Euphony: Her Voice

Chapter 5: Sad Song

Nagising ako sa ingay ni Ate Dangdang. Maglalaba daw kasi siya so tutulong ako hahaha. Osige, gusto ko din maglaro ng tubig e.

7:30 palang ng umaga at inumpisahan na namin ang paglalaba. Mga casual ang nagparami ng labahan e. Pero no underwears included. Sari-sariling laba daw hahaha grabeeee grabeee.

Umalis nang nagtrabaho yung tatlong may trabaho lmao. Ang buong Sui Generis ay tulog pa. So tahimik ang bahay. Not untilllll---

"Good morneeeeeeeeeeeeeeeeeng people!"

"Uy Koi IKAW MAGLULUTO!"

"SARAPAN MO AH"

"ILUTO KO SARILI KO PARA MASARAP!"

"TANGINA MO. SINIGANG NA KAPAG YUN! O DI KAYA PAKSIW!"

"TANG.INA MO POL."

Nagising muli ang diwa kong gising dahil sa sigawan ng mga ugok. Grabe teh, umagang-umaga nambubulabog sila ng buhay, este bahay.

"HI SCARLEEEEEET. KAMUSTA TULOG MO?" Pag-iingay ni Koi nang makapunta sa kinaroroonan namin ni Ate Dangdang.

"Okay lang naman tulog ko, Koi. Ikaw?" Masayahin ko ding bati.

Hindi pa siya nakasasagot nang biglang sumulpot si Shiro.

"Koi, lumalandi ka na naman," sabi niya na may kasamang pag-akbay kay Koi.

"Tang. Inamo. Wag mo akong igaya sayo ugok," pagbatok ni Koi sa kanya.

The morning went the usual. Pagkatapos naming maglaba ni Ate Dangdang, nagsampay kami malamang.

I spent the day doing chores and hanging out with the band. Nag-stay din kami sa music studio nila at nagjamming.

Mabilis natapos ang araw. At mabilis ding natapos ang Sunday. We all went to church and went to the mall and park afterwards with Ate Dangdang's kids. I guess I could call it a day. A good day.

Pero syempre, all good times have endings. And as Sunday ends, here I am staring outside from the bus window. The bus was about to move when the rain started to fall.

For the last time, I waved goodbye to Luke and Ate Dangdang. Sila kasi yung naghatid sakin dito sa bus station.

Hays. Ambilis ng weekend ko no? So technically, mag-isa ko mamayang gabi at bukas. Tapos...Monday bukas. Wow, just wow.

Mukhang nakikiramay ang kalangitan sa pagkamatay ng weekend happiness ko. Pero buti nalang hindi sumakto nung lumabas kami't namasyal.

Matutulog na sana ako nang may mahagilap akong pamilyar na anyo.

Pasimple akong lumingon-lingon sa bus nang nahagilap ng aking mga mata ang mga pares ng matang nakatingin din sakin.

And yes, I am in the same bus as the mysterious ex-member of Sui Generis.

***

Three hours passed and nakarating na rin ako sa bus station sa amin.

Bale magta-tricycle pa ako para makarating sa bahay pero since nandito naman ako sa sentro ngayon, hahanap muna ako ng kainan.

Kanina pa kasi ako nagugutom e hindi naman ako nagbaon. Hindi naman ako nakababa sa stop-overs kasi tulog ako. Huwaw.

At dahil bagong gising ko rin, hindi ko na rin napansin kung nasaan na si Zeus. Nakipag-unahan siya kanina e nung maraming bumaba. Ayaw yata niyang ma-stalk ko hehez.

Matapos kong kumain sa Karinderya ni Aling Piling...huwaw kinabisado ko talaga e noh? Hahaha. In fairness, ang sarap mg chicken curry nila diyan.

Umuwi na ako at binuksan ang pinto ng bahay, wow malamang. Pero bago pa man ako makapasok, may napansin akong kakaiba.