Our Promised Land (The Valdirrama's Series #1)

Chapter 27.

Appreciate

Kahit alam mong ang mga bagay sa mundo ay panandalian lamang, nagagawa mo pa ring sumugal. Simply because, you're brave enough to face the consequences. You're strong enough to handle the pain after the momentary happiness. Pain makes us stronger and anger makes us braver and wiser. Kahit anong sakit, kahit anong pait at galit, hindi pa rin sapat na ipasakamay ang paghihiganti. Success is the most powerful revenge for those villains. Seeing you happy despite of everything they did will make them burn into their own fire and will turn them into a dark ashes. 'Yan ang lagi kong pinakatatandaan.

I was staring at the pure white garret of this room while thinking. Hindi ko alam kung ilang oras akong tulog, nagising lamang ako kanina dahil sa isang nurse na pumasok. I asked her if I was just alone pero ang sabi niya'y mayroon daw akong kasama. I can't clearly remember what really happened before i got unconcious. Ang natatandaan ko lamang ay ang tinig ng isang lalaki habang inaalalayan ako sa pagtayo. Si Daun 'yon, alam ko. For eight years that we've been together, I'd familiarized his voice.

Sa side table ay nakita ko ang magagandang bulaklak. May mga prutas rin at iba pang pagkain. Bigla akong dinaluyan ng lungkot. I felt alone and it feels like i've been gone for a long time, again. I missed my son, and i missed being at home. I touched my cheeks. Kagabi ay ilang napakalalakas na sampal ang natanggap ko, ilang masasakit na salita ang narinig ko at ilang masasakit na eksena ang napanuod ko. I was proud of myself. Akalain mo 'yon, sobra sobra ang natanggap kong sakit pero heto pa rin ako, buhay at malayang nakakagalaw sa mundong punong puno ng kasamaan. Sa totoo lang, hindi naman talaga ang mundo ang masama, kundi ang mga tao dito. Our world was created carefully and beautifully, pero nasisira dahil sa masasamang tao.

I know, God has his plans about this. I know he'll take care of this. He'll punish those murderers in his terms. I have faith on him.

I heard the door opened. Tumingin ako roon at nakita ko ang pagpasok ni Daun.

"Beige, gising ka na." he took a quick steps through my direction.

I forced myself to smile even if i was still tired.

"How are you feeling, may masakit ba sayo?" nag-aalala nitong tanong.

Muli ko siyang ginawaran ng ngiti. He's wearing a clean white doctor's coat and a stetoscope clung on his neck. I almost forgot that he's a doctor and technically, i am now on his hospital. Everything is like a dejavu. Mula sa muling pagpapahayag ng engagement nina Bianca at Lucien hanggang sa ngayong narito na naman ako sa isang kwarto, pinagagaling ng nag-iisang tagapagligtas ko. Nangyari na ito noon, hindi man parehong pareho ay nangyari na ito noon.

"Magsisinungaling ako kung sasabihin kong okay ako." at tsaka ko hinayaang pumatak ang mga luha sa aking mga mata.

Agad niya akong niyakap ng mahigpit at tsaka hinagod ang aking likod. Ang kaniyang yakap ay kinakalma ang puso kong mabilis ang pagtibok. Guminhawa ng kahit paano ang masakit kong puso dahil sa kaniyang simpleng yakap.

"N-natatakot a-ako, Daun. T-takot na t-takot ako.." I sobbed like a lost child.

He calmed me down and let me rest on his chest.

"Don't be, sweetheart. I got you, you're safe with me. Hindi ka na mawawala sa paningin ko. I'll never let anyone to hurt you, again." he whispered on my ear, worriedly.

Patuloy lamang ako sa pag-iyak habang nakasubsob sa matigas na dibdib ni Daun.

"A-akala ko m-mamamatay na ako..." agad siyang kumalas sa pagkakayakap at pinigil ako sa aking sasabihin gamit ang kaniyang hintuturo. I trailed and let him speak.

"I won't let you die. Ililigtas kita kahit anong mangyari." parang kinukurot ang aking puso sa twing nakikita siyang ganito. He always do everything to save me, at nasasaktan ako dahil hindi ko kayang mahalin ang tulad niya. If i could just tame my importunate heart, i would probably choose him. But i just can't, masaktan man ito ng paulit-ulit, kay Lucien pa rin talaga ito tumitibok.