In verkeerde handen.

Deel 20.

Witte muren, witte lakens, felle witte lampen en een groot wit gat. Mijn ouders aan mijn zijde. Leegte, mijn handen bewegen zich naar mijn buik, hij is dunner. Met grote ogen kijk ik mijn moeder aan. 'Heeft 'ie het vermoord?' vraag ik haar met tranen in mijn ogen.
'Nee lieverd, ze ligt hier. Je was in slaap gevallen en toen hebben je vader en ik in overleg met de gynaecoloog besloten het met een keizersnede ter wereld te laten komen om haar leven te redden,' ik kijk naar de couveuse naast mijn moeder, 'ze is mooi hè?'
'Ze is prachtig,' zeg ik en ik sta op van mijn bed als mijn moeder me tegenhoud, 'het gaat wel.' Ik loop naar mijn kleine meisje toe en ga naast haar zitten. Ik hou haar kleine handje vast en een lach verschijnt op mijn gezicht. 'Mijn lieve kleine Mirthe' zeg ik en mijn moeder pakt me vast.
'Ik hou van je Suus' zegt ze en geeft me een kus. De deur gaat open, maar ik blijf met mijn blik bij Mirthe. 'Kan ik u op de gang even spreken?' vraagt ze en mijn ouders lopen met haar mee, 'ze mag naar huis, ze is verder niet ziek meer en er is geen verdere reden meer om haar hier te houden. Wij zullen voor u een psychiater regelen die bij u thuis kan komen om haar te helpen bij de verwerking van het trauma'
'En hoe zit het met haar dochter?' vraagt mijn vader.
'Haar dochter is gezond, de couveuse was meer voorzorg dus ze kan gewoon mee naar huis.' Mijn ouders knikken en komen terug de kamer binnen. 'Lieverd, ga je mee naar huis?' vraagt mijn vader voorzichtig.
'Nu al? En Mirthe dan?' vraag ik verbaast.
'Mirthe mag mee, maak je geen zorgen lieverd, je bent veilig' zegt mijn moeder en ze slaat een arm om me heen. Mijn vader legt Mirthe in de kinderwagen en samen lopen we naar de uitgang van het ziekenhuis waar een taxi op ons wacht. We stappen in en rijden weg richting ons huis.
We komen het huis binnen en in de woonkamer zie ik een box staan. Ik kijk mijn moeder aan die naar me glimlacht. 'Het wiegje hebben we in jouw kamer gezet' zegt mijn vader waarop ik glimlach. Ik loop de keuken in waar ik een glas water leeg drink, de ogen van mijn ouders branden in mijn rug. Ik loop naar de kinderwagen, pak Mirthe eruit en loop met haar de trap op. 'Ze heeft nog niet veel gezegd' begint mijn moeder een gesprek.
'Je weet niet wat ze allemaal heeft meegemaakt, misschien heeft ze een trauma opgelopen of wil ze er gewoon niet over praten. Als ze ons nodig heeft vraagt ze wel om hulp'
'Ik wil haar zo graag helpen'
'Maar dat kan alleen als ze dat zelf wil,' mijn vader omhelst mijn moeder, 'het komt wel goed.' Met een drankje gaan mijn ouders op de bank zitten, wachtend tot ik weer naar beneden kom.
Ondertussen leg ik Mirthe in haar wiegje en binnen no-time slaapt ze. Ik stap onder de douche en binnen vijf minuten kom ik weer mijn slaapkamer binnen. Ik zie hoe Mirthe slaapt en ik stap mijn bed in. Al snel val ik als een blok in slaap en krijg ik niets meer mee van wat er om me heen gebeurd.