25. kare

3

"Bu ne şimdi?" dedim kaşlarımı çatarak. Bu bir çeşit şaka falan mıydı? Bu notu buraya kim bırakmıştı ki üstelik? Hızlıca etrafıma bakındım ama bunu yaptığını düşündüğüm kimse yoktu. Ama bunu kim, neden yapmış olabilirdi ki? Ders öncesi kalabalık koridora bir kez daha göz gezdirdikten sonra bu şeyin saçma bir şaka olduğuna karar verdim ve notu buruşturup dolabın içine atarak derse gittim. Eğer gerçekten bir yetenek sınavı olsaydı bundan önceden haberimiz olurdu.

İkinci dersin sonuna kadar her şey çok normal bir şekilde ilerliyordu. Zil çaldığında hantalca toparlanıp Sharon'ın yanına gittim. Beraber dolapların olduğu koridora yürüdük. Orada gördüğüm manzara, olduğum yerde donmama neden oldu. Ah, hayır. Her şeyi yanlış anlamış olamazdım, değil mi? Ne yani, tüm bu olanlar, benim hayal ürünüm müydü?

Lily Ann ve Daniel, bizim dolabımızın karşısındaki duvarın önünde durmuş, bir şeyler konuşuyorlardı. Şaşkınca Sharon'a baktığımda, o da aynı şekilde bana bakıyordu. İkimiz birden yanılmış mıydık?

Başımı boşversene anlamında iki yana salladım ve tek kelime etmeden dolabıma yürüdüm. Hayır, olanlar hayal gücümüzün aşırı uçarı olmasından dolayı değildi. Daniel muhtemelen geçen hafta onu reddedişim ve üzerine ona küçük çaplı hakaret edişimin intikamını almaya çalışıyordu. Zaten o günden beri o ve arkadaşları benimle konuşmamış ve artık beni takip etmeyi bırakmıştı.

Ama bu durum o kadar da umrumda değildi artık. Eğer böyle küçük oyunlar ona çekici geliyorsa o zaten bana göre değildi. Sığ düşünceli insanlardan her zaman nefret etmişimdir. Bence bir duruşu olan insanlar böyle saçma şeylerle ilgilenmemeliydi. Bu yaptığı, onu tüm başarısına ve yakışıklılığına rağmen, gözümde çok değersiz kılmıştı.

Onları hiç umursamadan dolabıma gittim ve trigonometri kitabımı çıkardım. Pekala, bu dersten olduğum olası nefret etmiştim. Ama eğlenceli kısımları da vardı. En azından geometriden onlarca kez iyiydi.

Kitaplarımızı aldıktan sonra tek kelime etmeden Sharon'la sınıflarımıza yöneldik. Ama kendimi bir türlü derse veremedim. Aklım o nottaydı. Bunu kim yapmış olabilirdi ki? Ayrıca yetenek sınavından kalmam için beni neden tehdit etmişti? Derdi neydi ki benimle?

'Of Deborah, sadece saçma bir şaka işte. Takılma bu kadar!' dedim içimden. Saçma derecede çok düşünüyordum.

Ahh, bunun için trigonometri dersini dinlemediğime inanamıyordum. Şimdi her zamankinden iki katı daha fazla çalışmak zorunda kalacaktım! Bu korkunç bir şeydi.

Fizik ve biyoloji derslerinde zihnimi tamamen boşaltmayı başarmıştım. Beni öldürmekle tehdit ediyorsa eğer (hah!) elinden geleni ardına koymasın. Her ne olursa olsun, ben özel birimde çalışmış, bir zamanlar paralı asker olan iki insanın kızıydım ve bu gibi saçmalıklar beni kesinlikle korkutmazdı. Annem savunma ve saldırı sporları konusunda uzmandı ve bizimle kaldığı süre boyunca onunla sürekli kendi başımın çaresine nasıl bakacağımı öğrenmiştim.

Silahlara ya da başka birine ihtiyacım yoktu. Kendi başıma her yerde hayatta kalabilecek biriydim ben. Annem ve babam özellikle yazları beni sık sık insanlardan uzak, el değmemiş yerlere uzun kamplar yapmaya götürürdü ve yanımıza ne yiyecek ne su almazdık. Hayatta kalmayı en iyi böyle öğrenirsin demişlerdi. Gerçekten öyleydi.

Bu zor ve iğrenç bir süreç olsa da, kesinlikle çok faydalıydı. Ve zayıf bir bünyem olabilirdi, ama ben de annem ve babam gibi olmak istiyordum. Bunun için gereken her hazırlığı yapmıştım. Vücut geliştirmek hariç ama bunun da bir çaresine bakabileceğime emindim.

Öğle yemeğine gitmek için Sharon'la buluştuk. Lily Ann bugün, neyse ki, hiç yanımıza gelmemişti. O kıza cidden tahammülüm yoktu. Yemek için her zamanki masamıza gittik. Lily Ann gittiğimizde Daniel'la orada oturuyordu. Ama bu kadarı cidden aşağılıkçaydı. Hiçbir şey demeden dudaklarımı birbirine bastırdım ve arkamı dönüp boş yer var mı diye baktım. Ama sonra boşverdim. Çok sinirliydim ve bir öğün yemek yemeden ölmezdim ya. Başka bir masada oturmaktan cidden nefret ediyorum ve görünen o ki, şimdi o masada oturmaktan da nefret edecektim. Tek kelime etmeden çıkışa yöneldim.