Black Beauty

14

Shon

This moment we are in right now brings back memories, if only I could frame it and keep it for the rest of my life. While josh and I are bickering about the whole 'Girl's restroom incident' it didn't took me a while to notice Clair hiding a smile.

I hope she felt it too. The Nostalgic feeling.

The Nurse came back with boxes so I stood up and helped her. Josh didn't bother tho. Napansin kong napakabigat ng mga boxes na binibitbit niya buti naman at nakaya niya itong dalhin pabalik dito sa infirmary.

"Oh. Good. Gising ka na. I just received a call from your mother she said, that the principal contacted her and told her what happened, she wants me to tell you that she will be home by next week." Saad ni Miss Nurse sa kanya.

I hope this kind of thing isn't that much serious. Tumingin ako kay Clair at napansing humihina ang kanyang pagkakangiti. Mukhang nag-aalala siya na baka masyado na siyang pabigat sa Nanay niya or something like that. Well, not like I know it or anything.

"Ahh. Ganun po ba. Sige po salamat po sa pag-papaalam sa akin" iyon na lamang ang nasabi niya at bumalik sa kanyang pagkakangiti.

Umupo na rin sa desk ang nurse at nagsimula nang asikasuhin ang mga paper works niya.

Napunta ang paningin ko kay Josh ng bigla siyang humiga sa kama habang nasa kamay at mukha padin niya ang icebag.

"Oh sige. Alis na ako." Agad na akong tumayo at ng papalapit na ako sa pinto ng biglang sumalita si Clair.

"Salamat nga pala. Shon." Pinasalamatan niya ako ngunit hindi ako lumingon. Hawak ko na ang dooknob at inikot ito.

"No Prob." Iyon na lamang ang sinabi ko at lumabas na.

Napakatahimik ng Corridor, may kaunti ring kalat sa sahig, may papel, candy wraps, bubblegums sa trashbin. Iba sa mga locker ay halos penersonalize na ng mga estudyante na para bang hindi na sila aalis dito at para bang wala nang ibang gagamit pagkagraduate nila. Napapadaan ako sa ibang classroom sections yung iba sa kanila maingay mayroon ding tahimik kaso nadadamay na din sila sa kalokohan ng mga nag-iingay. Hanggang sa makarating ako sa sarili kong klase. Natanaw ko agad ang aming guro na nagtuturo ng literature.

Agad kong binuksan ang pinto at ang iba sa kanila ay sandaling napatingin at bumalik muli ang atensyon sa guro. Napatigil naman sa pag sasalita si Maam Madeja.

"Where have you been, Mr. Anderson?" Pag-aadress sa akin ni Maam. Wrong timing pala ang aking pag-dating. Hindi ko manlamang naisipang tingnan ang aking orasan kung may pag-asa o sapat pang oras upang makasali ako sa kanya klase. Mukhang mapapagalitan nanaman ako nito.

"Im from the Infirmary, Maam"

"Oh. So, You even had the nerve to enter my class in the remaining 15 mins? Mr. Anderson, even if Im just your last subject doesn't mean you can enter and just go and sit like a pro in MY class."

Oh diba. Hindi talaga ako nagkamali. Favorite student ako ni Maam. Ok lang. Sanay na rin akong masaktan.

So. I moved backward a bit. Showing that I felt guilt in my bones. And then Apologize for intruding the class without any acknowledgement from the teacher. And like always she would forgive me but this time, she gave me six thick books of literature and told me to go outside and do an equilibrium pose balancing the books until the class ends.

A Genuine Torture from a Teacher of Literature.

At ayun nga. Andito na ako sa labas binabalanse ang mga libro sa magkabilaan kong kamay.