Göz kırpıyor bulutların ardından,
Dolunay sessiz sessiz geceme vuruyor.
Anlayamıyorum aslında hissettiklerini.
Kimeydi bu küskün haller,
Kimde kırdı da umudunu çekti kendini bulutların ardına?
Hiç göstermiyor yüzünü, denizler onu gitti sanıp hayatlarına küstü.
Zira yakamoz düşmüyor sulara eskisi gibi,
Kıyıya vuran dalgalarda bırakmıyor izini..
Bir çift göze dahi ilişmekten korkuyor.
Yormaktan, yorulmaktan korkuyor.
Anladığım kadarıyla, yalnızlığı mesken tutmuştu ya hani zamanında, masalarda..
Şimdiyse utanıyor sonsuz bir aşkın karşısında dimdik durmaya,
Bakamıyor yüzlerine.
Ve o aşkın karşısında yemin verdi susmaya
Hatta ölü kaldı o gecenin en derin karanlığında.
30.05.2018 07:57
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ankanın Küllerinden
PoesieKırılmış, yarım kalmış bir kalbin hikayesi bu. Unutulmuş bir kalp. Bir yanı hep eksik. Gözleri, elleri hep yalnız. Sahip olduğu tek şey AŞK..
