Dağ evimdeyim dışarıda yağmur yağıyor yanımda biri olmasını istiyorum çünkü yanlızlıktan çok korkuyorum şöminenin başindayim kendimi toparlamak için kalkıp cay koydum yerime oturdum elimde kitapim var ama okumak için bir türlü kendimi toparlıyamıyorum. dağda olduğum için telefonun da çekmiyor kimbilir ailem ne kadar çok merak etmiştir Kaynayan çaydanlık bile beni urkutur oldu kalkıp demledim sonra bir anda pencere açıldı ve içeriye giren soğuk rüzgar ve yağmur tenime degdikce içimde bir ürperme oluyordu hem ağlıyorum hem ışık bulmaya çalışıyorum pencereyi can havliyle kapattık derken evin önünde araba farları olduğunu fark ettim annemle babamdı merak ve endiseden ne yaptıklarını bilmiyorlardı bir anda gözgöze geldik ve annem ağladığını gördü endişe ve şaşkınlıktan ne yapacaklarını şaşırdılar onlara sıkıca sarildim ve evi yoluna koyulduktan sonra bana sormaya başladılar neden dağ evinde olduğumu ve neler yaşadığını biranda herşey üzerime gelmeye başladı ağlamaya devam ediyordum biliyordum yanlız kalmam gerek ve kendimi toparlanan gerek ama annemlere bu şekilde anlatamazdim çünkü ağlamaktan dilim düğümlenmiş gibiydi bu şehirden uzaklaşmak kendimi bulmak istiyordum tüm mesele buydu içime kapanikligim ve karamsar düşüncelerim içinde yeterince boğulmuş ve artik nefes alma ihtiyacı gerekiyordu eve vardık tüm arkadaşlarım evdeydi ve hepsi beni o kadar çok merak etmişti ki görür görmez hepsi boynuna atladı yağmur kesilmişti hafif bir düş aldıktan sonra uyudum bir daha yanlız kalmak istemiyordum ve zaten beni yanlız bırakmayan arkadaşlarım olduktan sonra da yanlız kalmazdim😊
