De jongen en de hond

Basiel

Samen met mijn hond Basiel liep ik door de donkere straten van de stad. Het was ijzig koud, het was namelijk een frisse oktoberavond. Veel trok ik me er niet van aan. Met mijn sjaal rond mij geknoopt trotseerde ik de koude wind.

Na een tijdje wandelen kwam ik aan in het bos. Ik deed de leiband van Basiel af en liet hem los lopen. Zo blij als hij maar kon zijn, begon hij te huppelen door de bladeren. 

Opeens was hij zo ver gelopen dat ik hem niet meer zag. Maar ik maakte me er niet druk om. Hij zou nooit weglopen. 

Een beetje verder zag ik Basiel zitten met een andere hond naast hem. Uit de verte zag ik een schaduw naderen. Na een paar minuten zag ik dat het een jongen was met een leiband in de hand. Zijn ogen glinsterden in de ondergaande zon. Zijn haar was in de war maar het stond hem nog wel. Ik merkte op dat hij witte Nikes droeg met een gescheurde jeans en een leren vest.

Vragend keek ik hem aan. Ik vroeg hem: "Is dit jouw hond?" Met een hese stem zei hij: "Ja." Zonder iets te zeggen deed hij z'n hond aan de leiband en liep hij door. Verbijsterd keek ik hem na. Z'n blik bleef op mijn netvlies branden. Hij leek zo mysterieus. Het was de eerste keer dat ik hem hier zag. Misschien was hij nieuw hier of is hij net verhuisd naar onze stad.

Met hem in mijn gedachten knoopte ik Basiel aan de leiband. Ik draaide me om en liep terug naar huis.