Een Prachtig Lied

Dito

Slenterend door de gangen kan ik de gedachte dat het allemaal een vergissing is geweest niet loslaten. Wat als het gewoon een droom is geweest en ik ieder moment wakker wordt. Misschien dat naar school gaan dan minder erg is. Misschien dat mijn vrienden mij dan geen vervreemde blikken toewerpen en mijn hele bestaan ontkennen. Mocht gymles al een ramp zijn geweest dan topte biologie dat met seksuele voorlichting van mevrouw Toruani en de foto's van mij die door het schoolgebouw zijn opgehangen.

Wat heeft het allemaal nog voor zin? Ik weet dat het eerst slechter wordt voordat het verbetert, maar is dat nog van toepassing als ik mij sinds jongs af aan al zo voel? Zo verlaten. Zo alleen. Zoveel tijd heb ik niet.

Stilletjes open ik de deur naar de kantine waarop ik uit automatisme richting de tafel van mijn klasgenoten loop, maar al gauw als ik opkijk naar de tafel vertellen hun blikken mij dat ik niet langer welkom ben. Ik wil niet dat ze het doen, maar weet dat hetgeen waar ze nu over aan het fluisteren zijn ik ben.

Ik wil toch niet bij ze zitten. Ze praten enkel over jongens en wie het beste is in zijn of haar hobby. Wat kan mij het nou boeien dat Ramon zo goed kan zoenen of dat Rachel de nummer één regionale turnster is.

Ik loop naar een lege tafel, gooi mijn tas in de hoek en ga zitten, met mijn hoofd op de tafel. Wat is er zo anders aan mij, wat maakt mij de buitenstaander? Iedereen is anders, heeft andere smaken, voorkeuren. Waarom ben ik de enige die ervoor wordt gestraft? Waarom wordt Rachel niet veroordeeld op haar scheve neus of Linda voor gebrek aan... lichaam.

'Jasmijn?' Als ik mijn hoofd optil zie ik Sara met een tray aan de andere kant van de tafel staan. 'Is het goed als ik bij jou kom zitten?'

De blik op haar gezicht is dezelfde blik die ze mij altijd toewerpt, de blik die ze ook vanochtend in de douches had. Wanneer kijkt men mij nou eens aan zonder verachting, teleurstelling of spijt. Ik laat mijn blik op haar los en kijk richting de tafel van onze klasgenoten en blijkbaar weet Sara wat ik denk.

'Ik heb nog nooit bij hun aan tafel mogen zitten. Rachel wilt geen andere turnsters aan haar tafel die mogelijk beter is dan haarzelf. Mag ik zitten?'

Ik knik.

Sara twijfelt kort, maar gaat dan tegenover mij zitten.

'Ik ben vanochtend mijn brood vergeten.' Vertelt Sara nog half staand half zittend. 'Mijn moeder maakt elke ochtend mijn eten klaar, een sandwich met kaas, sla en extra komkommer - mijn favoriet - maar mijn wekker ging niet af. Gelukkig maakte mijn moeder mij wakker, anders had ik mij verslapen. Als de sufferd die ik ben heb ik het eten vergeten te pakken van het aanrecht.'

'Je moeder klinkt aardig.'

'Is ze ook.'

Wat als ik andere ouders had, ouders die meer om mij gaven. Die niet elke keer als ik in hun ogen weer iets fout deed begonnen te schreeuwen

'Hé, Jasmijn. Als je wilt praten... weet je... ben ik er voor je. Je zult het nu nog misschien niet begrijpen, maar ik weet hoe je je voelt. Ik weet dat je het gevoel hebt dat je helemaal alleen in de wereld bent. Een uitzondeling die niet in deze wereld past, niet in deze wereld zou horen, maar je bent gewoon uniek, net zoals iedereen en dat is wat jou zo interessant maakt: je unieke karakter, je persoonlijkheid. Al ben je af en toe een beetje maf, een tikkie gestoord, en een leeg hoofd.'

'Dank je... denk ik.' Een kleine glimlach kan ik niet onderdrukken. 'Waarom hebben wij nooit echt met elkaar gepraat?' vraag ik Sara.

'Ik ben te druk bezig geweest met het redden van lieveheersbeestjes.'

'Lieveheersbeestjes?' vraag ik verwonderd. 'Je bedoelt dat je ze in doosjes vangt en weer vrijlaat in de natuur?'

'Niet echt op die manier van spreken. Het is meer metaforisch. Maar dat is te gecompliceerd om nu uit te leggen. Misschien een andere keer. Waar ik benieuwd naar ben ik jouw mening over mevrouw Toruani. Ik bedoel ze mag al bijna met pensioen en zij geeft ons biologie les.'