Το ξέρω ότι δεν γίνεται. Αν με ρωτούσες κάποια άλλη στιγμή θα σου έλεγα δεν πρόκειται, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος εγώ. Αν πάλι με ρωτήσεις τώρα, η μόνη απάντηση που θα πάρεις θα είναι η σιωπή μου. Τι άλλαξε? Θα μου πεις. Και πάλι δεν ξέρω να σου απαντήσω. Ίσως ο τρόπος που με κοιτάει. Ίσως όμως να είναι ιδέα μου. Όταν είμαι κοντά του νιώθωκάτι που δεν έχω ξανανιώσει. Είμαι ο εαυτός μου. Είμαι εγώ. Και γελάω. Γελάω με όλη μου την ψυχή.
Πίστευα ότι δεν είναι του χαρακτήρα μου να αφήνομαι έτσι. Να χαλαρώνω και να το απολαμβάνω. Και όμως αυτός το κατάφερε. Ήθελα τόσο πολύ να τον φιλήσω. Το φλερτ εκείνη την βραδιά έρεε άφθονο. Δεν ντρεπόμουν. Μου έβγαινε τόσο φυσικά να τον προκαλώ. Οι αντιδράσεις του και η αντεπίθεση του στις προκλήσεις μου, μου ανέβαζαν την αδρεναλίνη στα ύψη.
Ο χορός και το ποτό δεν βοηθούσαν ιδιαίτερα την κατάσταση. Η σαγήνη έγινε μέρος του παιχνιδιού χωρίς καν να το καταλάβω. Δεν ξέρω αν πέτυχε. Δεν καταλάβαινα τι έκανα. Δεν με νοιάζει κι όλας. Απλά τον ήθελα. Και τον ήθελα πολύ.
Τα μηνύματα που ακολούθησαν χειροτέρεψαν αυτήν την ανάγκη. Τουλάχιστον όσο το μυαλό ήταν θολό.
Το πρωί το τοπίο άλλαξε. Οι τύψεις δειλά δειλά έκαναν την εμφάνιση τους στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Πως το έκανα εγώ αυτό? Πως άφησα τον εαυτό μου να παρασυρθεί έτσι? Ο έλεγχος ήταν πάντα το στοιχείο μου, είτε όσον αφορά τις πράξεις μου, είτε τα συναισθήματα μου. Τι έγινε και τον έχασα?
Η χαμέμη ηθική χτύπησε δυνατά την πόρτα. Είναι δεσμευμένος, μου φώναξε. Τι πας να κάνεις? Μου φώναξε. Έλεγξε τα συναισθήματα σου.
Το ερώτημα όμως είναι πως.
Όταν ηθική και φίλοι στο απαγορεύουν, το κάνουν αυτόματα πιο δυνατό. Ο Όσκαρ Ουάιλντ κάποτε είπε, αν δεν μπορείς να το αποφύγεις απόλαυσε το!
Το ερώτημα όμως είναι τι διαλέγεις?
Το κορίτσι της μέρας με φραγμούς και όρια?
Ή τη γυναίκα της νύχτας χωρίς ηθικές αναστολές και όχι?
