Abandoned|| Book 2 -Sequel to Orphan

Κεφάλαιο 23ο

"Κύριε Sykes είμαστε στην δυσάρεστη θέση να σας ενημερώσουμε ότι η εγχείρηση δεν πέτυχε. Δεν θα μπορέσετε να ξανεα τραγουδήσετε όπως παλιά, αντιθέτως είστε πραγματικά άτονος..." μου είπε η καθηγήτρια της φωνητικής μου και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου και να κυλάνε στα μάγουλά μου.

"Π-π-π-ποτέ ξανά;;" τραύλισα και ένευσε θετικά.

"Λυπάμαι, αλλά η φωνή σας είναι τόσο πιο αδύναμη πλέον. Δεν μπορείτε να το καταλάβετε και από μόνος σας;;" με ρώτησε. Δεν ήθελα να το παραδεχτώ στον εαυτό μου, αλλά ήξερα βαθυά μέσα ότι είχε δίκιο. Ακουγόμουν χάλια! Σας εκείνους τους ανθρώπους στις οντισιόν του X-factor που όλοι αρχίζουν να γελάνε όταν ανοίγουν το στόμα τους! Η καριέρα μου είχε τελειώσει! Είχα δίκιο! Τι θα έκανα από εδώ και πέρα;; Μπορούσα ακόμα να δοκιμάσω έτσι;; Είχαμε μια συναυλία αργότερα την ίδια νύχτα...

Η μουσική από το Lose my mind ηχούσε και εγώ καθόμουν στο κέντρο της σκηνής. Όλοι με κοιτούσαν, καθώς άνοιγα το στόμα μου για να τραγουδήσω.

"I'm gOOnAa LOOOOOse MYYY M-I-n-d-". Η φωνή μου απλά κόπηκε και ακούστηκε πραγματικά απαίσια! Όλοι γελούσαν μαζί μου... Κάθε ένα ξεχωριστό άτομο στο κοινό... συμπεριλαμβανομένου και της ίδιας μου της κοπέλας... Η Jenny γελούσε και με έδειχνε!

Ήταν απαίσιο. Ένιωθα τόσο ντροπιασμένος. Έδειχνε προς τα ράμματα στον λαιμό μου! Υποτίθεται ότι θα με υποστήριζε και θα έμενα στο πλάι μου μέχρι τέλους!

Δεν ήμουν σίγουρος για το τι πονούσε περισσότερο τώρα πια. Το γεγονός ότι δεν θα τραγουδούσα ποτέ ξανά σωστά ή το ότι το κορίτσι που υποτίθεται Ήταν ερωτευμένο μαζί μου γελούσε εις βάρος μου!

Πονούσα μέσα μου, οπότε απλά έπεσα στα γόνατα μου και άρχισα να κλαίω με λυγμούς φέρνοντας το πρόσωπο μου στις παλάμες των χεριών μου.

"Τελείωσε Jenny! Εμείς οι δύο τελειώσαμε! Για πάντα!"

"Ααααα!!!". Ανακάθισα στο κρεβάτι και κοίταξα μηχανικά γύρω μου. Ήταν βράδυ, αλλά ήξερα ότι έκλαιγα γιατί σταγόνες συνέχιζαν να πέφτουν στα χέρια μου. Άκουσα φασαρία και ποδοβολιτό να έρχεται από τον διάδρομο πριν ανοίξει η πόρτα του δωματίου.

"Μωρό μου τι τρέχει;;". Η Jenny μπήκε τρέχοντας μέσα στο δωμάτιο, ακολουθούμενη, το οποίο βρήκα ύποπτο μέχρι που παρατήρησα το ποτίρι με το νερό στο χέρι της και τα υπόλοιπα αγόρια να στέκονται λίγο πιο πίσω.