Sen Ne Güzel İmtihansın...

&Bölüm - 1&

                                      Nefes...
"Sözde, biyolojik" abilerim kollarımdan çekiştirip hayatımın en acı anını yaşadığım o odaya attılar beni... üzerime kapıyı kilitleyip çıktılar... Hiçbir eşyanın yeri değişmemişti... Hepsi yerli yerindeydi... Gözyaşlarım gözlerimi yakarken olduğum yere çöküp kaldım... Yıllar öncesi gözlerimin önüne gelirken saatler önce abimin elindeki silahtan çıkan kurşunun beni korumak için önümde bir ok misali duran en değerli varlığıma, Kağan'a ulaştığı saliseler aklımdan çıkmıyordu... Hıçkırarak ağlamaya, titremeye başladım... Dizlerimi karnıma doğru çekip sırtımı duvara yasladım... Başımı dizlerime gömüp dakikalarca öylece durdum... Boğazıma bir yumru yerleşmiş gitmiyordu... Ağlayamıyordum bile... Kağan' ın sözleri kulağımda yankılanıyordu...

"Seni asla onların eline bırakmayacağım... Yaşadıklarını bir daha yaşamana sebep olmalarına asla izin vermeyeceğim güzelim sakın... Sakın korkma..."

Nefes alamıyordum... Kendimi ölüme terk edilmiş bir insandan farksız hissediyordum... O sırada kapının kilit seslerini duyup başımı o yöne çevirdiğimde Aras' ı görmem bir oldu...

"Hayır,hayır..."

Titremem şiddetlendi... Korkum fazlasıyla arttı... Boğazım düğümleniyordu... Duvara yaslanıp destek alarak ayağa kalkmaya çalışıyordum... Aras ise her salise bana daha çok yaklaşıyordu... Bunu yaşamaya bir daha dayanamaz, katlanamazdım... Hem de Kağan'a söz vermişken... Kaçmalıydım... Kendimi buradan dışarı atmalıydım... Aras yanıma kadar gelmiş bir elini yanımda, duvarda sabitlemişti... Tam o sırada odanın içerisindeki lavaboyu gözüme kestirip açık olan diğer tarafımdan koşup arkamdan kapıyı kilitlemeyi başarabilmiştim... Aras bu hareketime öfkelenmiş bağırıyordu...

"Nefes...aç şu kapıyı... Aç! Yoksa kırarım..."

Klozetin üzerindeki camı kestirdim gözüme... Klozet kapağının üzerine çıkıp camın koluna asılmayı becerebilmiştim... Camın kilitli olmaması için içimden dualar ediyordum... Açıktı... Hızla camda oturur pozisyona geçip çok yüksek olmadığından ayaklarımın üzerine atlayabilmiştim... Kendimde olmasamda koşmak için zorladım ayaklarımı... Aras kapıyı kırıp kaçtığımı anlamış olacak ki abimlerle birlikte peşimdeydi... Bir yandan omzumun üstünden arkama bakıyordum bir yandan koşuyordum... Bir anda ne olduğunu anlayamadan sert bir şeye çarpmamla yerde buldum kendimi... Çarptığım adam kollarımdan tutup yavaşça yerden kaldırdı beni...

"İyi misin??"

Bir arkama bir çarptığım adama bakıyordum... Aras ile abimleri görebiliyordum... Çok yakınlardı... Zamanım olmadığını anlayınca önüme dönüp

Hıçkırıklarımın arasından zar zor yutkunabildim... "Yardım et bana..." diyebildim...

••••••••••

Nefes alamıyordum... Bagaj kapağını yumruklamaya başladım... Sonunda araba durdu... Bagaj kapağını çarptığım adam ile kendisinden birkaç yaş büyük gösteren abisi açtı... Kendimi dışarı atabildim... Öksürüyor zar zor nefes alıyordum... Öksürüklerim arasından kesik çıkan sesim ile...

"İlacım...ç-çantanın içinde..."

Abisi şaşkınlık içinde benim bagajdan çıkmış olmamı hazmedememişken çarptığım adam çantamdan ilacımı bulduğunda yerdeydim nefes alamıyordum... Yanıma diz çöküp ilacımı sıktı... Sonunda öksürüklerim kesilmiş hâlâ yerdeydik...

"Senin astımın mı vardı..."

"Heyecan yaptığımda, korktuğumda tetikliyor..."

"Bu kızı bagaja sen mi koydun... Neden?? Açıklama istiyorum Tahir!"

Abimlerle Aras' ın aracı arkamızda gözükünce korkudan çığlığıma engel olamadım... Tahir anlayınca abisine işaret edip arabaya binmeme yardımcı oldu... Abisi hızla arabayı çalıştırdı... Arkamızdalardı... Tahir'den telefonunu rica edip Yavuz babamın numarasını çevirdim... İlk çalışta açmıştı...

"Kimsiniz??"

"Yavuz baba...benim Nefes..."

"Kızım... İyi misin yavrum neredesin??"

"Korkma babam iyiyim...K-Kağan n-nasıl??"

"Hastaneye getirdiler... Ameliyata aldılar yavrum... Daha kimse bir şey söylemedi..."

"Baba... korkma sakın... Kağan iyi olacak... Beni merak etme... Gelicem... Şimdi kapatmak zorundayım"

"Dikkat et!"

Telefonu kapatıp Tahir'e uzattığımda gözlerimin içine bakıyordu abisi de o da benden açıklama bekliyorlardı... Anlatamazdım ki... Kağan' dan Yavuz Babamdan başka kimseye anlatmayı denememiştim ki hiç... Gözlerim dolmuştu... Gözyaşlarım gözlerimi yakıp, delip geçiyordu...

Yepyeni bir hikayeyle geri döndüm eğer beğenirseniz devamını yazacağım biraz kısa olsada umarım zevkle okursunuz... Fikirlerinizi yorumlara belirtirseniz sevinirim...