρι που κρατούσα κάτω.

- Μείον ένα ποτήρι, άλλο ένα να πάρω...

- Πως τολμάς να φέρεσαι σαν να μην συμβαίνει τίποτα;! Θέλω να γυρίσω στην κόλαση! Πόσες φορές ακόμη πρέπει να το απαιτήσω;!

Με έσπρωξε καθώς το ανθρώπινο πρόσωπό της άρχισε να αντικαθίσταται απ' το απόκοσμο, αληθινό της δέρμα.

- Ως εδώ! Άκου εκεί Μάτζικιν, δεν μπορείς να ΑΠΑΙΤΕΙΣ τίποτα από 'μενα! Συμμάχησες με τον Κάιν και τώρα μου ζητάς χαρές;...

Της φώναζα. Ο κάποτε πανίσχυρος, πρώτος βασανιστής της κόλασης έμοιαζε τώρα με μικρό, κλαψιαρικο κουτάβι.

- ...Θύμισε μου ποιος κάνει κουμάντο εδώ! Δεν θυμάμαι να αλλάξαμε ρόλους τελευταία. Ποιος είναι ο κύριος σου, ο Άρχοντας της Κόλασης; Πες μου ΠΟΙΟΣ είναι; ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΜΑΤΖΙΚΙΝ! ΕΓΩ!

Μια σιγανή φωνή ακούστηκε απ' την άλλη μεριά του δωματίου.

- Επίστρεψε τη Λούσιφερ πίσω... για μένα.

Ωχ όχι. Όχι, όχι, όχι... Η Κλόη είχε ακούσει τα πάντα. Δεν φορούσε ακόμη τα ρούχα της δουλειάς, είχε αλλάξει σε ένα χαριτωμένο, ελαφρώς αποκαλυπτικό νυχτικό με μια κίνηση ρόμπα. Με νευρικές κινήσεις, προσπαθούσε να καλύψει ό,τι μπορούσε. Που το βρήκε άραγε αυτό εκεί μέσα; Νόμιζα πως όλες έπαιρναν τα ρούχα τους μετά...

- Είδε τι έκανες τώρα Μέιζ; Τη ξύπνησες!

- Ο-οχι Λουσιφερ, απάντησε η Κλόη, και οι δύο με ξυπνήσατε.

Για ένα δευτερόλεπτο η Μέιζ της χαμογέλασε, έπειτα γύρισε σε 'μενα καρφώνοντας το βλέμμα της επίμονα στο πρόσωπο μου, σαν να ήθελε να κάνω κάτι. Έστριψα απότομα στον καθρέφτη και αναγνώρισα με φρίκη το διαβολικό μου πρόσωπο. Μπράβο Λούσιφερ, δεύτερη μέρα τώρα. Τι άλλο μπορείς να κάνεις για να την σοκάρεις έτσι; Η Μέιζ δεν ήξερε για την καινούρια, κόκκινη με φλόγες αλλαγή μου. Τώρα, με κοιτούσε έκπληκτη, όπως και η ντετέκτιβ, αν και με είχε ξαναδεί ετσι. Φαίνεται, τέτοια αλλαγή δεν την χορταινει κάνεις...

Συνεχίζεται...